Lovers (voltooid)

Hoofdstuk 28

Bianca
'Waarom zo geschokt? Ben je niet blij om mij weer eens te zien?' Vraagt ze.
'Wat doe je hier?' Vraag ik en ik hoor mijn stem een beetje trillen.
'Kom nou toch, Bianca, je zou blij moeten zijn met mijn bezoekje.' En ze bekijkt mijn muziekdoosje.

'Ik ben serieus Katherine, wat doe je hier!' Roep ik nu.
'Hoe vaak moet ik nog zeggen om me geen Katherine te noemen! Het is Kate!' Roept ze terug.
Het muziekdoosje legt ze zorgvuldig terug op mijn bureau en nu bekijkt ze mijn tekeningen.

'Hoe ben je binnen gekomen?' Vraag ik en ik kijk hoe ze mijn tekeningen en voor een bestudeert.
'Het is niet heel moeilijk om binnen te komen, aangezien de deur wagenwijd open staat en moeder een eind verderop aan het slijmen is bij die ruitenwasser.' Zegt Kate droog.
'Vader heeft altijd al gehouden van je tekeningen, ik ook, en persoonlijk vind ik dat je naar vader zou moeten luisteren.' Zegt Kate.
'Ben je daarom hier gekomen? Vertellen dat vader een betere ouder is dan moeder is? Want dat is een leugen!' Roep ik boos.
'Ik dacht dat je meer van blauw hield dan van roze.' Zegt Kate kalm en ze kijkt naar de muren van mijn kamer, de ene kant is wit geschilderd en de andere kant roze.
'Maar moeders wil is wet.' Zegt ze dan.
'Voor de laatste keer Kate wat doe je hier?'
'Gewoon, ik wilde kijken hoe het met mijn tweelingzusje is, we hebben elkaar al 4 jaar niet meer gezien.' Zegt ze en ze gaat op mijn bed zitten.

Ik kijk haar aan en weet niet hoe ik antwoord moet geven.
Het is inderdaad waar, vier jaar lang hebben Kate en ik elkaar niet meer gezien.

'Je bent niet veel veranderd.' Zegt ze dan met een blik op mijn kleren.
'Jij anders ook niet.' Zeg ik mat.
Kate heeft haar haar een beetje gebruind en een steentje in haar neus.
Haar kleren zijn een beetje hippie achter, maar een ding is niet veranderd, en dat is haar perfecte gezicht en haar perfecte lichaam.

Katherine oftewel Kate. Mijn tweelingzusje.
We lijken niet op elkaar, totaal niet op elkaar.
We zijn een twee-eiige tweeling.
Maar mensen zouden niet eens zeggen dat we familie zijn van elkaar.
Verward? Ik leg het wel uit.

Kate en ik werden 17 jaar geleden geboren.
Mijn ouders waren toen nog goed, niks aan de hand, een perfect gezin met twee perfecte dochters.
Kate was met zoals ik, heel netjes, nette kleding, en een strenge opvoeding.
Goede cijfers, geen stom gedrag, altijd op tijd zijn.
We speelde allebei de piano en elke keer wanneer het kerst was kwam heel de familie om naar ons te luisteren.
Kate en ik waren onafscheidelijk, we gingen samen naar school, samen buiten spelen, samen naar pianoles, samen naar ballet, we sliepen op dezelfde kamer, iets wat we zelf perse wilden, en we hadden nooit ruzie, onze enige ruzie was toen we zes waren en we allebei dezelfde Barbie wilden hebben.
Ja ik weet het, het klinkt allemaal mooi en leuk, misschien een strenge moeder, maar het is dat ze van ons houdt en dat ook liet merken.
Toen we tien waren ging het fout.
Kate had haar haar expres bruin geverfd bij een vriendin van haar, omdat ze dat perse wilde.
Vader vond het geweldig en lachte erom, maar moeder was razend.
De dagen daarna was er veel ruzie, in die tien jaar waren er wel vaker "spanningen" geweest, maar die werden altijd weggewuifd.
Vader droeg op een dag een spijkerbroek en een blouse en hij wilde zo met ons over straat lopen, maar onze moeder werd woest.
Hij zag eruit als een zwerver, hij had prachtige pakken in zijn kast.
Op gegeven moment had vader er genoeg van, en dat was op de avond dat Kate haar mes in haar linkerhand had in plaats van rechter.
Moeder begon en preek te geven over dat het altijd hetzelfde was, meer discipline, en dat soort onzin, Kate en ik begrepen de helft niet, omdat we ook nog maar tien waren.
Vader begon te schreeuwen dat moeder gek was geworden, een tik had, alles perfect moest volgens haar en dat soort dingen.
Kate stond aan vaders kant, omdat moeder boos op haar was geweest.
Ik stond aan moeders kant, omdat ik het zielig vond dat vader zo tegen haar schreeuwde.
Vader is toen weggegaan met Kate, maar ik wilde perse bij moeder blijven.
Ik zag vader meestal in het weekend en dan zag ik Kate ook, we misten elkaar ontzettend.
Toen we dertien waren kwam er een knallende ruzie tussen mij en Kate.
Ze zei dat de scheiding moeders schuld was en dat vader, zij zelf en ik de slachtoffers waren.
Ik zei dat het niet waar was en dat zij de gene was die haar haar bruin verfde en het bestek zo nodig verkeerd vast moest houden.
Kate schreeuwde dat ik niet van vader hield, ik schreeuwde dat ze niet van moeder.
Ze schreeuwde dat ze niet meer van mijn hield en ik schreeuwde hetzelfde terug.
Onze ouders kwamen erachter en begonnen weer ruzie te maken, het contact werd verbroken en Kate en ik hadden nooit de kans gehad het goed te maken met elkaar, niet dat ik dat perse wilde.
Kate had afschuwelijke dingen gezegd over moeder, en ik over vader.
Ik had besloten haar te vergeten en niemand te vertellen dat ik een tweeling zusje heb, behalve Michelle en Nina dan.
Ik had gedacht dat het zo zou zijn totdat Kate heeft besloten 4 jaar later weer eens "langs te komen".