Beauty and the Beast ~Dramione~

Hoofdstuk 12

Tale as old as time

Fort Voldemort

Na een paar uur nagedacht te hebben, wilde Harry het al bijna opgeven. 'We komen hier nooit uit zonder magie.' Zei hij tegen Ron. Luna keek zachtjes neuriënd voor zich uit.

Harry stond op en begon door de kerker te ijsberen. Hij wreef over zijn borst en voelde hoe het zakje dat hij gebruikte om al zijn spullen in te bewaren nog veilig onder zijn shirt verborgen zat. Hij haalde er wat spulletjes uit en de scherf van de spiegel van Sirius viel in zijn hand.

Een flits van het aller felste blauw. 'Help ons! Help ons alsjeblieft!' Riep hij tegen de spiegel. Hij zou toch zweren dat hij net een bekend oog in die spiegel had gezien.

Op dat moment hoorden ze hoe er boven commotie ontstond. De dooddoeners begonnen opgewonden te joelen en Bellatrix' schelle stem kwam overal bovenuit.

'Wil je daar nog een litteken bij, modderbloedje?' Riep ze luid en Harry voelde hoe Ron naast hem verstijfde.

De stem die daarna klonk was overduidelijk die van het meisje waarvan iedereen dacht dat ze dood was, Hermelien Griffel. 'Nee, nee!'

Ron begon woest aan de tralies te rammelen. 'HERMELIEN! HERMELIEN!' Schreeuwde hij.

Een luide knal vulde de kerker en iedereen slaakte een gilletje, behalve meneer Ollivander, die verstoord opkeek. Harry keek om en zag een klein wezentje in het midden van de ruimte staan.

'Harry Potter meneer! Heeft Harry Potter hulp nodig?'

'Dobby!' Riep Harry van blijdschap.

Het plan was snel gevormd. Dobby zou Luna, Grijphaak (die zich in een hoekje had teruggetrokken) en meneer Ollivander meenemen naar De Schelp, het huis van Bill en Fleur. Daarna zou hij terugkomen voor Harry, Ron en Hermelien, als ze op tijd bij haar konden komen natuurlijk.

Met een luide knal verdwijnselde Dobby weer en boven begonnen ze door te krijgen dat er iets aan de hand was.

'Wormstaart! Ga eens bij onze gevangenen kijken. Als je toch bezig bent, neem de jongens mee. Ik ben benieuwd of dit meisje ons gaat helpen.'

Harry en Ron gingen aan weerszijden van de kerkerdeur staan en wachtten tot Wormstaart de deur opendeed. Hij zag ze staan en keek de kerker rond, voor hij besefte dat de rest was verdwenen.

'Wat-?' Was het enige dat hij nog uit kon brengen, voor zijn ijzeren hand zich om zijn eigen keel sloot.

...Hermelien POV

Het moment dat ze samen in het fort waren verschenen, voelde ze hoe haar tijd met Draco aan zijn einde was gekomen. Hij hield haar bij haar bovenarm vast en leidde haar naar binnen. Ook al was het veel zachter dan hij het had moeten doen, het voelde veel te echt.

Bellatrix leek buiten zichzelf van geveinsde blijdschap toen ze Hermelien zag. 'Ooooh modderbloedje! Ik heb twee vriendjes van jou beneden zitten, wachtend tot jij weer bij ze bent!'

Hermelien besloot haar te negeren en keek de kamer rond. Narcissa liet haar blik op haar witte jurk rusten. Tot haar schrik besefte Hermelien dat ze de jurk moest herkennen en dat dit niet bepaald een outfit voor een gevangene was. Toch zei Narcissa niets, maar keek ze haar zoon met gefronste wenkbrauwen aan. Draco leek het niet te merken en keek naar de grond.

'Draco, wat heb je met haar gedaan? Kijk naar haar gezicht, ze draagt make-up!' Bellatrix kwam dichterbij en pakte de wangen van Hermelien met één hand vast en draaide haar hoofd naar beide kanten.