My Gypsy King

4.

De volgende dag verteld mijn vader aan de ontbijttafel dat hij de hele dag weg zal zijn om de nieuwe kapitein van de wachters te begeleiden.

Ik reageerde heel serieus, maar vanbinnen begon ik bijna te springen van blijheid. Nu kan ik stiekem weg glippen en Clopin weer zien.

Zo gezegd, zo gedaan. Zodra mijn vader weg was, snelde ik naar de deur voordat iemand me kon spotten.

Mijn masker had ik meegenomen en opgedaan, zodat niemand me zou herkennen.

Ik spotte Clopin weer op zijn vaste plek met zijn kar. Zo te zien heeft hij net een verhaal verteld, want de kinderen springen enthousiast om hem heen. Een aantal omhelzen hem en Clopin aait ze liefdevol over hun hoofden.

Ik moet glimlachen. Clopin zou een goede vader zijn.

Clopin kijkt omhoog en een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij mij ziet.

'Ah, ma belle cherie! Je hebt de show gemist' zegt hij met een pruillip, waardoor ik moet lachen.

Een aantal van de kinderen verzamelen zich om me heen en bekijken me nieuwschierig.

'Bent u ook een zigeuner?' Vraagt een klein meisje.

'Natuurlijk is ze dat!' Zegt Clopin, en ik schrik omdat hij ineens naast me is verschenen. 'Ze draagt een masker!'

'Oh, dan is het goed' zegt het kleine meisje en omhelst mij ook.

'Maar hoe komt het dat ze er niet uit ziet als een zigeunerin?' Vraagt een jongetje.

'O, maar dat komt nog! Eerst iets anders!' Zegt Clopin en hij neemt me mee de kar in.

'Kom dat zien! Hoor een verhaal waarvan je dubbel ligt van het lachen! En natuurlijk ook... l'amour!'

Ik giegel. Dezelfde kinderen die bij het vorige verhaal ook hadden geluisterd gaan weer enthousiast voor de kar zitten. Er komen ook een aantal nieuwe kinderen bij.

Clopin verteld het verhaal van een man die verliefd wordt op een vrouw die hij voor het eerst ziet. Hij probeert haar te laten lachen, nodigt haar uit om door Parijs te lopen, maar de vrouw zei nooit iets terug.

'Waarom praat ze niet?' Vraagt de pop van Clopin met een hoog stemmetje.

Hmm, het ernaar uit dat onze mooie dame geen stem heeft!' Zegt Clopin met zijn gewone stem.

De kinderen happen geschrokken naar adem.

'Wat doen we nu?' Vraagt de pop in paniek.

'Heel simpel,' zegt Clopin. 'We geven haar een stem!'

Clopin pakt een handpop en geeft die aan mij. Mijn mond valt open als ik zie dat de pop precies op mij lijkt en Clopin grijnst.

'Wat zegt je ervan, ma cherie. Wil je met mij door Parijs lopen?' Vraagt de pop. Clopin kijkt me hoopvol aan.

Ik giegel, laat mijn pop verschijnen en zet een hoog stemmetje op. 'Maar natuurlijk! Dat zou geweldig zijn!'

Clopin lacht en we gaan door totdat het verhaal klaar is. De kinderen juichen weer en keren dan terug naar hun ouders.

Ik bekijk de pop die Clopin me heeft gegeven aandachtig met een glimlach. 'Heb jij dit gemaakt?' Vraag ik aan hem.

Hij grijnst. 'Ja, nu heb je ook je eigen kleine ik.'

Ik haal de pop tevoorschijn. 'Dat is echt geweldig!' Zegt ik/de pop.

Clopin lacht. 'Je was trouwens erg goed, ma cherie.'

'Dankje.' Ik loop naar hem toe en druk een kus op zijn wang. Meteen begint hij te blozen en moet ik giegelen.

'Wel eeeeeh... ik denk dat het nu tijd is om je een echte zigeunerin te maken.'

Mijn ogen worden groot. 'Echt waar?'

'Maar natuurlijk! Volg me!'

Hij pakt mijn hand en we lopen zowat door heel Parijs.

'Clopin, waar gaan we heen?'

'Naar een plek waar je de mooiste zigeuners kleren krijgt.'

'Maar ik heb geen geld.'

Hij lacht. 'Ik ook niet!'

Hij neemt me mee naar het donkere gedeelte van de stad, waar we bij de rand van de begraafplaats aan komen.

Zijn glimlach vervaagt langzaam en hij draait zich serieus naar me om. 'Wat je nu krijgt te zien is heilig voor ons zigeuners. Ik doe alles om deze plek te beschermen. Beloof me dat je het niet doorverteld.' Ik knik een beetje zenuwachtig bij het zien van zijn gemeende gezicht.

Hij glimlacht weer. 'Ik vertrouw je.'

We lopen dieper de begraafplaats op, totdat we bij een grafsteen komen met een kruis erop. Clopin duwt met al zijn kracht de steen die op het graf ligt weg. Wauw... Hij is echt sterk!

Een lange stenen trap komt tevoorschijn. 'Wow..' fluister ik, terwijl we naar beneden lopen.

Plots glij ik over iets uit en val ik bijna de trap af. 'Pas op!' Roept Clopin. Hij pakt me bij mijn hand en trekt me tegen zich aan. Angstig klamp ik me aan hem vast.

'Phoe, dat scheelde nog geen...' Voordat ik mijn zin af kan maken brokkelt een van de stenen van de trap los en donderen we alle twee de trap af. Met een klap komen we in het water terecht.

'Alles oké, ma cherie?' Vraagt Clopin bezorgd.

'Auw, volgensmij ben ik op iets hards gevallen' zeg ik terwijl ik pijnlijk over mijn arm wrijf. Ik schrik als ik zie dat ik op een skelet ben gevallen en slaak een gil.

'Aaah! Hoe komt dit hier?'

Clopin kijkt me nogal ongemakkelijk aan. 'Wel, eehm... dat leg ik nog wel een andere keer uit. Kom mee.'

Clopin pakt een fakkel die aan de muur hangt en samen lopen we door de lange gang.

Eindelijk komt verschijnt er licht aan het einde van de tunnel en blaast Clopin de fakkel uit.

'Zo we zijn er. Ma cherie, ik wens je van harte welkom in het hof der wonderen!'

Ik hap naar adem bij het zien van de grote grot. Overal staan kraampjes, hangen kleurige doeken aan het plafond en alles wordt verlicht door honderden fakkels.

'En, hoe vindt je het?' Vraagt Clopin.

'Ik...het...het is prachtig!'

Clopin lacht bij het zien van mijn verbaasde gezicht.

Hij trekt me het podium op die in het midden van de grot staat.

'Kom hierheen allemaal! Ik heb jullie hulp nodig!'

De meeste zigeuners komen rondom het podium staan.

'Ik presenteer jullie onze nieuwe aanwinst: Isabella Frollo!'

Er gaat een geschrokken gemompel door de zaal heen en ze kijken me angstig aan.

'Dames en heren, geen paniek!' Zegt Clopin. 'Ze is net zo goed een zigeuner zoals jij en ik! Dus, wat zeggen jullie ervan? Zullen we de dochter van de grote zot Claude Frollo omtoveren in een prachtige zigeunerin?'

De meeste mensen knikken enthousiast en beginnen te juichen.

Clopin lacht. 'Dat is het goede antwoord! Kom mee, ma cherie. Ik zal je eerst een rondleiding geven.'