|Storm| |ON HOLD|

Εμπορικο. {9.}

Εκεινη η στιγμη της ζωης σου...Που νιωθεις σαν κινουμενη πεθαμενη; Που επιβιωνεις χωρις να ζεις; Που απαντας 'καλα' σε ολλες τις ανουσιες ερωτησεις τους για το πως εισαι -απο αδιαφορους ανθρωπους; Τοτε που ολλες σου οι εναλακτικες λυσεις σου εχουν εξαντληθει και εσυ, Εσυ εκει να παλευεις με τον ιδιο τον εαυτο σου και τους δεμονες του εγκεφαλου σου που παρακαλανε για ζωη.Και εσυ... αγνοεις τις φωνες ολων, τα παραπονα, τους επενους και βιωνεις για λιγη σημασια η εστω ενα δειγμα ενδιαφερον απο εκεινον.

Ο  παρεξηγημενος ηχος της βροχης αντιχουσε στο σχεδον σκοτεινο δωματιο,βρισκωντας τον εαυτο μου να φοραω βιαστικα τα ρουχα μου.

Το μπλε -ελαχιστα σκισμενο τζιν μου και η ριγε κοντομανικη μπλουζα μου εδειχναν αδιαφορα επανω μου, ακριβως αυτο που θελω να πετυχω.Τα καστανοξανθα μαλια μου, πιασμενα σε εναν ακαταστατο κοτσο φανερωναν την ακριβεις σημερινη μου αυρα.

Ηταν τοσο χαζο εκ μερους μου, το γεγονος οτι πιστευα οτι ο Noah θα συμπεριφεροταν σωστα, η εστω ικανοποιητικα.

Θα μεινω παντα μονη...

Σκεφτηκα για εκατομμυριοστη φορα απο την ημερα που γεννηθηκα.

Ανοιγω το παραθυρο του δωματιου μου αφηνοντας την μυρωδια της βροχης να πλημμυρισει το μουντο δωματιο.Καλοσοριζω τον ηχο της ενω παραλληλα κλεινω τα ματια μου στην σκεψη εκεινου στο δωματιο μου.

Δεν μπορω να αγνοησω την ενοχληση του εγκεφαλου μου, στο ξεσπασμα της καρδιας μου.

Δεν ειμαι αρκετη για εκεινον, ποτε δεν θα γινω.

Υπενθιμιζει το μυαλο μου, αποδεικνιωντας μου τους φοβους μου.

Ο ηχος του τηλεφωνου μου αντυχει σε ολο το δωματιο, σχεδον πνιγωντας τον ευχαριστο ηχο της καταρακτωδης βροχης.

Στρυφογυριζω τα ματια μου και σχεδον χαμογελαω οταν βλεπω απο το ονομα του στην οθονη του τηλεφωνου μου.

'Φερε μου το τηλεφωνο σου...' ειχε πει το προηγουμενο βραδυ στα ξαφνικα, εκπληζωντας με.

'Ν-ναι;'  απανταω τραβλιζωντας.

'Σημερα στις 12 κατω απο το στενο σου, εξαλλου αυριο ειναι Κυριακη.' ειπε ξερα, ενω θα ορκιζομουν πως σχεδον εβλεπα τις αδιαφορες εκφρασεις του προσωπου του, οταν εκλεινα τα βλεφαρα μου.

'Τ-τι να φ-φορεσω;' ρωτησα ποιο διστακτικα απο ποτε.

'Κατι καλο τελως παντων, απο αυτα που φορατε εσεις τα κοριτσια.'