Για Πάντα Στο Πλευρό Σου

Μέρος 11ο

Είναι Κυριακή πρωί και κάθομαι μόνη μου στην κουζίνα. Το σπίτι ήταν άδειο μόλις ξύπνησα και το μόνο που βρήκα ήταν ένα σημείωμα της μαμάς ότι έχει πεταχτεί με τον Νικόλα για κάτι δουλειές. Έχω φέρει τα βιβλία μου και τα έχω ακουμπήσει στο τραπέζι της κουζίνας, καθώς αποφάσισα, μετά από αρκετό καιρό, να διαβάσω λίγο. Αλλά μου είναι αδύνατο. Μου έρχονται σκόρπιες αναμνήσεις από χτές το βράδυ χωρίς όμως να θυμάμαι όλα τα γεγονότα με ακρίβεια. Ένα είναι σίγουρο. Έγινα τελείως ρόμπα στον Ίωνα. Ξαφνικά αγχώνομαι. Τι μπορεί να είπα χτες το βράδυ ή ακόμα χειρότερα, να έκανα που να μην το θυμάμαι τώρα; Πρέπει οπωσδήποτε να μάθω. Παρατάω τα βιβλία και τηλεφωνώ απευθείας στην Άννα.

"Εμπρός;" ακούγεται η νυσταγμένη φωνή της Άννας

"Έλα εγώ είμαι" της λέω

"Ο θέε μου" η Άννα ακούγεται πιο ξύπνια, σαν να πετάχτηκε "Πως είσαι ρε;"

"Σωματικά μια χαρά"απαντάω εγώ "Ψυχικά δεν έχω ιδέα"

"Δεν θυμάσαι τίποτα ε;"

"Έχω κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις αλλά σίγουρα δεν είναι τα πάντα. Ρε πες μου σε παρακαλώ τι έκανα χτές;"

"Όσο ήσουν μαζί μου τίποτα σπουδαίο. Μετά σε ανέλαβε ο Ίωνας και σε πήγε και σπίτι σου. Περίεργο νόμιζα ότι είχατε χάσει κάθε επαφή"

"Και γω αυτό νόμιζα" λέω εγώ σκεπτική "Πρέπει να τον βρω γαμώτο.  Ποιός ξέρει τι μπορεί να του είπα;"
Θυμάμαι καλά ένα πράγμα όμως. Του είχα πει για εκείνη την μέρα που τον ακολούθησα στο δασάκι. Πρέπει να του δώσω εξηγήσεις

"Μην ανησυχείς δεν νομίζω να έκανες κάτι τραγικό" με καθησύχασε η Άννα αλλά προφανώς αυτή δεν θα μπορούσε να ξέρει

"Δεν τυχαίνει να έχεις το κινητό του ε;" ρωτάω εγώ ανυπόμονα

"Τι λες καλέ που να το βρω; Έχω όμως του Θανάση. Μου το άφησε χτες. Περίεργο έ;" η Άννα αναστέναξε

" Περίεργο δεν λες τίποτα" αναστέναξα και γω μόνο που το δικό μου πήγαινε για άλλο λόγο. Θέλω απεγνωσμένα να βρω τον Ίωνα
"Θα μιλήσουμε πιο μετά" λέω στην Άννα

"Οκ, μπάι" μου απαντάει αυτή και κλείνω το ακουστικό.

Ξαναγυρνάω στην κουζίνα και κάθομαι στο τραπέζι. Κοιτάω έξω από την μπαλκονόπορτα. Έχει αρχίσει να βρέχει και ο δρόμος είναι άδειος. Μ'αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα. Ο ήχος των σταγώνων πάνω στο τζάμι. Μου θυμίζει χειμώνα, την αγαπημένη μου εποχή. Την αγαπημένη εποχή και του μπαμπά. Προσπαθώ να διώξω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου. Ακουμπάω με το χέρι μου τον σβέρκο μου όπου έχω το τατουάζ. Η πληγή έχει πλέον επουλωθεί για τα καλά. Η μαμά δεν το έχει δει ακόμα. Είναι ένα γεγονός που δεν ξέρω ακόμα πως θα το αντιμετωπίσω.