ZORAKİ EVLİLİK

27.BOLUM

ELVİNİN AĞZINDAN

Evet. Sonunda evdeydim. Yavaşça kapıyı çaldım.
Çünkü anahtarı almamıştım.

Kapıyı selin açtı. Yüzü kireç gibi bembeyazdı. Ne olduğunu soracak kadar vaktim var mı diye sordum kendime. Sanırım. Biraz bekleyebilirdi çünkü sonuçtan sonra ikimizin de suratı aynı ifadeyi alacaktı büyük bir ihtimal. Ama seline ne olduğunu bilmiyordum.

"Selin ne bu hal noluyor"

Gülümsedi. Ama içten değildi bu gülümseme. Zorakiydi sanki.

Elinden tuttum kapıyı kapattım ve koltuğa oturduk.

"Evet şimdi anlat bakalım"

"Anlatacak birşey yok"

"Birincisi o benim bahanem ikincisi suratın kireç gibi cidden inanmamı mi bekliyorsun"

"Sen söylemedin ama"

"Sen anlat. Ben de ona göre bir şekilde anlatırım olayı"

"Elvin birşey sorucam"

"Sor?"

"Elvin..Senin gerçek adın değil.  değil mi?"

Gözlerimi kaçırdım. Nerden öğrenmişti ki şimdi bunu..

"Elvin bana doğruyu söyle. Gerçek adın Ece değil mi? Ecrin Ece"

Yıllardır sakladığım gerçek şuan da tüm çıplaklığıyla karşımda duruyordu. Ne diyebilirdim ki. Üstelik bunun konumuzla ne alakası vardı.

"Nerden çıkardın bunu. Üstelik ne alaka"

"Elvin bana cevap ver" diye bağırdı hiçbir ifade okunmayan suratiyla.

"Evet doğru"

"Neden sakladın"

"Bilmiyorum. Ben bile gerçek adımı 4 yıl önce öğrendim. Üzerime ecrin Ece etiketini takıp devam edemezdim ki. Beni tanıyan herkes Elvin diye tanıyor. 10 yıl boyunca. Anlıyor musun? On yıl Elvin dediler bana. Napsaydım
Hayir benim adım Ece diye mi gezseydim"

Yüzü yavaş yavaş kendi rengini alıyordu.. o bembeyaz ifade gitmişti.  Daha doğrusu ifadesizlik gitmişti.

"Peki sana Elvin mi dememizi istersin Ece mi?" Sinirinin bu kadar çabuk geçeceğini tahmin etmemiştim doğrusu.

"Kafana göre takıl" 

"İyi o zaman...Ay bide Ece sana birşey demem gerekiyor"
Devam et dercesine yüzüne baktım.

"Ece ben senin abini buldum"

"E tamam normal olur öyle şey-"

Söylediğini idrak ettiğimde kurduğum saçma cümlenin farkına vardım.

Ne demişti o. Abimi nasıl buldu ki. Ben onu bulmak için neleri göze almıştım. O kadar kolay miydi?

"K-kimmiş"

"Cidden nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum ama"

Bir süre öylece suratıma baktı ama Beklenti ile bakan gözlerime dayanamayıp konuşmaya devam etti.

"Ece Burak senin öz ve öz abin"

Birkaç dakika idrak edemedim
Nasıl yani?. Burak.. Burak benim abim miydi şimdi..benim abim kaç aydır gözümün önünde miydi?.

İki aydır gözümde kurumayan yaş yine gözlerimin kurumasina izin vermeden akmaya başladı.

"Peki nerden biliyorsun"
"Bak canım senin abin öldü denilmişti. Onun kız kardeşi. Ne tesadüf değil mi.? Ben de zaten şüpheleniyordum. Ama size çaktırmak istemedim açıkçası. Çünkü gerçek sanıp üzülmenizi istemiyordum. İşte sen banyodayken tarağını kullandım. Burağın ise saçını çektiğimde elimde kalanları kullandım. Ve işte sonuç.
Önce sana söylemek istedim. Çünkü zor zamanlar geçiren sensin. Yani maddi olarak. Burak da dışarı çıkmıştı ona da akşam söyleyeceğim anlaştık mı?"