Για Πάντα Στο Πλευρό Σου

Μέρος 10ο

"Ρε συ Άννα σου είπα δεν έχω πολύ όρεξη"
Είναι Παρασκευή βράδυ και μιλάμε με την Άννα στο τηλέφωνο για το αυριανό πάρτυ.

"Ρε θα είναι το πρώτο πάρτυ τελιόφοιτων που πάμε και είμαστε καλεσμένες...Αλλά εντάξει όπως θες, αν αλλάξεις γνώμη πες μου. Απλά πιστεύω ότι θα σου κάνει καλό να βγεις λίγο έξω και να περάσεις καλά" μου απαντάει αυτή

"Θα το σκεφτώ. Καληνύχτα" της απαντάω και κλείνουμε. Δεν υπάρχει κάτι να σκεφτώ. Στο πάρτυ δεν θα πάω.

Κατεβαίνω κάτω στο σαλόνι. Την μαμά την έχει πάρει ο ύπνος με τα ρούχα στον καναπέ. Την πλησιάζω και την σκεπάζω. Αυτή κουνιέται ελαφρώς. Γυρνάω να φύγω.

"Κάτσε λίγο μαζί μου" την ακούω να λέει. Έχει ανοίξει τα ματια της και με κοιτάει. Πλησιάζω και κάθομαι δίπλα της στην άκρη του καναπέ.

"Πρέπει να ανέβεις πάνω μαμά. Τον τελευταίο καιρό κοιμάσαι συνέχεια εδώ κάτω" της λέω ανήσυχα

"Είμαι πολύ κουρασμένη Στέλλα μου" μου λέει αυτή. "Αν δεν είχα εσένα να με βοηθάς, δεν ξέρω τι θα έκανα"

Της χαιδεύω το χέρι.
"Πάντα θα είμαι εδώ" λέω τρυφερά. Είχα πολύ καιρό να γίνω τρυφερή μαζί της. Με την μαμά τσακωνόμαστε συνέχεια,σπάνια τα πάμε καλά. Είναι φανερό όμως ότι τώρα πλέον έχουμε μόνο η μια την άλλη και οι τσακωμοί δεν οδηγούν πουθενά.

"Καθάρισα λίγο το δωμάτιό σου σήμερα. Και βρήκα πεταμένα και ξεσκισμένα σε μια γωνιά τα σχέδιά σου. Γιατί Στέλλα;" με ρωτάει μετά από λίγο.
Γυρνάω το πρόσωπό μου από τη άλλη.

"Απλά δεν μ'αρέσει πλέον να σχεδιάζω" μουρμουρίζω

"Ξέρεις, ο μπαμπάς θα ήθελε να συνεχίσεις το ταλέντο σου και να το παλέψεις για την καλών τεχνών. Δεν πρέπει να τα παρατάς όλα Στέλλα. Δεν μπορώ να σε βλέπω να αυτοκαταστρέφεσαι"

Πετάγομαι λες και με χτύπησε ρεύμα. Τραβάω το χέρι μου από πάνω της

"Και δηλαδή μπορώ εγώ; Μπορεί ο Νικόλας να σε βλέπει εσένα να αυτοκαταστρέφεσαι; Γιατί μαμά όταν γυρνάς κάθε μέρα αργά στο σπίτι, όταν κάθε μεσημέρι το περνάμε μόνοι μας, όταν αφήνεις μόνο του τον Νικόλα στο σπίτι, όταν μου λες εμένα να τον βάλω για ύπνο, όταν ώρες ώρες ξεχνάς ότι υπάρχουμε είναι καλύτερα;" της λέω θυμωμένη

Κοιτάζει κάτω θλιμμένη.
"Στέλλα εγώ πλέον έχω μεγαλώσει, έχω κουραστεί. Και το ξέρεις πως απο οτιδήποτε άλλο στον κόσμο θέλω εσείς να είστε χαρούμενοι. Θέλω να κάνεις υπομονή και να δείχνεις κατανόηση για μένα όπως κάνω και γω για σένα. Αλλά σε παρακαλώ μην βάζεις κάτω τα ονειρά σου, συνέχισε για τον μπαμπά. Βγες έξω με τους φίλους σου και προσπάθησε να πέρνας καλά. Μόνο αυτό θέλω για σένα, να είσαι χαρούμενη."