Για Πάντα Στο Πλευρό Σου

Μέρος 13ο

Μετά το φιλί τα πράγματα έγιναν αρκετά σοβαρά μεταξύ εμένα και του Ίωνα. Δεν είχαμε επισημοποιήσει το ότι "τα'χουμε" αλλά είναι πλέον αρκετά φανερό. Περνάμε πολλές ώρες μαζί, μόνοι μας συνήθως περπατώντας στην παραλία ή κάνωντας βόλτες με το μηχανάκι του. Είναι διαφορετικός από τα άλλα αγόρια, αυτό είναι σίγουρο. Με διασκεδάζει με έναν τρόπο που δεν μπορώ να τον εξηγήσω καλά. Με ανεβάζει και με κάνει να νιώθω ανεξάρτητη και καλύτερη. Μα πάνω απ'όλα με καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα. Ένα είναι το σίγουρο όμως. Έχω κολλήσει μαζί του και τώρα πλέον που είναι στην ζωή μου δεν πρόκειται να τον αφήσω να φύγει.

Η αλήθεια είναι πως καλύπτει το κενό του μπαμπά. Πολλές φορές με κάνει να νιώθω όπως παλιά, όταν τα είχα όλα και δεν μου έλειπε τίποτα. Φυσικά τώρα δεν είναι έτσι, μου λείπει ο μπαμπάς. Αλλά ο Ίωνας με βοηθάει και στην πραγματικότητα έχω αρχίσει να ξεπερνάω το τραύμα. Άλλωστε ξέρω ότι ο μπαμπάς θα ήθελε να είμαι χαρούμενη και μου το υπενθυμίζει αυτό, σχεδόν κάθε βράδυ στον ύπνο μου. Μου λέει μάλιστα "Στέλλα εγώ θα είμαι πάντα στο πλευρό σου και θα σε προσέχω από εδώ πάνω". Και τότε είναι που ξυπνάω ευτυχισμένη. Κατά κάποιον τρόπο έτσι επικοινωνώ μαζί του.

Αφότου λοιπόν υποσχέθηκα στην μαμά ότι δεν θα ασχοληθώ παραιτέρω με το πως πέθανε ο μπαμπάς, σταμάτησα όντως να ασχολούμαι. Δεν ξερώ πως και γιατί. Ίσως φταίει το γεγονός ότι έχω ήδη πονέσει αρκετά και δεν έχω άλλη δύναμη. Ίσως φταίει το γεγονός ότι έχω τον Ίωνα και βλέπω στο βάθος την ζωή μου να ξανακαλυτερεύει και δεν θέλω να το χαλάσω αυτό. Ίσως φταίει το ότι έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι καιρός να αφήσω τον μπαμπά να αναπαυθεί με την ησυχία του. Όπως και να'χει τα παράτησα. Και ξέρω ότι αυτό δεν ταιριάζει με τον χαρακτήρα μου, καθώς σπάνια τα παρατάω. Αλλά τώρα άφησα την υπόθεση στα χέρια της μαμάς και τις τελευταίες βδομάδες δεν είχαμε κάτι νεότερο από την αστυνομία.

Όσο για τα πράγματα στο σχολείο, στην αρχή δεν ήταν εύκολο. Εγώ και ο Ίωνας φαινόμασταν περίεργο και ασυνήθιστο ζευγάρι για πολλούς. Όχι ότι ειμάσταν συνέχεια μαζί, σπάνια είμασταν μαζί στο σχολείο, αλλά όποτε τύχαινε και μας έβλεπε κάποιος, υπήρχαν σχόλια και ψίθυροι τους οποίους δεν μπορούσα να αγνοήσω. Δεν με ένοιαζε όμως. Υπήρχαν άτομα που μας ζήλευαν ή που μας περιφρονούσαν ή ακομα και άτομα που μας θαύμαζαν. Δεν έκατσα όμως να ψάξω ποιοί πιστεύουν τι. Ο μπαμπάς μου είχε πει να μην με νοιάζει η γνώμη των άλλων και να κοιτάω μπροστά. Και εγώ αυτό κάνω.