JUST YOU

~İLK KARŞILAŞMA~

Tam kafamdaki düşünceler bedenimi ele geçirecekken bir çocuk sanki imdat seslerimi duyar gibi yanıma gelip bana seslendi

'Merhaba'

Merhaba der demez kafamı kaldırdım ve beni durduran genç adama baktım. Beyaz teni, ışıltılı gözleri, kaslı vücut yapısı, alnına dökülmüş yumuşacık havalı saçları... Dur bir dakika napiyorum ben! Biraz önce hiç tanımadığım bu çocuğa aşık mı oluyorum ne? Yoo Yoo Yoo olamaz Senin hayatında bu zamana kadar aşk olmadı bundan sonrada olacağını sanmıyorum. Hemen gerçek dünyaya döndüm ve çocuğa cevap verdim

'Mer-ha-ba' diyerek kekeledim

Noluyor bana? Bu çocuk kim ki bu kadar heyecan yaptım

'Bir sorun mu var acaba? Dalgın gibi görünüyorsun da'

'Yoo hayır, bir sorunum yok ilgilendiğin için teşekkür ederim'

'Burada mı okuyorsun? Seni daha önce buralarda hiç görmedim'

'Burada okumaya başlacağım daha bugün kayıt yaptırdım da'

'Öyle mi? Çok sevindim.'

Kalbim küt küt atmaya başladı. Ne demek 'Çok sevindim!' Noluyor bu çocuğa neden birden bire bunu söyledi ki? Allah'ım sen aklıma ve hiç aşk nedir bilmeyen kalbime mukayyet ol!!

Tam gülümseyip annemin yanına gidicekken bir şey daha söyledi. Sanki benim bu zamana kadar hiç arkadaşım olmadığını bilirmişçesine

'Eğer konuşacak birine ihtiyaç duyarsan yanıma gelmen yeterli' dedi ve o göz kamaştırıcı gülümsemesini yaptı

'Çok teşekkür ederim beni sıcak karşıladığın için. Artık gitmeliyim annem beni bekliyordur'

'Dur bir dakika! Numaramı vereyim de öyle git. Bu kocaman kampüste beni bulman baya zor olur'

Dedi ve telefonumu elimden alıp numarasını yazdı ve gitti.

Telefonumu elimden aldığı itibaren kalbim daha da atmaya başladı sanki soluksuz koşmuşum gibi. Sakin ol Rose!! Bu çocuğun niyetini bilmeden heyecanlanma! Belki seni kullanmak istiyordur, belki seninle dalga geçiyordur, o verdiği numara gerçek bile değildir.

Annemin yanına gittim ve doğruca eve yol aldık. Bu süre zarfında hiç ses çıkarmadım. Annemde fark etmiş olmalı ki ortamdaki sinir bozucu sessizliği bozdu.

'Noldu kızım? Bir sorun mu var?'

'Yok annem sadece biraz yorgunum'

Maalesef böyle bir yalan söylemek zorunda kaldım. Şimdi o çocukla olan olayı anlatsam baya sevinecek. Çünkü kızının bu zamana kadar hiç arkadaşı yoktu. Hele onun erkek olduğunu öğrense her akşam eve davet eder kendi elleriyle beslerdi sırf beni yalnız bırakmaması için ㅋㅋㅋ

Eve vardığımızda direk odama geçtim ve yatağa uzandım. Uzun süre uyumaya çalıştım ama nafile hiç bir faydası yoktu Çünkü o çocuk  beynimi ele geçirmişti. Kendimi düşünmekten alıkoyamıyordum. Daha çocuğun adını bile söylemeden bana numarasını verdi. Çok acayip.

Sonra birden aklıma telefonuma yazdığı numara geldi. Hemen telefonumu elime alıp rehberde bulmaya çalıştım. Ama bir türlü bulamıyordum. Aşağılara indikçe heyecan kat sayım artıyordu. K yok L yok M yok.... P harfine geldiğimde bir de ne göreyim yabancı bir numara ismide şöyle 'Park Jimin' isme bak sen! Nasılda havalı. Sonra beynimi kemiren düşüncelerden biri geldi aklıma 'ya bu numara gerçek değilse, ya benimle dalga geçtiyse, olamaz mı? Daha ilk günden birisine neden numarasını versin ki?'

Bu sorularıma cevabı bir tek şey verebilirdi. O da bu numarayı aramak ve öylede yaptım.

Telefon çalıyordu. Ama bir cevap yoktu. Tam beni tuzağa düşürdü derken telefonu birisi açtı.

(umarım bu bölümüde beğenmişsinizdir. Beğeni ve yorum yapmayı unutmayın canlarım!!)