Nightmares

16. Ευχήσου να είναι εφιάλτης

Ένιωσα κρύο αέρα να χτυπάει το πρόσωπο μου και τα πόδια μου να βρίσκονται στο κενό.

Ούρλιαξα όσο πιο δυνατά μπορούσα.

Άνοιξα τα μάτια μου και εισέπνευσα το περιβάλλον στο οποίον βρισκόμουν…

Σκοτεινό, υγρό αλλά και οικείο.

Είμαι στο δωμάτιο μου, ο ιδρώτας τρέχει από το μέτωπο μου και όλο μου το σώμα βρίσκεται σε σύγχυση. Τα χέρια μου τρέμουν και τα πόδια μου είναι ασταθή. Τι μου συμβαίνει;

Που είναι ο Στέφανος;

Τα αίματα; Ο Αλέξανδρος; Ο πατέρας μου;

Γιατί δεν είμαι νεκρή;

Ακούω βήματα και φωνές…

Κάποια στιγμή είχα ευχηθεί όλα αυτά να ήταν ένας εφιάλτης, πόσο ειρωνικό φαινόταν τότε;

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μέσα μπήκε…

<<Τι έγινε; Είσαι καλά αγάπη μου;>>

<<Ναι απλά ένα κακό όνειρο…>>

<<Ο Στέφανος σου είναι εδώ. Έλα αγκαλίτσα να κοιμηθούμε, είναι αργά>>

<<Αλήθεια πώς και δεν σε βρήκα δίπλα μου όταν ξύπνησα;>>

<<Είχα βάλει την μικρή για ύπνο και μετά κάθισα να δω λίγο τηλεόραση>>

<<Εντάξει Αγάπη μου… Καληνύχτα Σ’ αγαπώ >>

<<Και εγώ σε αγαπώ γλυκιά μου… Όνειρα γλυκά>>

________________________________________

Τέλος παιζάκια! Ελπίζω να μην σας απογοήτευσα! Έβαλα τα δυνατά μου για ένα ανετρεπτικό τέλος! Ποιός θα περίμενε οτί στο τέλος θα ήταν όλοοοο το βιβλίο ένας εφιάλτης και ότι η Νάντια και ο Στέφανος είναι παντρεμένοι με παιδί...αλλά μήπως ήθελε να πει κάτι στην Νάντια αυτό το όνειρο...κανένας και τίποτα δεν είναι όπως φαίνονται ;) 

Σας ευχαριστώ για αυτό το ταξίδι και την υποστήριξη (αν θέλετε να μου πειτε πως σας φανηκε θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα και αν έχουν κάποια κεφάλαια λάθη να μου το πέιτε μήπως και τα διορθώσω) και συγγνώμη για όσες φορές σας τα έπριζα μέχρι να ανεβάσω (τι άκομψη επιλογή λέξεων :ρ ) 

Φιλάκια <3 Ελπίζω να τα ξαναπούμε σε κάποιο άλλο βιβλίο...

Βασικά τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως θέλετε επίλογο;