Beauty and the Beast ~Dramione~

Hoofdstuk 8

Ever just the same

Het was koud, heel koud. De winter leek dit jaar veel langer te duren. Het was eind februari en Harry Potter lag klaarwakker in de tent. Sinds Ron weg was, was hij geen meter opgeschoten met de jacht op de gruzielementen. Zijn gevoel zei dat er eentje in Zweinstein verborgen was, maar hij wist ook dat Hermelien zou zeggen dat dat niet klopte. Ook kon hij niet zomaar de school binnenwandelen en doen alsof er niks aan de hand was, Sneep was nu schoolhoofd. Hij zuchtte en draaide zich nog eens om. Hij zat vast, hij had geen idee waar hij heen moest.

Vanuit zijn ooghoek zag hij een zwak licht tegen het tentdoek flikkeren. Hij fronste zijn wenkbrauwen en ging overeind zitten. Er was daarbuiten iets...

Als gehypnotiseerd pakte hij zijn stok van het nachtkastje en hij sloeg de tentflap open. Zijn mond viel open toen hij een zilveren hinde zag tussen de bomen. Het was een patronus! Iets in hem zei dat dit een valstrik kon zijn, maar de hinde voelde zo vertrouwd dat hij de achtervolging inzette.

Dat was toen hij het zwaard vond en hij zo roekeloos was geweest om in de bevroren vijver te springen. Dat was ook het moment dat Ron zijn leven redde, het moment dat alles weer een beetje beter werd.

Het duurde even, maar langzamerhand begon hij Ron te vergeven. Het was duidelijk dat hij ontzettend veel spijt had.

Op een avond begin maart zaten ze samen voor de tent. Het medaillon was dan wel vernietigd, maar ze hadden nog geen idee waar de rest was.

'Zou er niet een in het huis van Jeweetwel zijn?' Begon Ron, na een urenlange stilte.

Harry keek op. 'Dat denk ik niet, hoezo?'

'Toen ik... weg... was, ben ik erachter gekomen dat hij een eigen fort had en dat hij niet meer in huize Malfidus zat. Harry, ik hoorde bloedhonden praten. Ze hadden het over een belangrijke gevangene, dat jij wel vanzelf naar hem toe kwam...'

Harry's hart begon sneller te kloppen.

'Ik weet dat het gek klinkt, maar wat als ze het over H-hermelien hadden?' Besloot Ron.

'Je wil niet naar het fort van Jeweetwel om een gruzielement hè? Je bent bang dat ze Hermelien hebben.' Mompelde Harry.

'Ja, nouja, we weten niet wat er met haar is gebeurd... Ik weiger te geloven dat ze echt dood is, maar ze zal het wel vreselijk hebben met al die dooddoeners...'

'Als ze überhaupt in zijn fort is.'

'Waar is ze anders? Welke andere gevangene kunnen ze hebben? Ze zeiden dat jij per sé naar hen toe wilde komen als je erachter kwam. Wie anders kan het zijn?'

'Ginny?' Opperde hij zonder na te denken. Rons oren werden rood. 'We moeten er hoe dan ook heen, zo snel mogelijk.'

Harry keek hem bedenkelijk aan en knikte.

'Denk je echt dat Hermelien in het fort bij Jeweetwel zit?'

Ron dacht na. 'Waar anders?'

... DRACO POV

Draco zat onderuit gezakt in zijn luie stoel. Hermelien had een week haar gezicht niet laten zien en hij merkte dat hij het verschrikkelijk vond. Waar kwam dat gevoel toch vandaan? Hij voelde rare steken in zijn maag, elke keer als hij aan haar dacht. En dan had je nog die zoen... oh die zoen. Hij kon haar zachte lippen nog op de zijne voelen. Hij voelde zich ontzettend rot, nu hij niet meer met haar praatte. Na zich een week lang zo belabberd te hebben gevoeld, besloot hij iemand in vertrouwen te nemen. Hij was vast ziek, dat moest wel.