Beauty and the Beast ~Dramione~

Proloog

Tale as old as time

'Draco! Mijn jongen, kom.' De kille stem bezorgde hem kippenvel over zijn hele lichaam. Draco draaide zich om en keek in de slangachtige ogen van zijn meester. Zijn vader stond achter hem en wierp hem dringende blikken toe, dat hij toch vooral moest luisteren.

'Ja, heer?' Vroeg hij met een bibberende stem. Ze waren in een fort in het bos, diep verborgen door de donkere bomen en honderden spreuken. Het fort van de Heer van het Duister.

'Ik heb een opdracht voor jou Draco, een opdracht zodat je het goed kunt maken voor je falen met de oude Perkamentus.'

Een rilling ging door zijn lichaam. Oh nee, niet nog eens, alsjeblieft. Hij keek kort naar zijn ouders. Zijn vader knikte hem toe en zijn moeder keek beschaamd naar de grond. Daar kon hij ook geen hulp van verwachten dus.

'Oh, heer?' Vroeg hij weer. Hij wist niet wat hij moest zeggen.

'Ja Draco, zoals je weet ben ik op zoek naar Potter. Ik verwacht niet dat de jongen zo dom is dit jaar naar Zweinstein te gaan. Dit maakt het een stuk lastiger om hem op te sporen. Ik heb gehoord dat zijn vrienden heel goed zijn in het beschermen van hem? Vooral dat modderbloedje, hoe heet ze ook alweer? Grassel? Grimpel?'

'G-griffel.'

'Ja, Griffel inderdaad. Zij beschermd Potter te goed Draco, snap je dat? Stel dat zij, laten we zeggen, ontvoerd zou worden. Zou Potter haar dan redden?'

Draco keek hem aan. Waar wilde hij heen?

'Eh- ja. Dat denk ik wel ja.' Mompelde hij.

'Prachtig. Stel nu dat ik jou de opdracht geef het modderbloedje te ontvoeren en mee te nemen naar jouw huis. Dat staat nu toch leeg. Zorg ervoor dat jouw bedienden niks kunnen verraden en hou haar daar. Stel dat je dat doet, zou Potter dan bij jou op de stoep staan?'

Bijna onmerkbaar knikte Draco weer.

'Dan is dat wat je moet doen. Ontvoer het modderbloedje, het maakt me niet uit hoe, als ze maar in leven blijft. Zodra Potter erachter komt waar ze is, het maakt ook niet uit hoe lang dat duurt, zal hij naar jou toe komen. Dan hoef ik hem niet op te sporen, dan loopt hij vrijwillig naar ons toe.' Jeweetwel glimlachte kil en keek zelfvoldaan om zich heen. Een paar dooddoeners klapten en lachten mee.

'Ge-weldig idee meester.' Fluisterde Bellatrix met haar raspende stem.

'Kun je dat Draco?'

'Hoe zorg ik ervoor dat ze niet ontsnapt?' Vroeg hij.

'Nou zie je Draco, dat mag je helemaal zelf bepalen. Want weet je, als zij ontsnapt voordat Potter er is, zal je sterven.' Met die zin eindigde de vergadering.

Draco zat onderuit gezakt in zijn stoel en staarde in het niets. Hoe moest hij dit nou doen? Hoe moest hij nóg een missie uitvoeren zonder te sterven? Hij wilde nog niet dood...

^^^

Hermelien Griffel stond op haar slaapkamer. Ze staarde met een leeg gevoel naar haar kleine, met kralen bestikte tasje. Ze probeerde niet te denken aan wat ze zo ging doen; het geheugen van haar ouders modificeren. Ze moest wel, ze moest ze beschermen tegen het regime van Voldemort. Helemaal als ze straks met Harry en Ron de jacht op de gruzielementen voorzette. Het maakte het niet makkelijker, hoe vaak ze het ook tegen zichzelf zei. 'Hermelien! De thee staat klaar!' De lieve stem van haar moeder klonk vanuit de hal beneden en schrok haar op uit haar gedachten. 'Ik kom zo mama!'

Ze liet zich op haar bed zakken en stond zichzelf toe om 1 minuut al haar gevoelens binnen te laten. 1 minuut... daarna zou ze sterk moeten zijn. Tranen prikten in haar ooghoeken terwijl ze haar kamertje rondkeek. Dit zal ze misschien wel nooit meer zien. Ze keek naar zichzelf in de spiegel, naar haar bruine krullen, haar hazelnoot kleurige ogen die normaal altijd straalden. Haar moeder zei altijd al dat ze prachtig was, het mooiste meisje van het land. Dat zeggen moeders natuurlijk altijd... Op Zweinstein was het niemand opgevallen tot ze 14 jaar was en in een elegante jurk op het bal was verschenen. En dan had je Magnus Stoker nog... Magnus die haar al tijden probeerde te versieren, al vertelde ze hem duizend keer dat ze niks van hem wilde. Hij liet niet los, hij wilde haar en zal haar krijgen. De rest van de leerlingen had haar altijd anders gevonden, raar. Misschien wel een schoonheid, maar raar. Ze paste er niet tussen met haar voorliefde voor boeken.

Ze zuchtte diep en stond op. Beneden had ze wat gestommel en gerinkel gehoord, haar moeder had vast een kopje laten vallen. Nu was het stil in huis. Ze liep langzaam naar beneden en probeerde zacht de woonkamer in te sluipen, zodat haar ouders het niet aan zagen komen. Alleen, haar ouders zaten niet op de bank. Verbaasd liep ze de keuken in, waar er inderdaad een schoteltje in scherven op de grond lag. Daarnaast lag een theekopje, er was een klein stukje vanaf gesprongen en nu zat er een barstje in. Ze pakte hem op en keek er naar, dit was het lievelingsservies van haar moeder, wat zonde. Waar waren haar ouders?

Ze liep om het kookeiland heen en zag dat de deur naar de tuin openstond. Ze voelde magie, er waren hier sporen van zwarte magie. Haar hart begon sneller te kloppen terwijl ze met uitgestoken toverstok richting het tuinhekje liep. Haar ouders waren in geen velden of wegen te bekennen. Om het hek hing een cape, eentje die ze niet kende. Achterdochtig keek ze naar de letters op de kraag. DM. Door de groen-zilvere kleur was het niet moeilijk om te raden van wie de cape was, Draco Malfidus. Paniek verspreidde zich door haar lichaam. Ze was te laat, ze wilde haar ouders beschermen tegen de dooddoeners en nu waren ze haar voor geweest. De dooddoener van wie ze tot vorig jaar gedacht had dat het slechts een klasgenootje met een grote mond was, had haar ouders meegenomen.

Boos keek ze voor zich uit. Er zat maar één ding op, ze moest ze achterna. Zonder er bij na te denken draaide ze in het rond terwijl haar gedachten maar op één plek gefocust waren: Huize Malfidus.

^^^