The Lake HOUSE(KathNiel)

Chapter 16

    CELINE*

Nagising ako sa lugar na pamilyar sakin, ang puting paligid at amoy na ng mga gamot.

Someone hold my hand, kaya tinignan ko kung sino eto. Naramdaman nya yata ang paggalaw ko kaya bumangon sya agad.

"Celine, how are you? anak?" Nagaalalang tanong ni Mom.

Naalala ko yung huling nangyari sakin, nasa Lake House ako at hinahanap si Elison. Pero hindi sya sakin nagpakita, so instead hinanap ko sya hanggang sa mahulog ako sa lawa.

Akala ko katapusan ko na ang lahat, pero dumating si Elison para iligtas ako. At isang alala rin mula sa nakaraan ang nagbalik sa isipan ko.

Napatayo ako sa sakit ng ulo ko. "Arggghhhh." Sigaw ko. Nagmadali naman akong inalalayan ni Mommy.

"Celine, what's wrong?" Pero hindi ko sya nagawang sagutin, pilit kong sinasabunutan ang sarili kong buhok dahil sa sakit ng ulo ko. "Wait lang, tatawag ako ng Doctor." Saka sya lumabas.

Hindi. Si Elison bakit nya ako niligtas ngayon? Kung si Elison ang batang naglistas rin sakin nuon? Posible bang? Hindi. Hindi. Hindi. Ang sakit sakit ng ulo ko. Ahhhh.

"Noooooo." SIGAW KO parin. Agad naman dumating ang Doctor at mga nurses. Meron silang tinurok sakin kaya nawala ng unti-unti ang sakit. Nahimasmasan din ako, nilapitan ako ni Mommy.

"Celine, ano bang nangyayari sayo? Anak?" Nakita kong umiiyak sya, hindi ko syang gustong magalala pero marami din akong gusto malaman.

Tita Jean and Dad came, they are talking na hindi ko maintindhan. Dahan-dahan akong umupo sa kama, lumapit naman sila sakin.

Pilit akong ngumiti sa kanila, I don't know what I supposed to going on. Pero gusto kong malaman ang lahat, at alam kong meron silang alam.

"Celine, any hurts from you?" Si Dad

"Who's Elison Medina?" Tanong ko at nakita ko ang pagkabigla sa itsura nila. "Who are him?" Sigaw ko.

"Celine, what are you supposed to mean?" Si Mom na pilit akong inalalayan pero hindi ako nagpahawak.

"He's always been in my dream, isang batang lalaki na nagpakilala sakin sa Lake House." Pero hindi parin nila ako matignan dahil sa mga sinasabi ko. "After that, he's save me from drowning. Pero hanggang duon lang, wala na akong ibang maalala."

"Celine, she's your childhood's friend." Sagot ni Tita Jean. "Nakatira sya dun sa Lake House na palagi mong pinupuntahan." She added.

"But you said, Tita na wala dito ang mga Medina, right?"

"Of course, nasa America sila."

"How, Tita? Paanong nakakausap ko si Elison kung nasa America sya? And i saw him, sya ang nagligtas sakin nung nahulog ako sa lawa." Kitang kita ko ang pagkagulat sa kanila.

"Celine, everything doesn't right." Si Mom. "You don't understand?"

"Anong hindi ko maintindhan, Mom?" Sigaw ko parin. "Hindi ko maiintindihan kung hindi nyo sasabihin sakin."

My head aches, my heart aches. Everything hurts if they didn't tell me for whats going on? Kailangan kong malaman para aking maintindhan. Pero paano kung hindi nila eto kayang sabihin sakin.

"Mom, Dad, Tita. Please tell me everything even it hurts." Dun na tumulo ang mga luhang kanina pa gustong lumabas. I want the answers, let me know.

"Celine, you need a rest, anak." Sabi ni Mom at pilit akong hinawakan para ihiga sa kama.

"Don't touch me, Mom." Pilit akong lumalayo sa kanya. "Tell me." Sigaw ko. "I need the answer."

"Elison..." Si Dad, gusto nyang sabihin pero hindi ko alam kung bakit pilit parin nyang hindi masabi.

"Dad, No." Awat sa kanya ni Mommy.

"Elison is dead 8 years ago." Dun na lumakas ang kabog ng dibdib ko, hindi ako makahinga dahil sa sinabi nya.

"No." Bulong ko, pero ang luha kong walang tigil sa pagbagsak. Ang sakit pala talagang malaman ang totoo kahit eto ang gustong malaman ng puso ko. Niyakap ko ang mga tuhod ko at dun umiyak ng umiyak.

Nakita at nakasama ko sya, paanong sasabihin nilang matagal na syang patay.

