LEXI
Kalbim patlamış,kendi kanımda boğuluyor gibi hissediyordum.Nefes alışımı rahatlatmak istercesine elimi boynuma götürdüm.İşte,o an geldi.Geleceğini herkesin bildiği,ona bir şeyler olduğu an geldi.Daha fazla beklemeyecektik.
Kapıya tutunduğumda Joe kolumu tuttu.Gözlerimde biriken yaşlar görüşümü bulanıklaştırıyordu.Yanaklarımdan süzüldüklerindeyse canımı yakıyordu.
"İyi misin?"
Kafamı iki yana salladım "hadi."konuşmakta güçlük çekiyordum.Kolumu kurtardım ve yanından geçtim "gidelim."
"Lex,kalsan iyi olur."
Cassandra yanıma geldi "Sen mi götürürsün ben mi?"
Joe kafasını iki yana sallayarak yaklaştı.Arabanın kilidini açtı.Joe'nun yanında bindim.Kafamı geriye yasladım.
Joe elimi sıktı "İyi olacak."
"Ona söyledim,beladan uzak dur dedim."
Sessizlik öne çıktı.Arabadaki bütün oksijen çekilmiş gibi hissettiğimde camı açtım.Kalbim ritmini çoktan bozmuştu.Gözyaşlarım tişörtümü ıslatıyordu.
Joe kısa bir telefon görüşmesinden sonra arabayı durdurduğunda hızla arabadan indim,Joe ve Cassandra arkamdan geldi.Asansöre bindim,Joe bir numaraya bastı.Asansörden indiğimde koridorun sonunda Alfredo ve Max'i gördüm.Oturmuşlardı,ikiside yere bakıyordu.
"Nerede o?"
"Ameliyatta."
Fredo kalktı "iyi olacak."
Ellerimi göğsüne koyarak Fredo'yu kendimden uzaklaştırdım "Bana güvence verdi! Birlikte olacağız dedi! Ne zamandır birbirinizi yalnız bırakıyorsunuz! Neden yanında değildiniz! Nasıl izin verdiniz!"
"Haberimiz yoktu."
"Olmalıydı!"
Ellerini kaldırdı "Tamam.Özür dileriz."
"Onunla olmalıydınız."
Çok geçmeden hıçkırıklarım beni ele geçirdi.Fredo yaklaşıp kollarını vücuduma sardı.
"İyi olacak."
Kafamı omzuna bıraktım,sessizce ağlamaya devam ettim.Tek yapabileceğim buydu.
-
"Lex."
Kafamı kaldırdım "evet?"
"Anne'i aramalıyız."
"Evet."
Ellerimi saçlarıma geçirmeden önce gözyaşlarımı sildim.Joe'nun kolunu tuttum ve yerden kalktım.Telefonu elinden aldım.
"Ben yapabilirim."
Kafamı salladım "Ben yapmalıyım."
Rehbere girdim ve Anne'i buldum.Numaranın üzerine dokundum.Gözlerimi kapatarak sırtımı duvara yasladım.
"Canım-"
"Benim,Lexi."
"Sonunda oldu,değiş mi?"
"Umm..b-ben-"
Yapamayacaktım.Hıçkırıklarım beni ele geçirdiğinde telefonu Joe'ya uzattım.Uzaklaşarak camın önünde durdum.Joe onunla konuşurken yağmur damlalarını izledim.
"Söz veriyorum başımı belaya sokmayacağım."
Karnıma kadar uzanan kolyeyi çektim.Tişörtümün içinden çıkardım.Parmaklarımın arasında sıktım.Doktor çıktığında hızla etrafında toplandık.
"Nasıl?
Doktor sessiz kaldı.Max etrafa baktı ve doktoru yakalarından tutup duvara çarptı.
"Max!" Joe uyardı.
Umursamadı "şimdi konuşmazsan dilini keserim ve asla konuşamazsın."
Doktor kafasını salladı "yarası kötü,ameliyat devam ediyor.Henüz kesin konuşamam.Sadece dua edin."
Max serbest bıraktığında doktor hızla uzaklaştı.Sırtımı duvara dayadım ve aşağıya kaydım.Bacaklarımı kendime çektim.
Kafamı kaldırdım "Lütfen.Lütfen iyi olsun."
Koşarak merdivenlerden çıkan Anne'i gördüm.
''Anne-''
"Konuşma! Sakın konuşma! Ona engel olmadın! En başından bunu biliyordun!" kolumdan yakaladı "kendini suçlayabilirsin!
Acı içinde kolumu çektim,bir süre onu sakinleştirmelerini izledim.Anne'in bana sanki hiç hissetmiyormuşum gibi daha fazla yüklediği suçlulukla yere oturdum.
