Nightmares

10. Κάποιος σου χτυπάει την πόρτα

Δεν πρέπει να κοιμηθώ. Δεν πρέπει να υποκύψω στον πειρασμό ενός απολαυστικού ύπνου γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να συμβεί.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω; Πώς να αντιδράσω;

Κοίταξα την ώρα, είναι 2 το βράδυ. Άραγε ποιος να είναι ξύπνος τόσο αργά;

Πήρα το κινητό μου και πήρα τηλέφωνο τον πρώτο άνθρωπο που μου ήρθε στο μυαλό.

<<Συγγνώμη που σε ενοχλώ τέτοια ώρα αλλά δεν είμαι καλά μήπως μπορείς να έρθεις από το σπίτι μου;>>

<<Θα είμαι εκεί σε δέκα…>> και έκλεισε το τηλέφωνο.

Κουλουριάστηκα με την κουβέρτα και προσπάθησα να μην σκέφτομαι το όνειρο αλλά αυτό ήταν αδύνατο. Πως ένα απλό όνειρο μπορεί να σου δημιουργήσει τόσο περίπλοκα συναισθήματα; Πως ένα δημιούργημα της ίδιας σου της φαντασίας φαίνεται τόσο αληθινό;

Είμαι μπερδεμένη όσο δεν πάει. Ενώ λέω ότι τα πράγματα θα απλοποιηθούν με τον καιρό, αντιθέτως κάθε μέρα γίνονται και πιο περίπλοκα και πιο υπερφυσικά και πιο τρελά.

Ίσως έχω εγώ το πρόβλημα; Ίσως είμαι τρελή; Ίσως εχω μεγάλη φαντασία;

Μα και πάλι…

Εγώ μαχαίρωσα τον εαυτό μου, εγώ περπάτησα ως την μέση του δρόμου ή ακόμα χειρότερα εγώ κλείδωσα τον εαυτό μου σε ένα κουτί. Όσο και να θέλω να το πιστέψω και μπορώ. Αλλά λέει το μυαλό μου και αλλά λέει η λογική μου. Είναι σαν να είναι δύο μυαλά σε ένα μονάχα σώμα. Ίσως υπνοβατώ; Μάλλον έχω διπλή προσωπικότητα… Αλλά αν είχα θα το καταλάβαινα;

Πρέπει να μιλήσω σε κάποιον. Άμα το βγάλω από μέσα μου θα ανακουφιστώ και μπορεί να βρω και μια λύση. Αυτό ήταν θα μιλήσω και ας με περάσουν και για ψυχοπαθή. Δεν αντέχω να το περάσω όλο αυτό μόνη μου.

Ο ήχος του ασανσέρ με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Σηκώθηκα από το βολικό κρεβάτι μου και κατευθύνθηκα προς την πόρτα που θα χτύπαγε από στιγμή σε στιγμή.

Ο Στέφανος χτύπησε ελαφρά την πόρτα και του άνοιξα αμέσως, δεν είχε νόημα να τον κάνω να περιμένει.

Του είπα να περάσει μέσα και κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο μου. Καθίσαμε και οι δύο στο κρεβάτι σταυροπόδι και αποφάσισα ότι ο Στέφανος είναι αυτός που εμπιστεύομαι περισσότερο από όλους αυτή την στιγμή.