My Gypsy King

3.

'Clopin?' Zeg ik verbaasd.

Hij grijnst. 'Inderdaad, ma cherie.'

'Wat doe jij hier? Je show...'

'Ach, die kan wel wachten, niet? Er is nu iets belangrijkers.'

We dansen nog een tijdje door. Ik lach als ik merk dat een aantal mannen met Clopin willen wisselen, maar Clopin negeert ze volkomen.

'Ik bedenk me zojuist dat ik je naam nog steeds niet weet, ma cherie.'

'O ja, sorry. Mijn naam is Isabella.' Ik buig me wat meer naar hem toe. 'Isabella Frollo' fluister ik in zijn oor.

Hij kijkt me verbaasd aan. 'De dochter van rechter Claude Frollo?'

Ik knik. 'Helaas wel.'

'Wel, je bent niet zoals ik dacht dat je zou zijn,' zegt hij met een grote grijns. 'Je bent veel liever.'

Ik moet alweer blozen bij het horen van deze woorden. Wat doet deze man toch met me?

Het dansen wordt ineens verstoord door een klein zigeuners meisje die een fluit siniaal geeft.

Ik weet niet wat het betekend, maar Clopin duidelijk wel. Hij schrikt, pakt mijn hand en trekt me mee.

'Clopin, wat gebeurt er?'

'De bewakers van Frollo komen eraan. We moeten vluchten!'

'Wacht, moeten we niet de anderen helpen?'

'Je bedoelt Chacueq en Esmeralda?' Hij schudt lachend zijn hoofd. 'Geen zorgen, die redden zich wel.'

Als we ver genoeg weg zijn van de bewakers, rusten we even uit.

'Vertel eens, ma cherie, hoe komt het dat je niet zoals je vader bent?'

Ik grinnik. 'Tja, dat zou ik ook wel willen weten. Soms lijkt het wel alsof ik niet zijn eigen vlees en bloed ben. Trouwens, hij zou me zowat vermoorden als hij zou weten dat ik eigenlijk liever een zigeuner zou zijn.' Snel sla ik mijn hand voor mijn mond. Oeps...

De ogen van Clopin lichten op. 'Echt waar?' Vraagt hij blij. Ik knik.

'Kom mee! Dan heb ik iets voor je!'

Een beetje verbaasd volg ik hem. Hij neemt me mee naar zijn kar, en na een tijdje zoeken geeft hij me een masker die op die van hem lijkt, alleen dan vrouwelijker.

'Hier, zet deze op. Nu ben je een van ons!'

Ik doe het masker op en bekijk me in de spiegel.

'En, wat vind je ervan?'

'Het is prachtig... ontzettend bedankt.'

'Graag gedaan, ma cherie. Wel nu, waar heb je eigenlijk talent voor?'

'Talent?'

'Ja, iedere zigeuner is wel ergens goed in.'

'O zo... nou, ik ben best goed in dansen, zingen en... ik kan dit doen.' Dat laatste zeg ik met de stem van Clopin.

De mond van Clopin valt zowat open. 'Wauw... hoe deed je dat?'

'Deed ik wat?' Zeg ik, dit keer met de monotone stem van mijn vader.

Clopin barst in lachen uit. 'Dat was geweldig, ma cherie. Je hebt een groot talent!' Ik glimlach.

'Wat kun je nog meer?'

Ik doe net alsof ik diep nadenk. 'Ooh, ik kan heel wat.' Ik loop steeds dichter na Clopin toe. 'Zo kan ik bijvoorbeeld...' Mijn gezicht komt steeds dichterbij die van hem en ik hoor hoe zijn adem stokt in zijn keel. '... De koning van de zigeuners foppen!' Ik trek zijn hoed over zijn hoofd en ren lachend weg.

Ik hoor hem achter me lachen en daarna hoor ik voetstappen.

Na een tijdje rennen (ik ben nogal snel) draai ik me om en verwacht ik Clopin te zien, maar de straat is leeg.

Ik stop meteen met rennen en blijf staan. 'Clopin?!' Roep ik. Ik hoor alleen maar het nagalmen van mijn stem door de verlaten straten. 'Clopin?!'

Dan wordt ik omringd door paarse rook en zie ik bijna niks meer. Ineens springt Clopin tevoorschijn.

'BOE!'

Ik schrik zo erg dat ik naar achteren val en op de harde stenen van de straat terecht kom. Clopin kijkt bezorgd.

'O nee! het spijt me, ma cherie. Ik wilde niet...' ik begin plots hard te lachen.

Clopin grijnst. 'Oei, blijkbaar ben je toch harder gevallen dan ik dacht.' Hij neemt me in zijn armen en tilt me op.

'Nee, nee,' Zeg ik glimlachend tegen Clopin. 'Ik ben oké. Dat was een geweldige zigeuners truc die je daar deed.'

Hij grinnikt. 'Dankje, ik ben blij dat je het leuk vond. Niemand is zo stiekem en achterbaks als ik.'

Ik rol met mijn ogen en lach. 'Dat zal wel. De grote koning van de zigeuners, gefopt door het mooiste meisje die hij ooit heeft gezien' zeg ik plagend.

De wangen van Clopin worden ineens rood, ookal valt het niet erg goed te zien door zijn masker.

Nu pas valt me op dat ik nog steeds in zijn armen lig en wordt ik ook rood. 'Eehm, Clopin? Ik kan nog lopen.'

Hij kijkt me glimlachend aan. 'Ah, maar zou je niet liever door Parijs worden gedragen door de koning van de zigeuners?'

Ik zucht en giegel. 'Ik geloof dat monsieur de zigeuner koning gelijk heeft.'

Clopin glimlacht overwinnelijk. Hij loopt samen met mij terug naar het paleis van Justitie en zet me daar af. Af en toe ben ik bang dat iemand ons zou kunnen zien, maar Clopin weet met gemak alle drukke straten en bewakers te omzeilen. Ik moet toegeven dat hij inderdaad nogal stiekem is.

'Bedankt voor alles, Clopin' zeg ik dankbaar tegen hem.

'Graag gedaan,' zegt hij terwijl hij buigt en me een kus op mijn hand geeft. 'Wanneer zie ik je weer, ma belle cherie Isabella?'

Ik giegel. 'Ik hoop snel weer, Clopin.'

Hij grijnst. 'Het was een eer, Isabella Frollo.'

Ik knipper een keer met mijn ogen en hij is ineens verdwenen. Ik glimlach. Tja, hij is niet voor niets de koning van de zigeuners...