Beauty and the Beast ~Dramione~

Hoofdstuk 4

Just a little change

'Crucio!' Ze dook in elkaar, wachtend op de onvermijdelijke pijn. Maar, die bleef uit. Ze deed haar ogen open en zag hoe iemand voor haar was gesprongen en een schildspreuk had uitgesproken.

Het was Draco!

'Meneer Malfidus! Wat doet u hier?' Riep een van de bloedhonden.

'Dit is mijn gevangene. Wegwezen.' Zei hij kil.

'Ja, ziet u, wij hebben geen goud meer. Het spijt me Malfidus, maar deze is nu van ons. Wij vonden haar hier, helemaal alleen.'

'Ik zei: wegwezen!' Hij vuurde een non-verbale spreuk af, net op het moment dat een van de bloedhonden 'Sectumsempra!' riep. Hij had geen tijd zich te verdedigen en een witte flits raakte hem in zijn borst. Hermelien gilde toen ze zag dat het bloed uit zijn gezicht en borst spoot. Alsof hij door een zwaard was geraakt. De bloedhonden vlogen achterover en bleven bewusteloos liggen, welke spreuk Draco ook had gebruikt, hij had gewerkt.

Hermelien kroop overeind een keek naar de bloedhonden. Die bleven bewegingloos liggen. Ze rende naar het paard, dat ergens tussen de bomen stond. Ze moest nu weg, nu ze de kans had. Toen ze er bijna was, kreeg ze last van haar geweten. Draco was geraakt door de spreuk die Harry in het zesde jaar had uitgesproken. Als ze hem achterliet, zou hij sterven. Ze draaide zich om en zag hem liggen. Het zwakke maanlicht dat tussen de bomen scheen, maakte het nog griezeliger dan het al was. Draco lag kreunend op de grond. Ze kon hem niet laten sterven, dat kon ze gewoon niet...

Ze zuchtte om haar schuldgevoel en rende naar hem toe. Ze woedde met haar handen in de aarde, op zoek naar Draco's toverstok. Toen voelde ze wat ronds en snel hief ze hem op, yes!

Wat was het ook alweer? Sneep had een helingsspreuk gebruikt. 'Vulnera Sanentur...' Fluisterde ze.

De toverstok in haar hand protesteerde eerst, maar nadat ze het met meer overtuigingskracht zei, begon het bloed op te drogen.

Ze wist dat het voor optimaal resultaat drie keer uitgevoerd moest worden. Dus ze bleef zitten en mompelde de spreuk keer op keer op keer.

Draco's gezicht was lijkbleek, maar hij ademde nog. Zo te zien was hij wel buiten bewustzijn. Toen ze haar uiterste best had gedaan, waren de wonden dicht. Zo goed als tenminste. Om hem helemaal te genezen had ze haar eigen stok nodig, maar die lag in de villa.

Ze klikte met haar tong en het paard kwam naar haar toe lopen. 'Je moet me helpen.' Zei ze tegen het beest. Eerst leek het paard niet te reageren, maar toen boog het door zijn voorbenen. Opgelucht haalde Hermelien adem. Ze pakte Malfidus voorzichtig vast en met een enorme inspanning tilde ze hem op de rug van het paard. Ze klom zelf achter hem, om ervoor te zorgen dat hij niet zou vallen. Hij rustte met zijn rug tegen haar aan en ze spoorde het paard aan. Ze moesten hier weg, voor de bloedhonden bij zouden komen.

Stap voor stap ging het paard vooruit, terug naar de villa. Ze moest wel gek zijn...

Ze had haar armen onder die van Draco gelegd en hield hem om zijn middel vast. Het was moeilijk om haar evenwicht te houden. Hij kreunde zachtjes. 'Sshhh. Het is oké, ik heb je. Het komt goed.' Fluisterde ze in zijn oor.

Na wat uren leek, maar in werkelijkheid waarschijnlijk maar 15 minuten waren, zag ze de poort opdoemen. Ze ging erdoorheen en voelde hoe de beschermingsspreuk weer in werking trad. Ze keek naar de toverstok in haar hand en fluisterde 'Lumos'. Er verscheen een klein lichtpuntje en ze glimlachte. Ze had haar magie nog!

Bij de voordeur aangekomen zag ze hoe Christophe en Pierre naar buiten kwamen rennen. 'Mevrouw! Wat is er gebeurd?' Riep Pierre vol afschuw. Ze moesten er verschrikkelijk uitzien. Draco zat onder het bloed en zij zat er ook onder, ook al was het van hem.