My Gypsy King

6.

De zon schijnt door mijn raam naar binnen en langzaam wordt ik wakker. Meteen schieten mijn ogen open als ik realiseer wat er gisteren gebeurd is. Ik kijk verbaasd om me heen en zie dat ik in mijn kamer lig. 

Dan valt mijn oog op een rode roos die op de grond ligt. Ik glimlach en pak hem op. Ik hoef niet lang te denken om te weten wie die achter gelaten heeft. Ik leg de roos op mijn bed en kijk in mijn kast. Een gevoel van blijheid en opluchting gaat door me heen als ik zie dat mijn masker, haarband en sieraden erin liggen. Ik doe snel mijn zigeuners kleren uit en verwissel ze door mijn oorspronkelijke kleren.

Ik ben net klaar als ik voetstappen op de trap hoor. Snel doe ik mijn kastdeur dicht en ga op het bed zitten. Ineens bedenk ik me dat de roos nog naast me ligt. Ik duw hem vlug achter mijn rug. Net op dat moment gaat de deur van mijn kamer open en komt mijn vader binnen.

'Ah, je bent al wakker.'

'Goedemorgen vader.'

'Zoals je weet is het Zottenfestival al over twee dagen. Ik verwacht dat jij je op die dag volledig op je studies richt.'

Ik knik. 'Dat zal ik doen, vader.'

'Mooi zo,' Ineens ziet hij dat ik nogal zenuwachtig ben. 'Isabella... verberg je iest voor me?'

'Wat? Nee hoor, vader.'

Hij loopt nieuwschierig door mijn kamer heen en gaat richting mijn kast.

Ik hou mijn adem in. O nee... als hij die zigeuners kleren ziet...

Hij wil net de deur van mijn kast openen als Phoebus, de nieuwe kapitein van de wachters, ineens binnenkomt.

'Heer Frollo, ik wil nog een aantal tactieken met u bespreken over het opleiden van de nieuwe wachters.'

Mijn vader draait zich geïrriteerd om. Hij kijkt van Phoebus naar mij en weer terug.

'Hmm, goed dan. Ik kom eraan.'

Mijn vader loopt als eerste de deur uit en Phoebus volgt hem. Hij draait zich nog even naar me om en steekt zijn duim naar me op.

Verbaasd kijk ik hem aan. Hielp hij me nou?

Als Phoebus de deur achter zich dicht trekt zucht ik opgelucht. Pfff... dat was op het nippertje...

~ ik skip even de tijd tot op de dag van Zottenfestival~

De afgelopen twee dagen leken voor mij ontzettend langzaam te gaan. Ik weet niet of dat door het feit komt dat ik Clopin heel erg miste, of door het feit dat ik iedere dag van mijn vader met mijn neus in de boeken moest zitten.

Gelukkig heb ik wel iedere avond tijd gehad om mijn dans te oefenen die ik samen met Esmeralda ga opvoeren op het festival.

Op dit moment ben ik aan het wachten op Clopin. Hij zou me ophalen om alvast naar het Zottenfestival te gaan.

Ik heb mijn zigeuners kleren en de andere dingen die ik nodig heb in een tas gedaan, want ik kleed me pas om op het festival. Stel dat mijn vader nog binnen zou komen, dan ziet hij in ieder geval niet wat ik van plan ben.

Na een tijdje wachten hoor ik ineens gegil over het plein. Ik kijk geschrokken uit mijn raam en zie hoe een zigeunerin gearresteerd wordt door een van de wachters. Met pijn in mijn hart moet ik toezien hoe ze wordt afgevoerd.

Ik draai mijn hoofd weg en zucht diep. Dan begin ik te zingen.

(Dit liedje is op het ritme van God Help The Outcasts)

'Ik weet niet of u mij kunt horen

Of dat u hier echt bent

Luistert u wel naar de dochter

Van een onrechtvaardig man...

Misschien verdien ik niet om te bidden

Om het lot van de onschuldigen

Maar ik wil dat u wel weet

Dat ik niet zoals hem ben.

Clopin pov

Ik klim op het dak van het paleis van Justitie. Als ik de kamer van Isabella weet te bereiken hoor ik haar ineens zingen. Ik hou me stil en ga zachtjes op haar bed zitten om naar haar te luisteren.

God help het uitschot

Het vuil van de straat

Schenk de genade

Die hier niet bestaat

God help de mensen

Van Clopin Trouillefou

Als u niet helpt dan

Zal niemand het doen.

Maar als ik hem

naar mij zie lachen

Maakt mijn hart mij ontzettend blij

Hij is zo lief

Voor mij geweest

Ik vraag aan God om hem te beschermen.

Soms vraag ik me af

Of ik wel echt

De dochter ben

Van een moordenaar

God help de mensen

Die opgejaagd zijn

Uitschot der aarde, kinderen van God

Want wij zijn toch allen, kinderen...van... God.'

Als ze klaar is glimlach ik. Ze is inderdaad niet zoals Frollo.

Einde pov

Ik eindig het liedje met een zucht en kijk naar de deur.

'Dat was prachtig, ma cherie,' Zegt ineens een stem. Ik spring op van de schrik en draai me om. Daar, op mijn bed, zit Clopin. Zijn hoofd rust in zijn handen en hij kijkt me met een twinkeling in zijn ogen aan. 'Je moet vaker zingen.'

'Hoe lang zit je daar al?' Vraag ik verbaasd.

Hij grijnst. 'Lang genoeg om iets over mijzelf te horen in je liedje.'

Ik gooi een kussen naar zijn hoofd. 'Ho ho, rustig aan!' Zegt hij lachend. 'Ik heb dit masker nog nodig!'

Ik rol met mijn ogen en moet ook lachen. 'Trouwens, hoe heb je mijn kamer eigenlijk gevonden?'

'Och, dat was niet zo moeilijk. De enige andere slaapkamer die ik heb gezien was die van Frollo. Hij is zo schattig als hij slaapt. Ik kon het bijna niet weerstaan om een touw om zijn nek te doen.'

'Wat een duistere humor,' zeg ik giegelend. 'Als je dat zou doen, dan zou heel Parijs naar je op zoek zijn.'

'En jij denkt echt dat ze me zouden vinden?'

'Nee. Maar als je je zou verbergen, hoe zou ik je dan kunnen vinden?'

Clopin staat op, pakt de roos en loopt naar me toe. 'Geloof me, ik zou wel iets bedenken.' Hij steekt de roos in mijn haar en kijkt me aan.

Een tintelend gevoel gaat door me heen als ik besef dat zijn gezicht heel erg dicht bij die van mij is.

'Kom,' zegt hij. 'Het is tijd om te gaan naar Zottenfestival!'