|Storm| |ON HOLD|

Αγνωστοι... {10.}

Το φορεμα εστρωνε -σχεδον τελεια στο χλωμο μου δερμα ενω οι χρυσες λεπτομεριες γρατζουναγαν το δερμα μου.

Ξεφυσαω και ψεκαζομαι με εκεινην την κολωνια που μου ειχε αγορασει η μαμα για τα γενεθλια μου.

Τα μαλια μου,πιασμενα σε εναν κομψο κοτσο συμπληρωνουν το 'θορυβωδης' φορεμα μου,κανωντας το με αυτον τον τροπο να μοιαζει λιγοτερο αποκαλυπτικο.

Κοιταζω την ωρα στο τηλεφωνο μου ενω τα δαγκωνω εντονα τα χειλη μου.

22.56

Κλεινω την οθονη του κινητου, βαζωντας το στο μαυρο πορτοφολι-φακελος μου.

Ο φακελος ειναι μαυρος με εναν μεγαλο διακριτικο φιογκο.

Κλεμμενος της μαμας φυσικα.

Ακουμπαω τα ζεστα μου χερια στο χερουλι της πορτας προσπαθωντας να την ανοιξω οσο ποιο αθορυβα μπορω.
Το κρυο μεταλο του πομολου σχεδον με παγωνει ενω κανει εναν ελαφρυ,ανατριχιαστικο ηχο.

Κλεινω σφιχτα τα ματια μου και υστερα τα ανοιγω σιγα προσπαθωντας να εντοπισω πυγη φωτους στον διαδρομο.

Απολυτο σκοταδι κοσμει τους διαδρομους του σπιτιου διευκολινωντας μου με αυτον την 'αποφυγη' μου απο το παραθυρο.

Κοιταζω γυρω μου, ενω πλεον βρισκομαι στην πλατια αυλη του σπιτιου μου.Το χορταρι, σχεδον βρεγμενο χαρης την υγρασια κανει δυσκολοτερο το περπατημα μου με τα
Μαυρα τακουνια της μαμας.

Ελπιζω να μην καταλαβει οτι λειπουν.

Περπαταω προς το μερος συναντησεις μας και νιωθω χαμενη.

Οχι χαμενη λογο ελλειψει κατευθυνσης αλλα ψυχικα.Το να μην ξερω τον αληθινο λογο που ο Noah ειναι τοσο καλος μαζι μου ή που δεν μου εχει μιλησει ασχημα.

Περιπου...

Ή το να μην θυμαμαι τιποτα απο εκεινο το βραδυ στο παρκο ειναι βασανιστικο.

Τιναζω τα μαλια μου προσπαθωντας να ξεφυγω απο τους δεμονες μου.

Δεμονες..

Εχουν εισχωρησει στο μυαλο μου κανωντας με να εχω αμφιβολιες για τα παντα.Με καθε μου κινηση, νιωθω καποιον δεμωνα να οδυρεται η καποιον αλλον να με επιβραδευει.

Με εμενα στην μεση να προσπαθω να καθαρισω τις σκεψεις μου και να διαλεξω...

'Emily..' ακουσα μια φωνη και σχεδον τρομαξα.