Nightmares

4. Παιδικές αναμνήσεις

Τις τελευταίες μέρες αναμνήσεις ξεπηδάνε στο μυαλό μου και με καταρακώνουν.

10 χρόνια πριν

Μια σκιά πλησιάζει το μικρό παιδικό σωματάκι μου. Τα πόδια μου τρέμουν και το κρύο καλύπτει σαν κουβέρτα το σώμα μου. Η σκιά όλο και πλησιάζει και δημιουργεί τον σωματότυπο ενός ανθρώπου, ο οποίος έρχεται ορμητικά προς το μέρος μου, με αρπάζει και με σέρνει σχεδόν στην παγωμένη άσφαλτο.  

Βρισκόμαστε σε μια αποθήκη.

Φεύγει και με κλειδώνει σε αυτό το σκοτεινό και γεμάτο υγρασία δωμάτιο. Προσπαθώ να κουνηθώ αλλά και που να πάω, η αποθήκη είναι κλειδωμένη. Ξαφνικά, ακούω ένα μικρό ροκάνισμα.

Όχι! Όχι! Όχι!

Μην μου πεις ότι έχει και ποντίκια εδώ μέσα….

Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο και σαν μικρό παιδί αρχίζω και κλαίω.

Κλαίω με λυγμούς…

Ξυπνάω στο μικρό μου κρεβατάκι, στο αξιολάτρευτο παιδικό μου δωμάτιο αλλά όλα φαίνονται τόσο άσχημα τώρα.

Τρέχω και πηγαίνω βιαστικά στο δωμάτιο των γονιών μου και χώνομαι ανάμεσα τους στο κρεβάτι. Κουλουριάζομαι στην αγκαλιά της μαμάς μου, το μόνο μέρος που νιώθω ασφάλεια αυτή την στιγμή.

 Αυτός ήταν ο πρώτος μου εφιάλτης και ο τελευταίος, τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι πρότινος.

Αυτή η ανάμνηση με στοιχειώνει και με τρομάζει σχεδόν κάθε φορά που την αναπολώ. Μακάρι να είχα και τώρα έναν άνθρωπο να απευθυνθώ, να του πω τα πάντα.

_______________________________

Ξέρω είναι πολύ μικρό αλλά σκεφτηκά επειδή είχα καιρό να ανεβάσω κάτι, είπα να βάλω ένα μικρούλι, να απαλύνω λίγο την αναμονή...

please...πείτε μου την γνώμη σας για το βιβλίο!