Beauty and the Beast ~Dramione~

Hoofdstuk 5

Small to say the least

Nieuwsgierig volgde Hermelien hem door de gangen. Waar nam hij haar mee naar toe? Ze liepen ze westvleugel niet uit, maar Draco stopte voor een deur die een trap omhoog onthulde. Hij keek met gefronste wenkbrauwen naar de trap. Onbewust gingen zijn handen over zijn vers behandelde littekens.

'Lukt dat? Ik wil je best helpen.' Mompelde Hermelien zachtjes.

'Ik kan het best zelf Griffel.' Moeizaam greep hij de ijzeren leuning en hij trok zichzelf omhoog. Het ging tergend langzaam en Hermelien liep zelfvoldaan achter hem aan. Hij was écht te trots om toe te geven dat dit moeilijk was.

Buiten adem kwam hij bovenaan de wenteltrap, blijkbaar waren ze in een andere toren van het huis. Hij klikte de deur open en draaide zich om. 'Waar sta jij zo dom om te grijnzen?' Vroeg hij nors.

'Oh, niks hoor.' Glimlachte ze liefjes.

Hij duwde de deur met tegenzin open en stapte naar binnen. Nietsvermoedend volgde Hermelien hem en... haar mond viel open.

Ze stond in een enorme kamer gevuld met boeken. Alleen- maar- boeken. De muren bestonden uit metershoge boekenkasten en elk tafeltje in de kamer was beladen met verhalen. Ze sloeg haar handen voor haar mond en draaide in het rond. 'Dit méén je niet.' Piepte ze. 'Heb je al deze boeken gelezen?'

'Niet allemaal.' Zei hij nonchalant. 'Sommige zijn in het Grieks.' Een lachje verscheen om zijn mond.

Hermelien schudde lachend haar hoofd en ze liep de kamer door terwijl ze haar vingers over de ruggen van de boeken liet gaan.

'Dit is groter dan de bibliotheek van Zweinstein! Ik- wauw!' Ze maakte een sprongetje van blijdschap en vergat even met wie ze hier was en waarom.

Draco keek haar vanonder zijn wimpers aan en glimlachte kort. Hij had haar nog nooit zo vrolijk gezien. Het was om die reden dat de volgende woorden zijn lippen verlieten: 'Als je het zo leuk vindt, is het van jou.'

Hermelien draaide haar hoofd niet- begrijpend om. 'Dit boek?' Zei ze vragend, terwijl ze het boek omhoog hield dat ze net uit de kast had gepakt.

'Nee, ik bedoel dit. Deze kamer.' Hij gebaarde met zijn armen.

Haar mond viel weer open. 'Alles? Serieus?'

Draco knikte en sloeg zijn ogen neer. Hij hoorde haar weer opgetogen lachen. Een enorm schuldgevoel trok door hem heen. Waarom kon hij niet voor één keer doen wat juist was en haar laten gaan? Zoals altijd was hij weer een lafaard.

Hermelien stond voorover gebogen en pakte verschillende stapels boeken, voordat ze zich omdraaide en met een oogverblindende lach naar Draco keek. Toen ze hem zag kijken betrok haar gezicht weer een beetje. 'Het spijt me echt.' Fluisterde ze.

'Laat het Griffel.' Mompelde hij.

'Nee ik meen het. Ik wist niet dat het zo erg was.'

'Ja.. nou.. het heeft me gemaakt tot de man die ik nu ben.'

'Je bent je vader niet, dat weet je toch?'

Hij keek haar aan. 'Wat bedoel je daar nou weer mee?'

'Dat je je eigen keuzes kan maken. Je hoeft niet in de voetstappen van je vader te treden.'

'Soms heb je geen keuzes Griffel.'

'Je hebt altijd een keuze. Het is aan de persoon zelf of ze die keuze ook daadwerkelijk maken.'

'Als ik een andere keuze maak wordt dat mijn einde!' Riep hij verontwaardigd.

'Maar het is wel een keuze...' Eindigde ze met een knipoog. Ze pakte zijn arm vast en hij schrok van haar aanraking. 'En nu moet je weer naar bed. Je bent nog lang niet genezen.'