Son Bir İntihar

25〽

Çabalamak için bir sebep bulamadığınız anlar gelir ya bazen, hani hiçbir şey yapmak istemezsiniz, her şey saçma ve gereksiz gelir, boşlukta öylesine savruluyormuşsunuz gibi..

Sadece gözlerinizi kapatıp düşünmeyi denediniz mi? Ben nerdeyim? Ne yapıyorum? Ne istiyorum? Ben kimim?

Hayat bazen üstesinden gelinemeyecek bir hal aldığında, eliniz kolunuz bağlanıp da sadece arafa düştüğünüzde ne istediğinizi hatırlatın kendinize. Ne için çabalıyordum da durdum deyin.

İnsanların hayallerinize karışmasına asla ama asla izin vermeyin. Eğer bir hata yapacaksanız bunu kendiniz yapın. Her zaman dimdik duramazsınız, elbet düşeceksiniz, dizlerinizde yaralar açılacak, kanayacaksınız hatta pes edecek kadar çok yorulacak ve pişman olacaksınız. Ama etrafınızda kendinizden başka suçlayacak kimseniz olmasın. Kendi hatalarınızın bedelini kendiniz ödeyin. Şayet doğru bir karar verdiyseniz de bilinçsizce olmasın. Elalem ne der düşüncesinden doğmasın doğrularınız. Doğruyu da yanlışı da siz bulun. Hepimiz insanız, hepimiz hatalar yapacağız, hepimiz keşke diyeceğiz ama başka türlü öğrenemeyiz gerçekleri.

Şimdi kapatıyorum gözlerimi ve soruyorum kendime.

Ben ne istiyorum?
Ben nerdeyim?
Ben ne yapıyorum?
Ben neden durdum?

Ama en önemlisi

Ben kimdim?
Kim oldum?

Peki ya, neden?

Neden boşluktayım? Neden olmadığım birine dönüştüm? Neden artık ne istediğimi bile anlayamıyorum? Neden hiçbir şey yapamıyorum? Neden pes ediyorum? Neden kim olduğumu bulamıyorum?

Aslında bu soruların bilinmezliği içinde kaybolmuyoruz. Biz sadece cevapların gerçekliğinde boğuluyoruz. Sorular beynimizde anlam kazandığı an cevaplar oluşuyor. Ama kabullenmiyoruz.

Etraftaki insanlardan öylesine korkuyoruz ki cevapları sesli bir şekilde verip, bağırıp beni dinleyin demektense susup cevap veremediğimize inandırıyoruz kendimizi.

Ne istiyorum biliyor musunuz? Bir psikolog olmak ve insanları dinlemek, onların dertleriyle kendiminkileri unutmak istiyorum.

Nerdeyim ben? Kendi gerçeklerimin arasında kendimi bulmaya çalışıyorum. Beynimin çıkmazlarında açık bir yol arıyorum. Ben son zamanlarda sadece zihnimin içindeyim.

Ne yapıyorum peki? Teslim olmamak için direniyor ve isyan ederek çırpınıyorum. Ama yalnız beynimin içinde benim isyanım, sadece ruhumu parçalayabiliyor çırpınışlarım. Ben güçlü olmayı her şeyden çok isteyen güçsüzüm ve hiçbir şey yapmıyorum.

Neden durdum o halde? Çırpınmaktan yoruldum da ondan. Kimsenin duymadığı çığlıklarım boğazımı öyle bir acıttı ki biraz susmak istedim. Yumruklarım içimdeki duvarları delip geçerken öyle canım yandı öyle kanadım ki biraz durulmaya karar verdim.

Ben kimdim? Hatırlamıyorum. Eski saf ve masum kızı unuttum, onu kaybettim. Eğer bulabilirsem geçmişimi, işte o zaman iyileşeceğim belki de.

Kim oldum onu da bilmiyorum zaten. Anlayamıyorum. Günahların içinde yüzen fahişe bir ruha çevirdim kendimi kendi ellerimle. İsteyerek mi yoksa yanlışlıkla mı yaptım? Bilmiyorum. Ama oldu işte. Benliğimi mahvettim. Kalbimi kararttım. Ruhumu kirlettim.

Geriye sadece uçsuz bucaksız hayallerim kaldı bir de kalemim. Kelimeler de olmasa sanırım çoktan ölmüş olurdum. Beni hayata bağlayan şeyleri seviyorum. Eski beni kaybetsem de yeni halimde olmasını sevindiğim şeyler var.

Asla kaybetmek istemeyeceğim ama söküp atmaya çalıştığım gerçeklik..