Lovers (voltooid)

Hoofdstuk 41

Bianca
Ik probeer niet in zijn armen te vliegen, ondanks de gevoelens die ik nu voel.
Woede, verdriet, en ergens ook schaamte, alleen ik weet niet waarvoor.
Woede omdat hij nooit een verjaardagskaart stuurde, verdriet omdat hij ondanks alles mijn vader is en blijft, en de schaamte? Dat is iets waar ik nog achter moet komen.

'Je hebt besloten om contact met mij op te nemen? Na vier jaar?' Vraag ik op een sarcastisch toon.
'Hoe durf je zo tegen hem te praten?' Vraagt Kate boos en ze gaat voor me staan.
Ik draai me om naar haar. 'Moet ik soms beginnen over de toon die jij aansloeg toen je moeder zag? Na víér jaar!' Zeg ik en ik probeer me in te houden om haar niet aan te vallen.
Mijn geduld begint echt op te raken, en dan niet omdat ik nu boos ben geworden, maar al vanaf het begin dat ze hier gekomen is.

'Meisjes.' Zegt mijn vader op een kalme toon.
Ik kijk hem aan.

Zijn haar zit nog een beetje warrig, en is bruin, zijn ronde bril heeft hij al opgezet en zijn fel blauwe ogen zijn heel erg aanwezig.
Ooit vertelde moeder mij dat ze daarop gevallen is, zijn blauwe ogen, zij zelf heeft bruine en ze heeft er altijd al een hekel aan gehad.
Het moet nu wel duidelijk zijn, mijn blauwe ogen en die van Kate hebben we dus van vader.

'Bianca.' Zegt mijn vader.
Hij loopt naar mij toe en trekt mij in een knuffel.
Maar ik reageer niet, net zoals Kate ook niet reageerde op mijn moeder.
Vader weet dat ik dit expres doe, maar hij knuffelt me door totdat ik er genoeg van krijg en mezelf los wring.
'Genoeg.' Mompel ik.

Mijn vader zet een stap naar achteren en bekijkt mij, mijn opmerking negerend.
'Je ziet een prachtig uit.' Zegt mijn vader en Kate maakt een spottend geluid.
'Zullen we anders over jou uiterlijk beginnen?!' Vraag ik agressief.
'Meisjes.' Zegt mijn vader nog een keer.

'Nee! Wat meisjes? Deze ruzie is gekomen door jou!' Schreeuw ik, en opnieuw heb ik geen respect, maar mijn respect is weg, en voel hoe ik langzamerhand verander, en waarschijnlijk niet op de goede manier.

'Bianca ik weet dat je moeder en ik-'
'Nee! Betrek moeder er niet bij! Jij moest zo nodig vertrekken, omdat moeder soms een beetje overdreef, welke man doet zijn vrouw dat aan? Plus zijn dochters! Jij bent een lafaard dat is wat je bent!' Schreeuw ik.
En geloof me, dat is niet alles wat ik wil zeggen, ik wil veel meer zeggen, en alle opgekropte woede die ik al 4 jaar voor hem voel naar hem uiten.

'Ik ben geen lafaard!' Schreeuwt mijn vader opeens, zelfs Kate schrok.
'Ik ben een persoon die er niet van houdt gecommandeerd te worden of dingen te doen of te dragen waar ik geen behoefte aanheb.' En hij kijkt opzettelijk naar mijn rok.
Ik had een hekel aan rokken, maar dat was vroeger.

'Jij moet niet het slachtoffer spelen! Jij bent hier de volwassenen en jij bent hier de gene die mij 4 jaar volledig genegeerd heeft en al 4 verjaardagen voorbij liet gaan, zonder ook maar iets te sturen!' Schreeuw ik
'Ik stuurde iedere verjaardag en iedere kerst en ieder nieuw jaar een kaart!' Roept hij kwaad.
'O ja? Waarom zaten er tussen de brieven in onze overvolle brievenbus geen brieven van jou?'
'Omdat je moeder niet wilt dat wij contacten hebben en dat zal ze ook nooit willen!' Schreeuwt vader.
Dat is de druppel.

'Ja, blijf moeder maar de schuld geven, geef maar gewoon toe dat je je favoriete dochter met je meenam en mij als vuil achterliet.' En met die woorden loop naar beneden.
'Oh mevrouw, wilt u misschien wat drinken of-'
'Nee!' Zeg ik bot en ik loop de deur uit en sla hem extra hard dicht.

Ik rij richting het parkje waar de dropjes en ik meestal afspreken. Ik stap uit en loop naar het parkje toe.
Ik ga gewoon op de grond zitten.
Rond 8 uur thuis komen, wat ga ik tot die tijd doen? Ik wil niet eerder thuis komen en traumatiserende beelden zien.

Ik begin te huilen.
Ik besef het zelf niet eens, maar de tranen blijven stromen.

'Kan ik erbij komen?' Vraagt een stem dan.
Ik draai me om en zie Jason staan, hij rookte een sigaret en gooit het weg.
Hij komt naast me zitten en fijne is dat hij me niet vraagt waarom ik huil, hij kent me blijkbaar goed genoeg om te weten dat ik er liever niet over praat.

'Weten je dat roken slecht voor je is?' Vraag ik hem dan en veeg mijn tranen weg.
'Dat is dan fucked up.' Zegt Jason.
'Het is slecht voor je longen, ik heb gehoord dat er minuten van je leven af gaan.' Mompel ik.
'Zou het je dan schelen? Als er iets mij zou gebeuren?' Vraagt hij dan en hij kijkt mij aan, zijn blik is te intens om naar te kijken ik kijk weg.

'Je wilde praten, ik weet dat we morgen pas zouden praten, maar nu kan ook.' Zeg ik.
Ik heb de behoefte om te praten.
'Waarom ben je hier trouwens?' Vraag ik dan.
'Omdat mijn ouders terug zijn voor het weekend, en weer klote doen, ik heb geen zin.' Zegt hij dan en hij maakt een sigaret terwijl hij duidelijk een discussie met zichzelf voert of hij het moet roken of niet.
Ik leg mijn hand op de zijne en pak de sigaret er langzaam uit, hij doet niks.
Ik gooi de sigaret weg en staar weer voor me uit.

'Ik wilde met je praten over Tyler.' Zegt hij dan.
'Tyler? Wat is daarmee?' Vraag ik dan.
'Hij is geen goede jongen.' Zeg hij simpel.
'Jay dat kun je niet zeggen? Hij is wél een goede jongen ondanks wat hij jou heeft aangedaan.'
'Jawel!' Roept hij.
'Jason ik heb hier geen zin in.' Zeg ik en sta op en loop weg.

Jason remt achter mij aan, draait me ruw om en voor ik het weet voel ik zijn lippen op de mijne.

Geschrokken duw ik hem weg en geef hem een klap.
Hij gaat geschrokken naar achteren en ik ren naar mijn auto.
Ik begin alweer te huilen en rij weg.