Akasuna no Sasori - Historie KatD

..!.. Kwiat Ósmy..!.. Bratki z Deidarą.

Przy stole siedziało kilka osób. Ino przyjrzała się każdemu z nich bardzo dokładnie, mając nadzieję, że wśród nich odnajdzie chłopaka o czekoladowych oczach. Już na pierwszy rzut oka nie uświadczyła go w tym towarzyskie.

Spojrzała na siedzącego najbliżej chłopaka. Był to ten sam przerażający Zetsu, którego zobaczyła w zielarni. Obok niego siedział dziwny chłopak w pomarańczowej masce. Jego kruczoczarne włosy rozwiane były wokół. Metr, czy dwa od niego siedział wysoki, niebieskoskóry i rekinopodobny mężczyzna około trzydziestki. Na szczycie stołu siedział Lider, a obok niego miejsce zajęła niebieskowłosa kunoichi o zimnym spojrzeniu lazurowych oczu. Deidara zaprowadził Ino na jedno z miejsc przy stole i sam usiadł obok niej. Z drugiej strony artysty usadowił się Sasori.

-Czyja dziś kolejka? – zapytał Pein.

-Hidana – odpowiedział chłopak w pomarańczowej masce. – Ale Hidana-san nie ma!

-Tobi… zajmij się dziś tym – zarządził rudy. – Migusiem.

-Hai… hai… – zamruczał chłopak.

Wstał ze swojego miejsca przy stole i z szafek, stojących za bufetem, wyjął jakiś zwój. Rozwinął go tak, że zajął cały stół, omijając zręcznie wazon z kwiatami. Chłopak złożył jedną pieczęć i w kłębie dymu pojawiły się misy z posiłkiem i czyste talerze przed każdym z członków Akatsuki.

-Itadakimasu! – zawołał chłopak w pomarańczowej masce. – Mogę już iść?

-Jak tam chcesz – rzucił Lider.

Chłopak zabrał swoją porcję i wymknął się z kuchni. Reszta członków Akatsuki wraz z Ino zaczęła jeść swój posiłek. Tylko Sasori, wpatrzony w żółte słoneczniki, nawet nie ruszył jedzenia. Młoda Yamanaka chciała o to zapytać, ale nazbyt bała się chłodnego i nieco gburowatego tonu głosu lalkarza.

W końcu posiłek się skończył i Lider wyszedł z kuchni. Po minucie zebrał się także Zetsu i Sasori. Ten drugi z dziwnym ociąganiem wychodził z kuchni tak, jakby chciał i jednocześnie nie miał zamiaru wyjść. Za nim podążył rekinowaty mężczyzna, ten jednak z pewnością miał doskonale określone swoje zamiary. Chłopak w pomarańczowej masce tymczasem radośnie okrążył stół i złożywszy kilka pieczęci, zapieczętował resztki obiadu w zwoju. Wrzucił przedmiot do koszyka, stojącego na bufecie, gdzie było już kilka podobnych zwoi i wybiegł w podskokach z kuchni.

-Powinnam chyba wracać do laboratorium… – zauważyła cicho Ino.

-Itachi będzie jeszcze spał kilka godzin, un – stwierdził Deidara. – A ty zapewne jesteś znudzona. Chodź, pójdziemy na salę treningową, un. Coś ci pokażę.

Dziewczyna tylko skinęła głowa i ruszyła za blondynem. Przeszli przez korytarz i weszli do jednego z bocznych tuneli. Deidara zaprowadził dziewczynę na jedną z sal treningowych, którą zwykli zwać „łączką”. Ino aż rozszerzyła oczy ze zdumienia. Pomieszczenie wyglądała jak wycięta leśna polana, a mimo to przecież Yamanaka widziała ściany i sufit. Zamiast podłogi rozpościerał się zielony dywan trawy, przetykany gdzieniegdzie kwiatami. Z jednego rogu sali wypływał strumień, ginący pod grupą skał przy innej ścianie. Z sufitu płynęły strumienia promieni słonecznych. Ino jeszcze raz spojrzała na sufit – był wysoki i dziewczyna miała wrażenie, że jest otwarty na jasne niebo. Była niemal pewna, że widzi białe chmury, płynące po lazurze.

-Ale… jak? – zapytała.

-Forma genjutsu – wyjaśnił Deidara. – Tak potężne, że niemal realne. Więcej nie mogę ci powiedzieć.

Ino tylko patrzyła jak urzeczona na pomieszczenie. Nagle poczuła, że Akatsuki jest niewyobrażalną potęgą, której trudno będzie się przeciwstawić.