Melez

Seni seviyorum-FİNAL

"Sana ne?"
"Sadece...merak?"
Derin bir nefes alıp ona döndüm.
"Sırası değil"
Ses çıkarmadı. Hiç bir şey söylemiyicektim bu konu ile ilgili. Ona neydi ki? Aslında çok alakası olduğunu bir-iki saat öncesinde anlamıştım. O,Alec'ti. Alexander. Sahip olduğum en değerli şey. İlk aşkım. Daha bir sürü sıfat. Ve o, Dünya'da kalmış pek az insandan biriydi. Ve,o bunun hakkında hiç bir şey bilmiyordu. Hiçbir şey. Gözlerim doldu. Beni dürtmesiyle kendime geldim.
"Ne zaman geleceğiz?"
"Birazdan."
Hastalığının geçeceğini biliyordu ama nasıl olduğunu bilmiyordu, öyle mi? Hafızasının silindiğini duysa ne derdi? Sevdiklerinin tek hapta sildiğini bilse ne derdi? En sonunda gelince hemen indik. Kahverengi gözlerine baktım. Yakında öğrenecekti. Yaklaşık on gün sonra. Şimdi saklanacak bir yer lazımdı. Cebimden anahtarları çıkarıp eve girdim. Girdiğim gibi de koltuğa kendimi attım.
"Benden bir şey mi saklıyorsun?"
Panikledim ama belli etmemeye çalıştım.
"Ne saklayacağım senden be?"
"Bilmem. Öyle geldi."

10 gün sonra

Gözleri gözlerimi bulunca bir damla yaş istemsizce düştü. Ve beklemediğim bir şekilde güldü.
"Sen...? Kızmadın mı?"
"Senin suçun değildi."
"S-seni kurtarabilirdim."
"Kurtaramazsın"
"Ku-kurtarabilirdim"
"Hayır. Deneseydin bile seni de alırlardı."
Yere düştüm. Hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim. O da yanıma geldi ve bana sarıldı.
"Seni seviyorum"
Birden dikleştim.
"Gerçekten mi?"
"Evet gerçekten"
Gözlerimi yumdum.
"Bende seni"