"Kendini suçlayabilirsin."
"Ona engel olmadın!"
Gemma yanıma yaklaştı.Duvara yaslanarak aşağıya kaydı.
"Ona söyledim.Çok söyledim.Üzgünüm,yapamadım."
"Başını belaya sokmadan duramaz."
"Yer değiştirebilseydik-bunu isterdim.İçeride olan ben olmak isterdim."
"Bende."
"Hepsi benim suçum."
Gözyaşlarını sildi "küçükken onunla ilgilenmezlerdi ve bana evden ayrılıp bir serseri olacağını söylediğinde dalga geçtiğini düşündüm.Şimdi-büyüdü ve" yüzüne düşen saçları kulağının arkasına sıkıştırdı "söylediğini yaptı.O ise kendi suçunu sana yüklüyor."
"Hayır.Bu-bu kesinlikle benim suçum."
"Hayır,bu bizim suçumuz."
Kafamı salladım.Gözyaşlarımı sildim.Duvardan destek alarak soğuk taşlardan kalktım.Çift yöne açılan kapıya yaklaştım.Kafamı kapıya yaslayarak ona olabildiğince yaklaştığım düşüncesini beynime yerleştirdim.Beni hissettiğine inandırdım kendimi ya da beni duyduğuna.
"Hadi sevgilim."
-
"Lex!" Joe seslendi.
Camdan uzaklaşarak koridorun sonundaki kalabalığa yaklaştım "ne oldu?" doktor kapıdaydı "iyi mi? O iyi mi?"
"İyi,birazan odasına alacağız."
Parmaklarımın arasındaki kolyeyi sıktım "Tanrım."
"Sevinmeyin."
Alfredo sesinin sert tonunu kullandı "neden?"
"Ne olacağını bilmiyoruz.Ameliyat bitti ama ilerisi için konuşamam."
Anne öne çıktı "onu görebilir miyim?"
Doktor kafasını salladı "henüz değil."
Derin bir nefes aldım.Kalabalık dağıldığında kapıya yaklaştım.İçeridekilerin çıkmasını bekledikten sonra parmaklarımı arasına sokarak iki yana ittim ve kapıyı açtım.İçeriye girmek üzereyken kolumda hissettiğim el beni durdurdu.
"Ona zarar verirsin."
"Görmek istiyorum Cassandra."
"Lexi."
Kafamı salladım.Kapıdan uzaklaştım.Sırtımı duvara yasladım.Nefes alıyordu,bu benim için yeterliydi.
-
Alfredo hava almam için ısrar etmişti.Bahçeye çıkmak için yavaşça merdivenlerden indim.Uzun koridorda yürüdüm.
"Üzgünüm Gemma."
Joe'nun sesini duyduğumda aniden durdum.Duvarın arkasından yavaşça kafamı uzattım.
"Evet,bende üzgünüm."
"Uyandığında bu yapılan için kızgın olacak.Bizim birlikte olduğumuzu bilmesi onun sinirini ikiye katlar."
"Zaten şuan onu düşünemiyorum."
Gözlerimi genişlettim.Çığlık atmamak için ağzımı ellerimle kapattım.
"Ve Gemma,Lexi'ye iyi davran.Harry'i sakin tutabilecek ve en güvenilir insan o."
"Biliyorum,o iyi biri."
Joe hareketlendiğinde arkamı döndüm ve hızla yürümeye başladım.
"Lex?"
Aniden durdum.Gözyaşlarımı sildim.Yavaşca Joe'ya döndüm.Gemma köşeyi döndüğünde beni gördü ve gözlerini genişletti.
"Burada ne yapıyorsun?"
Elimle işaret ettim "Alfredo hava almam için-ısrar etti."
"Ve?"
Yavaşça yaklaştım "ve sizin bir pislik olduğunuzdan eminim.Siz onun hayatını berbat ettiniz.Kimseyi suçlamaya hakkınız yok çünkü onun için bu hayatı siz seçtiniz."
"Lex-"
Elimi kaldırdım ve hızla Joe'nun suratına indirdim "sizi ondan uzak tutacağım."
Hızla arkamı döndüm ve merdivenlerden koşarak çıktım.Joe arkamdan koşuyordu.Koşarak koridorun sonundaki Cassandra'nın yanına gittim.
"Neler oluyor?"
"Cassandra-"
"Lex! Hayır." Joe durdu ve ne yapacağımı izlemeye başladı.
"Ben-" derin bir nefes aldım "Harry iyi mi?"
