Her Sweet Secret | Venus Camille (Completed)

Wakas

Nanatili ang tingin niya sa'kin habang nakasandal siya sa may terasa. Hindi naman ako makagalaw mula sa kinatatayuan ko dahil sa pagkabigla.

"What are you doing here?" I asked after regaining my composure.

He clenched his jaw. "You're seriously asking me that?"

Umiwas ako ng tingin. "Umalis ka na." I said, trying not to choke from my words.

Narinig ko ang nununuya niyang tawa kaya napaangat ako ng tingin.

"Why would I do that? Hindi ako aalis dito ng hindi ka kasama." Aniya sa malamig na boses na nagpatindig nang mga balahibo ko.

Tiningnan ko siya ng deretso kahit na may nagbabadyang mga luha sa aking mga mata. "Sana hindi mo na lang ako hinanap. It's no use! Hindi ako sasama sa iyo!"

Nanguuyam na tumawa siyang muli. I can see his eyes darkening and his jaw clenching more.

"Alright then. You choose, The easy way or the hard way?"

Umiling ako at nakipagtagisan pa ng tingin sakaniya. "I won't choose because I still won't come with you!"

Ngumisi siya. "Alam mo bang sawangp-sawa na ako sa pang-iiwan mo sa'kin? Kahit saan ka man magtago, hahalughugin ko ang buong mundo para mahanap ka lang. You can't leave me again. You can't."

I gasp when he suddenly disappeared from the veranda. His movements were so fast na hindi ko nakita kung saan siya nagtungo. Hinanap ng mata ko kung nasaan siya. Nabigla ako noong makita kong nakatayo siya sa harapan ko habang seryoso ang mukha.

"I will ask again," Unti-unti siyang humakbang papalapit sa'kin. "The easy way or the hard way?"

Umatras naman ako at itinukod ang kamay sa dibdib niya dahil sa sobrang lapit niya sa'kin. Hinawakan niya ako sa kamay pero iniwaksi ko iyon at tinulak siya.

"Don't fucking crowd me again, Blaze!"

He chuckled darkly. "You can't possibly expect me to do that right?" He held me again at my waist. Caging me in his arms.

"Why do you always choose to leave? Why do you always choose to handle the pain alone when you know that I'm always with you?!"

Napatanga naman ako sa pag burst out niya. Namumula ang mga mata niya. Ramdam ko ang sakit na nanggagaling doon.

"You're hurting! We lost our baby for the second time. Pero intindihin mo naman sana na hindi lang ikaw ang nasaktan, hindi lang ikaw ang nawalan. I'm hurting too because part of me tells me that it's my fault why we lost the baby. Kung sana nabantayan lang kita ng maigi hindi sana ito mangyayari. I'm so sorry..."

Hindi ko namalayang tumulo narin ang luha ko. "Blaze..."

He held me tighter. "Paano natin maaayos ang problema kung palagi ka na lang tumatakbo? Hindi sa lahat ng oras matatakbuhan mo ang problema. Sometimes you need to face it. Don't runaway from it." He held my chin. "Don't leave me again."

Bumuhos pa ang luha sa mata ko. Isinandal niya lang ako sa dibdib niya. "I'm sorry, Blaze. I'm sorry!"

"Promise me, you'll never leave me again."

"Pangako."

"Let's seal it then, para wala ka na talagang takas sa akin."

Kahit puno parin nang luha ang mga mata ko ay tiningnan ko siya. "Paano?"

He smiled genuinely as his eyes twinkled. "Let's get married again. This time, inside a church, while our friends and families are around us."

Blaze and I went back to our home after a week of staying in the house I was living in for a short vacation. We fixed our relationship together. We grieved together for our loss.

Tinupad niya rin ang pangako niya sa'kin na magpapakasal kami sa simbahan, sa harapan ng mga kaibigan naming at malalapit na pamilya. It wasn't the end of our story though. After a year of getting our new vows, I got pregnant again and this time, we made sure that it was a safe and healthy pregnancy.

Many years passed. Parang kahapon lang nangyari ang lahat ng pinagdaanan namin ni Blaze. I can't believe na ilang taon na kaming kasal at matatag pa rin kagaya ng iba ko pang mga matatalik na kaibigan.

