Nightmares

7.Αγκαλιές και μυστήρια

Τα πόδια μου αρχίζουν να τρέμουν μόλις συνειδητοποιώ ότι θα βγω από εδώ. Ακούω ανθρώπους να μιλάνε ανήσυχοι, λαχανιασμένοι αλλά δεν μπορώ να αναγνωρίσω φωνές.

Κάποιος ανοίγει το κουτί...

Είναι ο Στέφανος!

Μόλις τον βλέπω αισθάνομαι τύψεις για το πως του φέρθηκα πριν αλλά και τόση ανακούφιση που σηκώνομαι πάνω βιαστικά και τον αγκαλιάζω με όλη μου την δύναμη!

Επιτέλους ένας γνώριμος άνθρωπος!

Με αγκαλιάζει και εκείνος σφικτά και μου ψιθυρίζει στο αυτί

" είσαι καλά, τρόμαξα τόσο πολύ..."

Τον αγκάλιασα ακόμα πιο σφικτά. Έκλεισε τα μάτια μου. Ήθελα να νιώσω ασφαλής, προστατευμένη , μακριά από όλους και από όλα αυτά που με τρομοκρατούσαν. Έμεινα στην αγκαλιά του για μερικά λεπτά ωστόσο έμοιαζαν τόσο λυτρωτικά και παρηγορητικά.

Η Ζωή καθόταν από πίσω με ένα έκπληκτο και ταυτοχρόνως ανήσυχο πρόσωπο. Φαινόταν να μην πιστεύει ούτε η ίδια το πως βρέθηκα εδώ, μέσα σε ένα κουτί στο υπόγειο της, αλλά δεν μπορείς να την κατηγορήσεις εδώ ούτε εγώ δεν το πιστεύω.

Πόσα απίθανα πράγματα μπορεί να συμβούν σε έναν ασήμαντο σαν κι έμενα άνθρωπο! Θα προτιμούσα να μείνω στο περιθώριο, θα προτιμούσα να ζήσω μια βαρετή ζωή, θα προτιμούσα να παραμείνω μια απλή έφηβη αλλά η μοίρα δεν το ήθελε έτσι! Ήθελε να υποφέρω ανάμεσα στα όρια της τρέλας

και της παράνοιας! Να αναρωτιέμαι κάθε μέρα τι μου συμβαίνει, τι τρέχει μένα, ποιο στο διάολο είναι το πρόβλημα μου, αν είμαι η μόνη που μου συμβαίνει αυτό, αν μπορώ να το αντιμετωπίσω!; Κάθε μέρα να παλεύω με τα αναπάντητα ερωτήματά μέσα μου!

Η Ζωή με πλησίασε και με έσφιξε και εκείνη στην αγκαλιά της. Όση ώρα ήμουν μέσα σε αυτό το ασφυκτικό κουτί σκεφτόμουν αν θα μπορέσω να την ξαναδώ...να ξαναδώ την ενοχλητική, φωνακλού, αστεία, πάντα εκεί για μένα κολλητή μου! Αν θα μπορέσω να ξαναμιλήσω με τους γονείς μου και να τους πω πόσο τους αγαπώ και να τους ευχαριστήσω για όσα έχουν κάνει για μένα! Αν θα μπορέσω να ξανασυναντηθώ με τον Στέφανο και να του πω πως μου αρέσει και κάθε φορά που είναι δίπλα μου νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου! Αν θα ζήσω...

Και όμως αυτό που με απασχολεί τώρα είναι ότι βρίσκομαι πάλι στην αρχή...εκεί που ξεκίνησαν όλα! Στην ολική άγνοια! Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ ή μάλλον ποιος με έφτασε εδώ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι το πρόβλημα σοβάρεψε και δεν είναι ποια ένα παιχνίδι της φαντασίας μου. Εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος που με καταδιώκει, ένας άνθρωπος που θέλει να μου κάνει κακό, ένας άνθρωπος που θέλει να είμαι νεκρή...

Καθώς κατευθυνόμαστε προς την πόρτα η Ζωή αρχίζει και κοιτάει έντονα κάτι στο πάτωμα, σκύβει και σηκώνει κάτι. Είναι ένα μικρό διαμαντένιο σκουλαρίκι.

"Είναι δικό σου;"

"όχι αλλά κράτα το μήπως μας δείξει ποιος φταίει για όλα αυτά..."

Λέω και κοιτάω κάτω διστακτικά...ένα τέτοιο σκουλαρίκι έχει και η μητέρα μου. Συγκεκριμένα, το αγαπημένο της ζευγάρι  σκουλαρίκια είναι ακριβώς ίδιο και δεν θα μπορούσα να το ξεχάσω αφού μια φορά τα είχα δανειστεί για να πάω σε μια εκδήλωση και μου έβαλε τις φωνές.

____________

Χίλια συγγνώμη για την κακή ποιότητα αυτού του κεφαλαίου...χάλασε ο υπολογιστής μου και το έγραψα και το ανέβασα από το κινητό οπότε υπάρχουν λάθος τόνοι ή και καθόλου και αλλά τέτοια προβληματακια. Επισης, σκέφτηκα πως θα είναι το τέλος και πιστεύω ότι είναι αρκετά αναπαντεχο...αλλά θα πάρει καιρό ακόμα μέχρι να το ανακαλύψετε! χεχε! Σας αγαπάω πολύ και ευχαριστώ πολύ για τα views...σόρρυ και πάλι για το κεφαλαιο! <3