My Gypsy King

2.

Als ik de Notre Dame uitloop, valt mijn oog weer op de kar van de man die ik een paar minuten geleden ook nog zag. Hij is nog steeds bezig met zijn verhaal, dus besluit ik hem niet te storen en blijf ik van een afstandje luisteren.

Als hij klaar is juichen en applaudisseren de kinderen voor hem. Een aantal gooien wat geld in de hoed die voor de wagen staat. Ik volg het voorbeeld van de kinderen en gooi er ook wat geld in, wat meteen de aandacht van de man trekt.

'Dat was een geweldige show, Monsieur.' Ik glimlach naar hem.

Hij glimlacht terug. 'Merci, madmoiselle. Ik vind niets leuker dan onze mensen aan het lachen te brengen.'

'Onze mensen?'

'De mensen van het prachtige Parijs en van de Notre Dame!' Ineens haalt hij een handpop tevoorschijn die precies op hem lijkt, maar dan in het klein. 'Maar, het is nog mooier nu jij er bent!' Zegt de pop met een hoge stem. 'Stil!' Zegt de man, terwijl hij hem een klap op zijn kop geeft.

Ik giegel. 'Dat is heel lief van je. Wat is je naam?'

De man neemt zijn hoed af en buigt voor me. 'Clopin Trouillefou, koning van de zigeuners, tot uw dienst.' Hij drukt een kus op mijn hand en ik begin weer te blozen.

'En hoe mag ik jou noemen, ma belle cherie?'

Ik wil net mijn naam zeggen, maar wordt onderbroken door de klokken van de Notre Dame. Ik schrik.

'O nee, het spijt me! Ik... ik moet gaan!'

Ik draai me om en ren snel weg.

Clopin pov

'O nee, het spijt me! Ik... ik moet gaan!' Zegt ze ineens met een nogal angstige blik.

Ze draait zich om en rent weg.

'Wacht, cherie! Zie ik je binnenkort weer?!'

Jammer genoeg heeft ze me niet verstaan door het geluid van de klokken.

Ik zucht diep. Wat vreemd... Wie is toch deze mooie en mysterieuze dame? Geen zigeunerin, dat is duidelijk, maar ook niet iemand die ons zigeuners haat. Hmmm...

Einde pov

De volgende dag maak ik me klaar om met mijn vader naar de kerk te gaan. Het is namelijk zondag en dan gaan we bidden in de kerk. Mijn vader bid altijd dat de stad verlost wordt van de zigeuners, maar ik bid juist dat God over ze waakt en ze beschermt.

Na het kerkbezoek wil mijn vader weer in de koets stappen, maar ik hou hem tegen. 'Vader... zou ik nog heel even in de stad mogen blijven?'

'Maar mijn kind, je bent gisteren al in de stad geweest.'

'Weet ik, maar...,' Ik bedenk snel een smoes in mijn hoofd die mijn vader zal overtuigen. 'Ik... ik wilde alleen maar de bewakers aansporen om nog meer zigeuners op te pakken.'

Ik kan bijna niet geloven dat ik dat zojuist heb gezegd, maar het heeft mijn vader wel overtuigd. Hij glimlacht trots naar me.

'Goed dan. Zo te zien heeft mijn opvoeding succes gehad. Veel plezier.'

'Dankuwel, vader.'

Mijn vader stapt de koets in en rijd weg. Als hij uit het zicht is ren ik vlug de andere kant op.

Zigeuners oppakken...puh. Hij dacht echt dat ik het meende.

Ik stop pas met rennen als ik zeker weet dat mijn vader weg is en ik zucht opgelucht.

Dan hoor ik weer dezelfde muziek die ik gisteren hoorde in de straat van de zigeuners, maar nu midden op de gewone straat.

Blij loop ik er naar toe. Het is weer de mooie vrouw, alleen is er dit keer ook een geit bij die vrolijk om een hoed heen en weer springt.

Er zit alleen nog steeds geen geld in.

Ik kijk om me heen en zie dat de meeste mensen niet eens in de buurt van de zigeuners durven te komen.

Als een kind vrolijk naar ze toe rent, wordt ze meteen weer achteruit getrokken door haar moeder. 'Nee Maddelena! Dat zijn zigeuners! Die stelen als de raven!'

Ik rol met mijn ogen. Iemand moet hier duidelijk laten zien dat dit allemaal niet waar is.

Ik doe een aantal stappen naar de zigeuners toe en stop als ik vlak voor ze sta. Dan begin ik te dansen, precies op het ritme van de tamboerijn en de fluit.

Even later volgen er verbazend genoeg steeds meer mensen, en na een tijdje danst meer dan de helft van de mensen die in de straat staan mee, zelfs de bakker.

Ik lach en wissel om de minuut van danspartner.

'Zo, we ontmoeten elkaar weer, zie ik.'

Verbaasd kijk ik naar mijn nieuwe danspartner.

Het is Clopin...