"Eight years ago." Panimula ni Daddy.
   "I was taking you here, meron kasi kameng business abroad ng Mommy mo nun. One week you stay, and Jean telling us na maayos ka dahil meron kang nakilalang kaibigan."

"Si Elison ang panganay na anak ng mga Medina. Your still nice to each  other, nakikita kong masaya kayo." Si Tita Jean naman ang nag kwento. "Hiyaan lang kita, kasi nageenjoy kang kasama sya. Minsan sabay kayong kumain at mamasyal sa falls. Pero isang araw nangyari ang trahedyang yun." Napahinto sya dahil hindi narin nya napigilang umiyak. "Pabalik na kayong dalawa nang di sinasadyang mahulog ka sa lawa. Walang tanging nakakita sa inyo, kaya imbes na malunod ka. Tumalon sya para tulungan ka, kahit ang kapalit nun ay di na sya makabalik." Lalo syang umiyak, ganun din si Mom at Dad. Hindi ko pinipigilan ang luha ko, kusang bumabagsak yun sa mata mga mata ko.

Niligtas nya ano nuon, kahit kapalit ang buhay nya. Bakit? Elison bakit? Pero sa pangalawang pagkakataon ay niligtas mo ulit ako? Dapat ako eh? Dapat pala ako na lang yung namatay.

Bumangon ako, agad naman nila kong pipigilan pero iniwasan ko sila at tumakbo palabas ng kwarto. Narinig ko ang pagtawag nila, wala akong pakialam. Gusto kong makita at makausap si Elison.

Paglabas ko ng ospital, tumakbo ako at sumakay ng jeep. Hindi ko na nagawang magbayad ng bumaba ako. Diretso akong pumunta sa Lake House, kung totoo man ang lahat. Gusto kong malaman mula sa kanya.

Pagdating ko sa tulay, walang bakas dun ng kahit ano. Nandun narin ang bangka na gamit ko kanina. Alam kong nandito sya, pero hindi nya ako haharapin kaya.

"Elison." Sigaw ko. "Ang unfair mo, napaka unfair mo." Nagsimula na naman ang pagluha ko. "Bakit ganun lang kadali sayo ang lahat? Why you do this to me?" Patuloy lang akong sumisigaw. "Bumalik ako para sayo, pero wag mo naman akong iwanan. Wag mo akong iwan, Elison. Hindi ko kaya." Napaupo ako sa tulay, niyakap ko ang mga tuhod ko at umiyak ng umiyak.

"Celine." Napatayo ako sa boses na tumawag sakin, paglingon ko nasa harap ko si Elison. Niyakap ko sya ng bigla pero tanging hangin lang ang nahawi ng mga kamay ko.

Umiyak ako sa harap nya, gusto ko syang mayakap pero hindi ko magawa. "Elison." Lumapit sya sakin at hinawakan ako sa mukha, kaya nyang gawin yun pero bakit ako hindi.

"I don't wanna see you cry." Pinunasan nya ang mga luha sa mata ko. "Celine, no matter what happened, palagi kong gagawin ang protekthan ka. Hindi ko man magawa habang buhay, atleast nagawa ko sa pangalawang pagkakataon." Seryoso nyang sabi, nakatingin lang ako sa kanya. Nakita ko rin ang mga luha sa mata nya, gusto ko man yun punasan ngunit hindi ko magawa. "Mawala man ako, alam kong hindi ako mawawala sa puso mo." Umiyak lang ako ng umiyak. Hindi ko kayang mawala sya dahil gusto ko syang makasama ng matagal.

"Elison, wag mo akong iwan, please?"

"Hindi ako mawawala, Celine. Mananatili sa puso mo ang mga alaalang iniwan ko sayo." Nakatitig lang sya sa mga mata ko. "Mula nuon at hanggang ngayon, hindi nagbago ang pag tingin ko sayo. You're the only one person makes my life happy, and save your life doesn't waste. Mahal kita, Celine. At mamahalin pa kita kahit sa susunod na buhay na magkakaron ako." Naramdaman ko ang paghalik nya sakin sa forehead. Pagkatapos niyakap nya ako, ganun din ang ginawa ko ang yakapin sya kahit hangin lang ang mahawi ko.

Pinikit ko ang mata ko, upang damhin ang yakap nyang matagal kong inasam. "Mahal din kita, Elison." Bulong ko, pagkatapos nawala na sya sa harap ko. Naramdaman ko ang pagihip ng malakas na hangin, tuluyan nya na akong iniwan. "Paalam, aking Elison."

"Mawala man ako, alam kong hindi ako mawawala sa puso mo."-Elison

TBC...

Next is Epilogue. Salmat narin sa mga nagbasa kahit wlang votes. Hahaha
I  Appreciate naman kahit silent reader lang. Pero sana magvotes kayo. Hihi Thank You.

VOTE&COMMENT.

@MisReika