Beauty and the Beast ~Dramione~

Hoofdstuk 6

Both a little scared

Het was twee maanden geleden. Hermelien Griffel was officieel twee maanden vermist.

Harry Potter zat in de koude novemberwind voor zijn tent in een afgelegen bos. Ron Wemel was bezig met het vernietigen van een gruzielement, tenminste, als je het zo kon noemen. Na hun inval in het ministerie hadden ze weliswaar het medaillon te pakken gekregen, ze hadden nog geen idee hoe ze het moesten vernietigen.

Was Hermelien maar hier, die wist overal een oplossing voor.

De eerste dagen dat ze niet bij Het Nest was komen opdagen, hadden ze er niet veel van gedacht. Ron had haar een uil gestuurd met de vraag of alles goed ging. Twee dagen later had Harry geprobeerd haar ouders te bellen via een telefoon. Ze kregen geen gehoor.

Na een week begonnen ze zich ernstig zorgen te maken. Het was niets voor Hermelien om zo lang weg te blijven. De hele familie Wemel stond erop dat ze naar haar huis gingen, ze moest er immers wel bij zijn voor de bruiloft van Bill en Fleur.

Toen bleek dat er niemand thuis was, begon er een belletje te rinkelen. Hermelien moest ontvoerd zijn.

Mevrouw Wemel was over haar toeren en Ginny huilde onophoudelijk. Ron was vooral erg stil en in zichzelf gekeerd. Hij leek het nauwelijks te horen als hem wat gevraagd werd. Toch vonden ze dat de bruiloft niet uitgesteld moest worden. In donkere tijden moest je het licht binnen laten. Ze hadden een melding gemaakt bij Rufus Schobbejak, de minister van toverkunst. Hij zou zijn uiterste best doen om een spoor van Hermelien op te pikken.

Na de bruiloft van Bill en Fleur kwamen de dooddoeners op het feestje binnenvallen. Rufus Schobbejak was dood, vermoord.

Harry en Ron waren naar het Grimboudplein gevlucht, waar ze er alles aan gedaan hadden om een spoor van Hermelien te vinden. Remus Lupos opperde dat ze ondertussen misschien wel was overleden, maar daar wilde Harry niet aan denken.

'Kom op jongen, ze waren op zoek naar dreuzeltelgen. Hermelien was één van hen, waarom denk je dat haar ouders ook weg zijn? Die zijn natuurlijk vermoord.'

Harry gezicht betrok. 'Nee. Dat kan niet.'

'Ik vind het ook verschrikkelijk, maar we moeten realistisch zijn. Jullie hebben een missie van Perkamentus en daar moeten jullie mee door gaan. Wij zorgen wel voor een bericht als Hermelien gevonden is.'

En daar moesten Harry en Ron het mee doen. Het was waar dat ze niks konden beginnen, ze wisten niet eens waar ze was en of ze nog wel leefde. Dus ze spoorden het medaillon op, stalen het op een roekeloze manier en hier waren ze dan, een minuscuul stapje verder.

Harry zuchtte en stond op. Hij wilde zijn geboorteplaats bezoeken, maar dat vond Ron geen goed idee.

'Wat zou Hermelien zeggen Harry? Wat zou Hermelien doen?' Was zijn standaard vraag. Harry wist het antwoord nooit. Als hij kon denken als zijn beste vriendin, zat hij hier al lang niet meer. Dus de vraag bleef hangen en veroorzaakte meer en meer spanning tussen hen beiden.

Wat zou Hermelien doen?

^^^ 

Hermelien schoot overeind. Ze had een nachtmerrie gehad en meteen toen ze wakker schrok, wist ze dat er iemand in haar kamer was. Sterker nog, er zat iemand op haar bed. Ze kroop zo ver mogelijk tegen de bedrand aan en probeerde een gil te onderdrukken. Alleen, die iemand leek te slapen en er geen weet van te hebben dat ze wakker was geworden. Toen zag ze een vage omtrek van een jongeman met blond haar, wat je zelfs in de donkerste kamer nog zou kunnen zien. Haar angst ebde meteen weg en maakte plaats voor een onbekend warmen veilig gevoel. Ze kroop heel voorzichtig naar hem toe en zag hoe hij tegen de rand van haar bed in slaap was gevallen. Wat deed hij op haar kamer? Hij zag er zo vredig uit. Het was nog steeds te donker om goed te kunnen zien, dus ze tastte naar haar nachtkastje. Hermelien knipte haar bedlampje aan en Draco draaide zijn gezicht weg. Ze kon nog net zijn rode ogen en de opgedroogde sporen op zijn wangen zien. Had hij gehuild?