Beauty and the Beast ~Dramione~

Hoofdstuk 7

neither one prepared

Na een uurtje voelde Hermelien hoe Draco voorzichtig uit bed probeerde te klimmen. Ze werd er wakker van, maar deed net of ze sliep. Dat scheelde waarschijnlijk een ongemakkelijke situatie. Met een overdreven gaap liet ze hem los en draaide ze op haar andere zij, waardoor hij weg kon.

Tien minuten later besloot ze op te staan en een douche te nemen. Het was eerste kerstdag. Ze dacht terug aan al die jaren op Zweinstein, bij de Wemels en thuis, bij haar ouders. Kerst was altijd speciaal voor haar, het betekende liefde en thuis. Ze herinnerde zich de opmerking van Draco, dat Agatha en Marie vast een boom hadden opgezet.

Ze stapte uit de douche, droogde zich af en sloeg de handdoek om. Een paar minuten bleef ze voor de kast staan. Na al die weken in Huize Malfidus was ze best benieuwd hoe al die jurken in de kast haar zouden staan. Ze pakte een rode jurk met lange mouwen uit de kast en hield hem omhoog. Deze zag er redelijk warm uit, maar toch elegant. Het was tenslotte kerstmis. Ze trok de jurk aan en hij zat haar als gegoten. Er zat een soort korset omheen, zodat hij mooi aansloot; aan de voorkant kon ze hem met touwtjes strakker en losser doen. De jurk viel naar beneden in witte en rode lagen stof. Ze draaide een rondje voor de spiegel en besloot dat hij ermee door kon.

Toen ze de eetzaal inliep, viel haar mond open. Er stond een heel kerstontbijt klaar! De zaal was van top tot teen versierd en als kers op de taart stond er een prachtig versierde boom in de hoek. Ze zag twee bordjes aan het hoofd van de tafel en hongerig ging ze zitten.

Niet veel later kwam Draco de zaal in en ging glimlachend zitten. 'Goedemorgen.' Mompelde hij. Hermelien knikte blozend en staarde naar haar bord. Beiden wilden ze niet beginnen over het voorval van vannacht.

'Ik zei toch dat ze wat hadden geregeld?' Verbrak Draco de stilte.

'Het is prachtig.'

Na het ontbijt ging Hermelien onderuit gezakt voor de haard zitten. 'Ik zit zo vol. Er kan niks meer bij.' Zuchtte ze.

'Nou, anders ik wel.' Draco ging naast haar zitten en staarde ook in het vuur. 'Ik eh- ik heb wat voor je.'

Verrast keek Hermelien op. 'Wat bedoel je?'

'Nou, het is kerst en het is mijn schuld dat je hier zit opgesloten, dus ik vond dat ik je wat moest geven.' Hij leek te blozen.

'Oh Draco! Dat hoeft helemaal niet.' Zei ze met open mond.

'Jawel.' Hij pakte iets vanachter zijn rug en gaf het pakje aan haar.

Hermelien pakte het voorzichtig uit en keek Draco vragend aan toen er een zwaar boek in haar schoot viel. 'Ik vind het ontzettend lief van je, maar had je niet al genoeg boeken in de bibliotheek?' Vroeg ze onzeker.

'Dit is een speciaal boek. Een magisch boek. Als je hem opent, moet je denken aan een plek waar je graag heen wilt, waar dan ook. Het boek brengt je er dan naar toe. Je bent er dan wel niet écht, maar het is fijn om af en toe aan de werkelijkheid te ontsnappen.' Legde hij uit. 'Ik weet niet hoelang je hier nog bent en ik zou het ook niks vinden als ik maandenlang opgesloten zat.'

'Oh, wauw. Ik - dit is geweldig.' Ze stond op en voor ze wist wat ze deed, sloeg ze haar armen om hem heen en gaf hem een knuffel.

Draco stond er een beetje ongemakkelijk bij en ze liet hem snel weer los. 'In ieder geval, bedankt.' Zei ze.

'Ja, geen probleem.' Zei hij.

'Hoe kom je hier eigenlijk aan?' Vroeg ze nieuwsgierig.

'Ik heb het ooit van Agatha gekregen, als geheimpje. Zo hoefde ik niet continue bij mijn vader in de buurt te zijn.'