Nightmares

8. Χαμένη στις σκέψεις

Καθόμουν στο καναπέ και παρακολουθούσα τηλεόραση. Δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον αλλά αφού είχα τελειώσει τα μαθήματα, η Ζωή είχε βγει με τον φίλο της και ο Στέφανος δεν απάνταγε στα μηνύματα μου, δεν μου είχε μείνει άλλη επιλογή. Οι γονείς μου ετοιμάζονταν πάλι να βγουν και μητέρα μου έτρεχε πανικόβλητη πάνω κάτω στο σπίτι για να προλάβει το σημαντικό δείπνο.

Ακόμα δεν είχα ρωτήσει για το σκουλαρίκι και ειλικρινά δεν σκόπευα .Μπορεί να ήταν μια σύμπτωση αλλά από πότε υπάρχουν συμπτώσεις στην ζωή μου.

Είχα κάτσει με την πλάτη στον καναπέ και τα πόδια μου πήγαιναν πάνω κάτω στον αέρα καθώς εγώ αντίκριζα το λευκό ταβάνι από πάνω μου. Σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό μου...

Σκαφτόμουν για το μέλλον και για όλα όσα έγιναν τους τελευταίους μήνες, γιατί έγιναν και κυρίως ποιος; ποιος μπορεί να με μισεί τόσο πολύ για να μου το κάνει αυτό; Δεν έχω πειράξει κανένα, δεν έχω μιλήσει άσχημα ποτέ και όμως υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θέλει να με ξεφορτωθεί. Πάντα προσπαθούσαν να μην τραβώ την προσοχή ώστε να μην μπλέκω σε περίπλοκες καταστάσεις. Δεν έχω πολλούς φίλους και στ' αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα πως η Ζωή, μια από τις πιο δημοφιλής κοπέλες σ 'ολόκληρο το σχολείο, έγινε η κολλητή μου. Ίσως είμαι απλά το θύμα ενός ψυχοπαθή ή ενός δολοφόνου που απολαμβάνει να παίζει με το θύμα του πριν του κλέψει την ζωή ή ίσως έχω πολύ μεγάλη φαντασία. Και τι αν κάποιος προσπαθεί να με σκοτώσει στ' αλήθεια, δεν θέλω να πεθάνω ακόμα. Το ξέρω, η ζωή μου δεν είναι αυτή της τρελής και ανέμελης έφηβης που η διασκέδαση είναι 24ωρη απασχόληση αλλά δεν θέλω να πεθάνω. Έχω τους φίλους μου, την οικογένεια μου, θέλω να σπουδάσω, να αγαπήσω, να κάνω οικογένεια. Μάλλον, υπερβάλω όπως συνήθως....θα μπορούσε να είναι μια πλάκα από τους αναίσθητους συμμαθητές μου Εξάλλου δεν θα είναι η πρώτη φορά.

Η μάνα μου μπήκε μέσα στο σαλόνι φουριόζα και άρχισε να ψάχνει κάτι και να κοιτάει στο πάτωμα λες και πρόκειται να φυτρώσει κάτι από στιγμή σε στιγμή.

«Ψάχνεις κάτι; Να βοηθήσω;»  την ρώτησα,  ούτως ή άλλως δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.

«Έχασα  το αγαπημένο μου σκουλαρίκι και δεν μπορώ να το βρω πουθενά...»  Έμεινα να την κοιτάω με ανοιχτό το στόμα. 

«Μήπως το έχεις δει;»

Καμιά απάντηση εγώ... Αποκλείεται δεν υπάρχει περίπτωση να έκανε κάτι τέτοιο η μητέρα μου.  Δηλαδή αυτό είναι ανήκουστο! Είναι η γυναίκα που με έφερε  στο κόσμο και με μεγάλωσε.... στο κάτω κάτω είμαι το παιδί της... πρέπει να με αγαπάει όχι να μου κάνει κακό! Δεν γίνεται!