Για Πάντα Στο Πλευρό Σου

Μέρος 7ο

Απομακρυνόμαστε από τα παιδιά και κατευθυνόμαστε προς ένα δέντρο όπου έχει παρκάρει το μηχανάκι του.
Τον κοιτάζω με τρόμο.

"Δεν ανεβαίνω εγώ εδώ πέρα" του λέω

"Γιατί; Δεν με εμπιστεύεσαι;" ρωτάει

"Ναι δεν σε εμπιστεύομαι γιατί ίσως δεν σε ξέρω καν;!"

"Τότε γιατί ήρθες μαζί μου από την αρχή;"

Έμεινα. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Ότι έχει αρχίσει να μου κινεί το ενδιαφέρον; Δεν μπορώ να του πω κάτι τέτοιο. Από την άλλη όμως δεν φοβάμαι. Κατα βάθος δεν με νοιάζει τίποτα.

"Που θα πάμε;" τον ρωτάω αδιάφορα προσπερνώντας την προηγούμενη ερώτησή του.

"Θα δείς" μου λέει και μου δίνει ένα μαύρο ξεθωριασμένο κράνος.

"Θα μου πουλήσεις ναρκωτικά;" αυτή η ερώτηση ήταν για πολύ ώρα στο μυαλό μου. Από την στιγμή που μου είπε ότι μπορεί να μου προσφέρει βοήθεια. Και τώρα μου ξέφυγε εντελώς αναπάντεχα.

Αυτός γέλασε και ξαφνιάστηκα

"Αν νόμιζες ότι θέλω να σου πουλήσω ναρκωτικά, τοτέ σε ξαναρωτάω γιατί ήρθες μαζί μου;"

Πως καταφέρνει να με παγιδεύει έτσι. Ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει περιέργεια για αυτόν και μου αρέσει να βρίσκομαι μαζί του. Είναι προφανές όμως ότι αν γινόταν κάτι τέτοιο πριν κάνα μήνα, δεν θα του έδινα σημασία. Γιατί τότε τα είχα όλα. Τώρα όμως δεν με νοιάζει τίποτα. Δεν με νοιάζει αν θα κινδυνέψω αρκεί να κάνω καινούργια πράγματα. Αρκεί να ξεχαστώ.

"Γιατί κάποτε ο μπαμπάς μου είχε πει, ότι στην ζωή πρέπει να παίρνουμε ρίσκα" μου ήρθε αμέσως η σωστή απάντηση και φόρεσα το κράνος.

Ο Ίωνας χαμογέλασε

"Αρκεί" λέει και και ανεβαίνει στην μηχανή. Ανεβαίνω και γω πίσω του

"Κρατήσου καλά" λέει χαμογελώντας και βάζει μπρος την μηχανή

...................

Ανεβαίνουμε όλη την άνω Γλυφαδά. Ο αέρας μου χτυπάει δυνατά το πρόσωπο. Σφίγγω την μέση του Ίωνα με όλη μου την δύναμη. Όταν ανέβαινα στην μηχανή του μπαμπά δεν φοβόμουν καθόλου. Τον εμπιστεύομουν περισσότερο απ'όλους. Μακάρι να μπορούσα να δω το πρόσωπο του Ίωνα. Δεν φοράει κράνος καθώς έχει μόνο ένα και το χει δώσει σε μένα. Σε κάποια στιγμή βγαίνει από την λεωφόρο και στρίβει σε ένα στενό. Ανεβαίνουμε μια ανηφόρα και φτάνουμε σε ένα λοφάκι. Είναι όμορφα, βλέπω σχεδόν όλη την γλυφάδα απο εδώ. Η μηχανή σταματάει και ο Ίωνας κατεβαίνει. Κατεβαίνω και γω και του δίνω το κράνος. Κοιτάω γύρω μου. Το τοπίο μου θυμίζει την τελευταία βόλτα που είχα κάνει με τον μπαμπά στην Σαρωνίδα. Δεν το σχολιάζω. Δεν θέλω να με λυπηθεί.