"I didn't know that RD was that smart," I muttered unbelievably.

Tumawa si Sandra at tinunga na champagne sa basong hawak niya. Kanina pa kami nagkukwentuhan ng mga kaibigan naming habang umiinom nito. Siguradong magagalit ang mga asawa namin na umiinom kami ngayon pero wala naman silang magagawa.

"Yeah, remember what happened years ago? When he opened a very high-tech passcode in Blaze's house when it's on fire? Hanggang ngayon, hindi parin makapaniwala ang asawa mo. He forgot to tell you the passcode dahil sa pagmamadali niyang makapunta sayo."

Tumawa ako at tumango doon upon remembering what happened. Nakakabighani nga talaga na gano'n ka talino si Rockhilles Damon. Ngayon, mas nakikita na talaga ang pagkapareho nilang dalawa ng ama niya.

"Mom!"

Sabay-sabay kaming napalingon sa pinanggalingan ng sigaw. It was our children. Naglalakad sila papunta sa puwesto naming lima.

Nakangiting lumapit sa'kin si Thornado Erthe. He's a college student now. He is our blessing from above. Unang biyaya na natanggap namin pagkalipas ng isang taon na pagpapakasal naming. Our Thorn.

"Mommy!"

Sumunod pang yumakap sa aking ang dalawa ko pang babaeng anak na sumunod kay Thorn. Sapphire Zypherine and Snow Hermoine.

"Hey, there beautiful." Tinig na galing sa likod ko.

Niyakap niya ako mula sa likod bago ako hinalikan sa gilid ng labi ko. I chuckled and placed my hand above my husband's arm na nasa tiyan ko.

"Get a room, guys!" Tinig ni Alyanna na nagpabitaw sa amin.

Inirapan ko siya. "Maka 'get a room' ka naman parang hindi rin kayo sabik na sabik sa isa't isa nang asawa mo."

Napangisi siya at inirapan din ako.

"Hey, wife."

Tumingala ako kay Blaze. "Yes, hon?"

"Come with me." Kinuha niya ang kamay ko kaya sumunod ako sa kaniya.

He brought me into a garden. Nabighani nalang ako dahil sa kagandahan ng kapaligiran at mga bulaklak. Nauna na ako sa kaniyang maglakad at nilapitan ang mapupulang rosas na nasa harapan ko. Napakunot ang noo ko noong maramdaman kong hindi na siya nakasunod sa akin kaya nilingon ko ang puwesto kung nasaan siya kanina.

Hindi ko mapigilan na mapaluha at matigilan noong makita ko siyang nakaluhod sa harapan ko habang nakangiti. Kitang-kita ko ang kislap sa mga mata niya. Halatang sobrang saya niya.

My eyes landed on the ring in between his fingers.

"I know we've been together for two decades. Marami na tayong naharap na mga problema na sabay nating nilampasan kasama ang mga anak natin. Kahit kasal na tayo, dalawang beses na nakasal, I still want to give you the best wedding that you deserve. Mahal na mahal kita kaya narito ako ngayon, kahit parang uugod-ugod na, luluhod pa rin para sayo para yayain ka na magpakasal sa'king muli." He sighed. "Venus Camille Monteverdie-Davids, will you marry me again for the third time?"

Hindi ko na napigilang ang luha ko at tumango sa kaniya. "Yes! Yes!"

Tumayo na siya at inilagay sa daliri ko ang singsing bago ako niyakap ng mahigpit. Hindi pa rin nagbabago ang mga yakap niya sa'kin. Ganoon parin ang pakiramdam. Ang init niya na pumoprutekta sa'kin at ang presensya niya na hindi ko kayang hindi maramdaman kahit isang araw lang.

I couldn't ask for more. My life is perfect with them even though nothing's perfect. We all have our own definition of love and I just found mine. I'll never get tired of loving my family 'til the end. Ang sabi nga nila walang forever, but for me there is. Mawala man ako sa mundong ito ay mabubuhay at mamahalin ko ulit sila sa susunod na kabanata ng buhay ko.

I am Venus Camille Monteverdie-Davids, once an adventurer who travels the world to see the beauty that I was longing for to see, once a broken person who has too many secrets to keep, is finally signing-off.