CELINE*
Some other time, some other day.
After one week staying at my home, parang meron paring kulang sakin.
I dont even why i am acting like this, gayung dapat nga maging masaya ako dahil finally tinapos na ni Dad ang punishment ko.
Pero hindi eh, hindi ako masaya.
Im staying all day in my room like i am in Baguio. Wala parin pinagbago o would i say walang nagbago sakin.
Bumangon ako sa pagkakahiga at pumunta sa veranda, hanggang ngayon hindi parin ako makapaniwala.
I dont exactly whats going on bakit kailangan mawala lahat yun o sinadyang burahin.
Yes! All the pictures in my phone was has gone, yung parang walang nangyaring ganun sa pagitan namin ni Elison. Mga pictures namin together, pictures ng Lake House. Lahat yun nawala na paramg bula sa phonr ko, tangging natira ay pic ko sa Manaoag.
Lumapit ako sa railings ng veranda, tumingin sa araw na malapit ng lumubog. Naalala ko rin nang kasama ko si Elison pinanuod ang sunset, maging ang larawan na yun ay wala.
Bigla ko naramdaman ang pagpatak ng tubig sa kamay ko, tumingala ako sa langit. Akala ko yun ay patak na nanggaling sa langit, pero patak pala yun ng luha na nanggaling sa mata ko.
Whichever it is, I cant escape the pain, sa maikling panahon na naka sama ko si Elison. Ang sakit lang sakin na parang sinadya nyang gawin yun para lang makalimutan ko sya.
If i had another chance, another situation. I would choose to be an his side, pero pinili ko parin ang iwan sya. That my promised to him was broke, and i know hes mad at me.
"Celine." Pinunasan ko ang luhang naglandas sa mukha ko, i don't want to anybody see was im crying.
"Yes, Mom?" Tipid kong sagot. Ni hindi ako lumingon sa kanya, nasa malayo lang ang atensyon ko.
"Maggie waiting for you downstairs. Ayusin mo ang sarili mo." Sabi nya, lumapit sya sakin ang niyakap ako mula sa likod. "Celine, whats bothered you so much? Alam kong kahit hindi magsalita, nakikita kong malungkot ka." Sa sinabi ni Mom nagsimula na naman ang pagtulo ng luha ko.
Niyakap ko sya at saka dun umiyak ng umiyak, hinaplos nya ang buhok ko at pilit akong pinapakalma. Hindi ko na kaya, im so damn missed Elison. Gustong gusto ko syang makita, gusto ko sya makausap.
I just want to know about him. I was supposed to know about him. Marami akong gustong itanong sa kanya, gusto kong sabihin ang nararamdaman ko para sa kanya.
"Celine." Hinarap nya ako sa kanya at pinunasan ang mga luha ko. "What the matter anak? Anong problema bakit ganyan ka makaiyak?" Nagaalalang tanong nya. Pero umiling lang ako at patuloy na umiyak.
Nobody's understand me.
Nobody's understand why im feeling this way, to get hurt and accept all the pain that i have.
"If you're not ready to share your thoughts Celine, its okay. Im willing to wait if you want to talk about." Niyakap nya akong muli,. "Im here to listen anak." Dagdag pa nya.
I'd forgotten have been long im crying, nakahiga ako ngayon sa kama at nakatingin lang sa kisame.
The door open and Maggie came inside, nakalimutan kong nasa baba pala sya at hindi ko man lang sya naharap. Ngumiti sya sakin saka lumapit at tumabi sakin sa kama.
"How can you stay here without eating? Anyway, kamusta ka na? May sakit ka daw kaya i came to visit you." Sabi nya.
"Wala lang akong gana. Medyo okay narin ako, ikaw kelan ka pa umuwi?"
"Yesterday, actually i have something to gave you but i left in may car. So may be nextime ibibigay ko sayo." Bigla syang naging seryso at nagulat ako ng niyakap nya ako. "I missed you, Celine." Ginantihan ko sya ng yakap.
