Nightmares

Εισαγωγή

Είναι νύχτα. Παντού σκοτάδι. Γύρω μόνο σκιές. Και εγώ τρέχω. Τρέχω. Αλλά δεν μπορούν να αντέξουν τα πόδια μου. Δεν μπορώ να συνεχίσω αλλά άμα σταματήσω τώρα… θα με πιάσει. Ποιος; Δεν γνωρίζω απλά ξέρω ότι με ακολουθεί κάποιος ή μάλλον κάτι, μια σκιά.

Παραπατώ και πέφτω στο έδαφος. Στο υγρό χώμα από την βροχή. Η υγρασία είναι αφόρητη στον αέρα αλλά αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει. Δεν μπορώ να σηκωθώ. Δεν μπορώ ούτε να κουνήσω τα χέρια μου. Κάτι με σταματάει, κάτι με εμποδίζει αλλά δεν είναι αυτό που με τρομάζει τώρα.

Η σκιά πλησιάζει. Όσο πλησιάζει προσπαθώ να ουρλιάξω αλλά δεν βγαίνει φωνή από μέσα μου. Η σκιά γίνεται άνθρωπος, ένας άνθρωπος χωρίς πρόσωπο, χωρίς ταυτότητα. Έρχεται πιο κοντά…νιώθω την κρύα ανάσα του στον λαιμό μου και μετά…..

Ξυπνάω μέσα στον ιδρώτα με ένα δυνατό πονοκέφαλο να διαταράσσει τα εγκεφαλικά μου νεύρα. Τα χέρια μου είναι μουδιασμένα και η ανάσα μου βαριά. Κι άλλος ένας εφιάλτης! Τον τελευταίο καιρό γίνονται όλο και πιο συχνό φαινόμενο, σχεδόν κάθε βράδυ βλέπω τον ίδιο ανησυχητικό όνειρο ή μάλλον όχι…τον ίδιο βασανιστικό εφιάλτη θα ήταν το πιο σωστό

Δεν θέλω να πέσω πάλι για ύπνο, δεν θέλω να ξαναδώ πάλι τον εφιάλτη, δεν θέλω να ξαναζήσω τον ίδιο τρόμο. Κάθε φορά μου φαίνεται και πιο τρομακτικό και είναι αρκετά περίεργο το γεγονός ότι ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος που φοβόμουν ούτε όταν ήμουν μικρό παιδί. Ποτέ δεν έβλεπα όνειρα πόσο μάλλον εφιάλτες. Τις τρείς τελευταίες εβδομάδες έχουν αρχίσει αυτά τα ειρωνικά ,θα μπορούσα πω, όνειρα. Μου στερούν την καθημερινότητα μου δεν μπορώ πια να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου και η αλήθεια είναι ότι  είναι πάρα πολλές αφού η δευτέρα λυκείου είναι μια αρκετά απαιτητική τάξη.

Είναι ακόμα πολύ πρωί, το σχολείο θα αρχίσει σε τέσσερις ώρες. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να κάνω επανάληψη στα μαθήματα μου και να γράψω ένα ακόμα κεφάλαιο για την ιστορία μου στο wattpad. Πλέον αυτό είναι το μόνο μέρος που μου έχει μείνει για να εκφράσω τα συναισθήματα μου και τις σκέψεις μου, είναι το μόνο μέρος όπου μπορώ να νιώσω αποδεκτή αλλά και κάθε φορά που συμπληρώνω άλλο ένα κεφάλαιο κατακλύζομαι από συναισθήματα ηρεμίας και ολοκλήρωσης. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να βρω ανταπόκριση μέσα από μια απλή ιστορία. Είναι το μόνο μέρος όπου δεν αισθάνομαι την λογοκρισία των γύρω μου, δεν με κρίνει κανείς, απλά αν δεν του αρέσουν αυτά που γράφω με αγνοεί.