Beni Kalbinde Sakla

8.Bölüm

Annem hep söylerdi,seni anlayacak arkadaşların olsun hayatta,  yoksa hep kendini ifade etmek zorunda kalırsın insanlara karşı .diye, annemin ne kadar haklı olduğunu anlıyorum. son zamanlarda.
Ama ben kendimi ifade etmiyorum kimseye karşı arkadaşlarım beni anlıyorlar her zaman en başta da Su ve Çağrı geliyo. Beni anlıyorlar ve bana neyin iyi geleceğini  benden çok daha iyi biliyolar.

ve artık bir kişi daha beni anlayanların arasına girdi .hem de en iyi şekilde,ne hissettiğimi ne düşündüğümü  ben anlatmasam bile anlayanilecek biri.
Buna sevinsem mi yoksa üzülsem mi bilemiyorum ama içimden bir ses birbirimizin yaralarını sarabileceğimizi söylüyor.

Savaşı tanıyalı sadece bir kaç hafta oldu .sadece ilk tanışmamız tatsız oldu diye bir kaç kötü bakışmamız oldu yanlızca ve hiç bir zaman kötü biri diye düşünmedim onun hakkında.aksine kötü bakışlarının ardında iyi biri olduğunu anlamıştım.

Şimdi karşımda oturmuş bana kötü biri olmadığını ispatlarmışçasına göz yaşı dökmemek için savaş veriyor.
Onu öyle görmek bana kendimi kötü hissettirirken bir yandan da bana içini döksün derdine derman olayım ve acısını benimle paylaşsın diye  geçiriyorum içimden ki iç sesim

Saçmalama Derin zaten neredeyse aynı şeyleri hissediyorsunuz onun da annesi onu terk etmiş senin de.
Diyince
İç sesime hak verdim ve Savaş' ın  yanına çimlere uzandım.
Şimdi ikimizde yatmış yıldızları izliyoruz. Bana bişey anlatmadı henüz. Annesiyle ilgili. Anlatsa dinlerdim aslında yaralarını sarardım belki de izin verseydi.

"Sence haklımıyız onlardan nefret etmekte ya da sen anneni görmek istememekte kendini haklı görüyormusun" Savaş'tan gelen bu soruyla ona döndüm, aslında sorunun cevabını bende pek bilmiyorum.
Haklımıyız haksızlık mı ediyoruz,  bilmiyorum. Savaşın annesiyle problemi tam olarak ne neden annesi onu terk etti onu da bilmiyorum.
Ama benim annemin beni neden terk ettiğini biliyorum, hastaymış.
Peki bu bir bahanemi benim için hayır.  Babam, o neden beni hemen gözünden çıkarmış, vermek istemese tüm dünya önüne engel koysa vermezdi ama o kolayı seçmiş ortadan benim gibi bir sorunu kaldırmış.
Şimdi annemden nefret etmekte haklımıyım. Sanırım bu sorunun cevabını uzun süre düşünmem gerekecek zira ancak o zaman sağlıklı bir şekilde doğru cevabı verebilirim yani bu sorunun doğru bir cevabı varsa.

Tekrar Savaşa baktığımda sorunun cevabını bekliyormuş gibi bana bakıyordu "bilmiyorum. Belkide haksızlık ediyoruz belkide haklıyız bu şu an için birşey değiştiriyormu-kafamı salladım- hayır değiştirmiyo sadece kendi kafamızı yoruyoruz " verdiğim cevap karşısında  Savaş tepki vermedi vermesini de beklemiyordum açıkçası ben sordum bu sefer ona " peki sen neden nefret ediyorsun ya da görmek istemiyorsun anneni"
Anladığım kadarıyla o da nefret ediyordu annesinden,Savaşın da annesi terk etmiş  onu belki o da hastaydı ya da durumları kötüydü bakmadı bıraktı. Ben bu düşüncelerle savaş verirken Savaş cevabını verdi bana " görmek isterdim. Herşeyden çok onu görmek isterdim. "

Savaşın verdiği cevapla bir nevi ters köşeye gelmiş gibi hissettim kendimi
Nasil yani şimdi savaş,  onu terk etmiş annesinimi görmek istiyor.kaşlarımı çattım ve Savaşa baktım tabi o aldırış etmeden yıldızlara bakmaya devam etti.Bu çocuk işine gelmeyince neden beni takmıyo acaba.
O takmazsa bende takmazdım tabikide .Allallah ya.

Offf bu merak birgün beni kalpten götürecek ya hayır ne var soylesen dimi ama yok söylemiyo. Gıcık işte.

" Sacmalama Derin ne  merakından bahsediyorsun sen ya önemli bi konu var burda ve çocuk anlatmak istemiyosa niye hemen atar gider yapıyosun.
Her yerde her şeyde bi merak bi bişiler Allallah ya" ben iç sesime hak verip boynumu bükerken