Για Πάντα Στο Πλευρό Σου

Μέρος 9ο

Μετά από την βόλτα μας στην παραλία δεν ξαναείδα τον Ίωνα. Στο σχολείο ερχόταν σπάνια και τις μέρες που ερχόταν δεν μου μιλούσε σαν να με απέφευγε. Ήθελα να πάω εκεί που καθόταν συνήθως, να τον ρωτήσω τι συμβαίνει αλλά δεν μπορούσα. Έτσι καθόμουν απλά με τα κορίτσια είτε στην καφετέρια είτε στο πεζούλι μας κοντά στις βρύσες. Πέρασε έτσι περίπου μιάμιση βδομάδα και με τον Ίωνα δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Δεν έχω ούτε το τηλέφωνο του ούτε ξέρω που μένει για να πάω να τον βρω. Είμαι πάλι μόνη. Το κενό του μπαμπά ο Ίωνας έστω αυτές τις δύο μέρες που είμασταν μαζί κατάφερε με κάποιον τρόπο να το καλύψει. Κατάφερε επίσης να μου κινήσει πολύ το ενδιαφέρον και η απουσία του τώρα με κάνει να λυπάμαι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι άλλαξε. Ήταν τόσο καλός. Ίσως να φταίει το παραλίγο  φιλί...

Είναι Τρίτη πρωί. Τέλη Οκτωμβρίου και το φθινώπορο έχει μπει για τα καλά. Ένας μήνας από τον θάνατο του μπαμπά. Καθόμαστε στην τραπεζαρία του σχολείου εγω, τα κορίτσια και κάτι άλλα παιδιά απο την δευτέρα. Ο Μάνος και κάποιοι φίλοι του είναι και αυτοί εδώ. Κατά διαστήματα μου ρίχνει γρήγορες ματιές αλλά από την επαφή που έχουμε τον τελευταίο καιρό είναι φανερό ότι έχουμε τελειώσει. Τα παιδιά συζητάνε χαρούμενα για ένα πάρτυ που κάνει μια κοπέλα από την τρίτη. Εγώ απλά τους κοιτάω. Τον τελευταίο καιρό σπάνια συμμετέχω στις συζητήσεις τους.

"Στέλλα πρέπει να έρθεις" μου κάνει ενθουσιασμένη η Άννα

"Δεν έχω τόσο όρεξη" της απαντάω εγώ και με κοιτάει με κατανόηση.
Κανείς δεν επιμένει. Μου αρέσει αυτό.

Σηκώνομαι από την παρέα και βγαίνω λίγο έξω στην αυλή. Ο μπαμπάς θα μου'λεγε να πάω και να περάσω καλά. Δεν νιώθω έτοιμη όμως να πάω σε πάρτυ με μουσική, φασαρία και ένα σωρό κόσμο να γλεντάει και να χαίρεται. Γιατί εγώ μέσα μου δεν νιώθω χαρούμενη. Ο μπαμπάς μου λείπει αφάνταστα και τώρα έχασα και το μόνο άτομο που κατάφερε κατά κάποιον τρόπο να μου φτιάξει λίγο την διάθεση.

Περπατάω μόνη στην άδεια αυλή καθώς αυτός ο συννεφιασμένος καιρός ωθεί τα περισσότερα παιδια μέσα στην καφετέρεια. Προχωράω προς το πίσω μέρος του σχολείο. Δεν περιμένω να είναι κανείς, καθώς όλοι είναι μέσα. Αλλά δυστυχώς κάνω λάθος. Σε μια άκρη ακουμπισμένοι στο τοίχο βρίσκονται ο Ίωνας και δύο ακόμη τύποι. Καπνίζουν και μόλις με ακούνε γυρνάνε και οι τρεις ταυτόχρονα το βλέμμα τους πάνω μου. Οι δύο με κοιτάνε από πάνω ως κάτω. Το ίδιο κάνω και γω. Ο ένας είναι ο Θανάσης από την τρίτη, κάφρος και αυτός όπως ο Ίωνας. Είναι ψηλός σαν τον Ίωνα κατάξανθος με μεγάλα πράσινα μάτια. Αρκετά ωραίο παιδί αλλά δεν έχει την εκθαμβωτικότητα του Ίωνα. Ο δεύτερος έχει καρφώσει το βλέμμα του πάνω μου και με κοιτάει με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ άρα πρέπει να είναι εξωσχολικός. Είναι κοντός σχετικά και παχουλός, με σγουρά καστανά ανακατεμμένα μαλλιά. Δεν είναι όμορφος και φαίνεται αρκετά πιο μεγάλος από τον Ίωνα και τον Θανάση. Ο Ίωνας μου ρίχνει μια γρήγορη ματιά και αμέσως κοιτάει αλλού