"I misse you too." Bumitaw naman sya saka humarap sakin..
"Kapag magaling ka na, we can go hangout and shopping. Namis ko ang libre mo. Hahaha"
"Oo ba. Medyo depressed ako ngayon kaya kwentuhan mo naman ako ng trip nyo sa Paris." Natuwa naman ako kasi hindi nya ako binigo, kahit papano gumaan na ang pakiramdam ko at nabawasan ng isipin.
She started her story and end up saying.
"How about that guy you mention it?" Bigla naman akong natahimik, hindi ko akalain na ioopen nya yun. Napansin nya naman ang actions ko. "You don't have to answer it? Its okay Celine." Sabi pa nya.
Im not done yet.
Hindi ko pa yun matanggap at hindi ko pa kayang pagusapan. Ayokong maglihim kay Maggie pero sasabhin ko rin sa kanya, hindi pa ngayon.
"Do you want me to grab some snack? O kaya man kumain tayo ng Pizza ngayon, C'mon get up Celine." Hindi yata ako makkaligtas sa kakulitan nya ngayon. "Let's go outside, instead you emote all day. Haha"
"I know, you missed me so much, Maggie. Pero promised bawi ako sayo nextime." Ngumiti ako sa kanya.
"Alright then. So i need to go na Celine. Kailangan ko pang tulungan si Mom magayos ng gamit na galing sa Paris, alam mo naman she likes my design pagdating sa mga fashionable things sa house." Muli nya akong niyakap ang nagbeso. "Get well, soon okay." Saka sya lumabas ng kwarto.
Now im feel alone again.
Kailangan kong magpakatatag, hindi ako ang Celine na nakikita ko ngayon. Alam kong may nagbago, at meron ngpabago sakin. Hindi naman siguro masama kung ipagpapatuloy ko yun, gayong ang lalaking nagpabago sakin ay ang lalaking minamahal ko.
Yes! I love him, I love him since we met, I love him since we talk, I love him since we eat together and I love him no matter what happened.
Babalik ako, Elison at sana tulad ng sinabi mo. Hihintayin mo ako at pangako ko na babalik ako.
"Celine, its dinner time. You want to eat here o sasabay ka samin sa baba?" Tanong Ni Mom nang makapasok sya sa kwarto ko.
"You want to eating you're lunch here, o gusto mo sumabay sakin sa house ko.?" -Elison
Isang alala na naman mula sa kanya, yun ang pinakamasayang nakasama ko sya. Kung pano nya ako asikasuhin at paghanda ng pagkain. Iyun ang isang bagay na nagustuhan ko sa kanya.
"Celine." Tawag ni Mom, at dun ako naka balik sa realidad.
"I'll go with you Mom." Tumango sya at lumabas, bumangon naman ako at inayos ang sarili ko.
Pagkatapos dumiretso ako sa dining area, nagbeso ako kay Dad nang batiin ko sya. Umupo na ako sa tabi ni Mom, hinanda naman ng maid ang nga pagkain.
"I just want to know if you're okay? Well are you?" Tanong ni Dad.
"Yes, Dad im fine." Tipid kong sagot.
"Good to hear that. Let's eat." Sabi pa nya saka kame kumain.
Nilagyan ako ni Mom ng pagkain sa plate ko. Lalagyan na sana nya akong pork adobo ng hindi nya yun tinuloy.
"Mom i want that." Sabi ko at nagulat naman sya.
"Are you sure? Your not eating cholesterol food like this?"
"Its okay Mom." Hindi na sya tumutol at nilagyan ako nun.
Did i really change?
There's nothing to change anyway?
Ako parin tong Celine na kilala nyo, well sabhin na lang natin na meron nagbago pero hindi ganun karami.
Every needs to change with it comes to Love thats why.
TBC...
VOTE&COMMENT.
MARAMING SALAMAT.
@MisReika