Kafasını salladı "bilmiyorum.Sen indiğinde doktorlar bir şey söylemedi."
"Anladım."
"Bir şey mi oldu?" Joe'ya baktı.
Omuz silktim "hayır."
-
"Hey.''
"Ne?"
Kaşlarını kaldırdı "kibar olamaz mısın?"
"Hayır."
Yanıma oturdu "bak,özür dilerim."
"Özür dilemeni istemiyorum Gemma.Buraya göğsünde kurşunla getirilen senin kardesin ve onun için bu hayatı sen seçtin."
"Asla böyle olmasını istemedim.Daha önce Joe'yu tanımıyordum."
Kafamı geriye attım "ne yaptığın,kimi tanıdığın,kimi tanımadığın,kime aşık olduğun,kimi aldattığın hiç biri umrumda değil.Senin aksine içerideki kardeşini daha çok umursuyorum.Can çekişiyor ve siz bir köşede gizli aşkınızı açıklamayı tartışıyorsunuz."
"Lexi-"
Kalktım ve Alfredo'ya yaklaştım.Yanından geçerken kolundan tutarak benimle gelmesini sağladım.Sağdaki koridora girdim ve Alfredo'nun sırtını duvara yasladım.
"Bu neydi?"
"Seninle yatsaydım Harry bunu öğrendiğinde ne yapardı?"
Gözlerini genişletti "ne?"
Koluna vurdum "cevap ver."
"Bildiği bütün işkenceleri uygulardı.Sadece benim için.Sana dokunamazdı."
"Neden?"
"Seni seviyor."
"Gemma.Ona bir şey yapar mı? Yada Joe?"
"Anlamıyorum Lex."
"Sadece cevap ver."
"Bilmiyorum." bileğimi tuttu "neler oluyor?"
Derin bir nefes aldım "güvenebileceğim tek kişi sensin." gözlerimi kapattım "Joe ve Gemma birlikte."
Gözlerini genisletti "siktir!"
Ellerimi ağzına bastırdım "sessiz ol."
Kollarımdan tutarak ellerimi indirdi "ciddi misin?"
"Evet."
"Siktir,ne yapacağız?"
"Bilmiyorum.Harry'e söyleme fikrini sildiler ama bunu öğrendiğinde iyi olmayacak."
"Ona asla söylemeyeceksin."
"Ondan saklayamam."
"Lex.Harry iyi olduğunda."
"Tabiki! Onları bir köşede bunu tartışırken yakaladım.Tek dertleri bu!"
"Önemli olan Harry."
Gözyaşlarım süzülmeye devam etti "Bize ihtiyacı olan da Harry."
"Ağlama artık." kollarını etrafıma sardı "iyi olacak."
"Nefes alması yaşamamı sağlıyor."
"Lexi?" Joe'nun sesini duyduğumda Alfredo'dan uzaklaştım.
Alfredo Joe'ya yaklaştı "onunla ilgilenmen gerekmiyor.Artık onunla ilgili tüm sorumluluğu ben alıyorum." kafasını salladı "değiştiğini sanıyordum adamım.Cassandra adına üzgünüm."
"Fredo." kolunu kavradım "ne istiyorsun Joe?"
"Harry'i görebilirsin."
"Ne?"
Koşarak kalabalığa yöneldim.
"Onu görebilir miyim?"
"İlk önce annesi."
Omuzlarımı düşürdüm "birlikte giremez miyiz?"
"Üzgünüm."
Alfredo elimi omzuma koydu "birlikte girecekler."
Doktor çaresizde omuzlarını düşürdü "hasta için iyi olmaz."
"Girmiyorum."
"Lex,istersen-"
"Hayır.Onun için iyi olmayacaksa Anne'den sonra girebilirim."
"Ilk Lexi girecek." Anne'in sesine doğru döndüm "Harry'nin her yaşadığında yanındaydın." yaklaştı "ben asla onun yanında olmadım." elimi tuttu "davranışım için üzgünüm.Günlerdir özür dilemek istiyorum."
Kafamı salladım.
"Şimdi,hadi." eliyle işaret etti.
Doktoru takip ederek iki yana açılan,daha önce gizlice açmayı denediğim kapıdan girdim.Uzun bir koridorda ilerledik.Doktor kapıyı yavaşça itti.
"Uzun sürmesin,yarın onu daha çok görebilirsin."
Kafamı salladım.Kolyeyi parmaklarımın arasında tuttum ve derin bir nefes aldım.Onu böyle görmeye hazır mıyım bilmiyorum.Benim için kahraman sayılabilecek tek insanı bir hastane odasında görmek nasıl hissettirecek bilmiyorum.
