Nightmares

3.Στην μέση του πουθενά

Είμαι κάπου στην μέση του πουθενά και περιτριγυρίζομαι από αχανές σκοτάδι. Το χώμα είναι ξερό όπως ο ζεστός αέρας που χτυπάει το πρόσωπο μου. Ξαφνικά βλέπω, δυο φώτα να έρχονται καταπάνω μου.

Είναι οι προβολείς ενός αυτοκινήτου.

Τείνω να φύγω αλλά κάτι με τραβάει.

Το αυτοκίνητο όλο και προχωράει, μέχρι που σταματάει σε απόσταση αναπνοής. Βγαίνει ο οδηγός και αρχίσει και φωνάζει…

‘’Τι κάνεις μες στην μέση του δρόμου κοπέλα μου!; Θα μπορούσα να σε έχω πατήσει!’’

Αλλά εγώ δεν κουνιέμαι, δεν απαντώ απλά κοιτάω στο κενό, μέσα στον δικό μου, ολόδικο μου κόσμο, στις αναμνήσεις μου που περνάνε από μπροστά μου σαν βροχή. Τόσες χαρούμενες στιγμές αλλά και τόσος πόνος, τόση αγωνία…

Και ξυπνάω…

Περίμενα να είμαι στο κρεβάτι μου. Αλλά όχι!

Είμαι στην μέση ενός κεντρικού δρόμου.

Μόλις το συνειδητοποιώ, σηκώνομαι γρήγορα. Περνάνε αμάξια και οι οδηγοί κορνάρουν ασταμάτητα! Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στήθος μου πονάει αφάνταστα!

Πώς βρέθηκα εδώ;

Είμαι με τις πυτζάμες μου, σε ένα άγνωστο δρόμο ενώ είναι τι ωρα;

Μεσάνυχτα ή ακόμα πιο αργά;

Περιπλανιέμαι στους δρόμους, προσπαθώντας να βρω κάτι γνωστό που θα με βοηθήσει να πάω σπίτι αλλά τίποτα, μέχρι που βλέπω ένα γνωστό πρόσωπο.

Είναι ένας συμμαθητής μου, τον έχβ δει στο σχολείο αρκετές φορές αλλά ποτέ δεν έχουμε μιλήσει.

Άμα πάω και του μιλήσω τώρα θα με περάσει για τρελή μην ξεχνάμε ότι είμαι με τις πυτζάμες.

Αλλά όχι δεν θα κάθομαι να περιπλανιέμαι σαν το φάντασμα για να μην κάνω κακή εντύπωση. Το μόνο που θέλω είναι να πάω σπίτι μου και να κουλουριαστώ στο κρεβάτι.

Το πλησιάζω και μόλις με βλέπει φαίνεται να παραξενεύεται λίγο. Λογικό.

‘’Συγγνώμη επειδή χάθηκα λίγο μπορείς να μου πεις που βρίσκομαι;’’

Λέω κατευθείαν αλλά φαίνεται ακόμα να διστάζει, κοιτάζοντας την εμφάνιση μου!

 ‘’ Οοοο…’’ Λέω σαν να επιβεβαιώνω την σκέψη μου.

‘’ Ήμουν σε ένα μασκέ πάρτι και  χάθηκα λίγο στον γυρισμό.’’

Καλύτερη δικαιολογία δεν μπορούσα να βρω. Τον τελευταίο καιρό αραδιάζω τις πιο χαζές δικαιολογίες!

΄΄Αααααα…οκ τότε!’’ λέει και με κατατοπίζει. Ακόμη, προσφέρθηκε να με πάει σπίτι αλλά προτίμησα να περπατήσω λίγο μόνη μου, να σκεφτώ.

‘’Θα σε δω στο σχολείο’’ λέει και με καληνυχτίζει.

Ανταποδίδω και περπατάω προς το σπίτι…