Bianca
Ik ren heen en weer, maar nergens kom ik mijn mini tegen.
Hoe kon ik dan ook zo stom zijn en midden in het bos gaan wandelen.
Snel pak ik mijn telefoon erbij, geen bereik.
Heel langzaam voel ik de paniek komen.
Ik wil weer terug, zelfs als ik Kate weer moet zien!
Oké, het is duidelijk, ik ben de weg totaal kwijt.
Ik heb geen bereik.
Hoe kom ik hier dan uit? Ik begin weer te rennen en merk niet dat er een tak is die heel laag hangt.
Het snijdt in mijn voorhoofd en ik val voorover.
Ik druk mijn hand op de wond en voel dat er wat bloed uitkomt, geweldig dit.
'Gaat het wel?' Hoor ik een jongensstem zeggen.
Ik draai me om en zie een jongen lopen, hij heeft kort bruin haar, en lieve bruin groene ogen, of misschien een andere kleur, ik zie niet zo duidelijk door de stoot.
Hij draagt een hemd en een lange joggingbroek, dus waarschijnlijk is hij gaan hardlopen.
Ik sta op en knuffel hem.
'O wat heb ik gedaan?' Vraagt hij lachend.
'Je bent een mens!' Roep ik blij.
'Ja ik denk het ook?' Zegt hij verbaasd.
Ik begin te lachen en leg uit dat ik mijn dag vandaag niet heb en besloot om een wandeling door het bos te maken, maar jammer genoeg raakte ik verdwaald.
'Ik woon hier best vlakbij, nou het is nog een stukje lopen, maar er staat wel een mini voor mijn deur, is die toevallig van jou?'
Ik voel een golf van opluchting.
'Ja die is van mij!' Roep ik blij.
We lopen richting zijn huis, en nu ik om me heen kijk ziet het er al wat bekender uit.
'Je hebt me trouwens niet verteld hoe je heet.' Zegt hij.
'Ik ben Bianca, en jij?'
'Finn.'
JE LEEST
Lovers (voltooid)
Romansa'Jij bent echt zo'n meisje waar ik geen genoeg van kan krijgen.' Mompelt hij. Ik huiver een beetje, bedoelde hij, als in een vriendin? 'Je bent zo mooi, zie je dat zelf eigenlijk wel?' Vraagt hij dan. Nee. 'Natuurlijk.' Zeg ik. Hij grijnst even en z...
