My Hero || JustRonaldd✔

~18. De herdenking~

POV Ronald
Met Wilbert zit ik in de auto. Een hele tijd is het stil. "Ik hoop niet dat het al te emotioneel wordt.." Zegt Wilbert. "Hoop ik ook." Zeg ik simpel. Ik heb geen zin in een gesprek. Wilbert heeft het door en houdt zijn mond. Ik zet toch maar de radio aan, zodat het niet al te ongemakkelijk is. Na een paar nummers komt het nummer 'Weak' op de radio. Meteen zet ik hem uit. "Waarom nu dat nummer." Zeg ik geïrriteerd. "Rustig Ronald, het komt goed." Probeert Wilbert mij te kalmeren. "Het komt niet goed! Ze is dood begrijp dat nou!" Boos kijk ik vooruit. "En jij, jij moet je eroverheen zetten!" Wilbert kijkt ook boos voor zich uit. "Dat kan ik niet en dat weet je. Ik geef teveel om mensen." Zeg ik zacht en verdrietig. "En trouwens ze is nooit echt weg. Ze is er altijd in ons hart, dat zei je zelf." Ik knik. Ik heb hier zo geen zin in.

-^-^-^-

We zijn al een uur bij de herdenking van Alyssa. Timo, Wilbert, Link, Joost, Milan, Don, Jeremy, Harm, Enzo, Pascall, Melvin, Lizzy, Chenelle, Djino, Thijs, Tessa, Laura, Esmee, Ashley, Nicole, Amber, Anne, Samantha en heel haar familie plus vrienden die ik niet ken zijn er allemaal. Het is niet echt een herdenking, maar meer een bijeenkomst. Toch zie je dat we allemaal rouwen om Alyssa haar dood. "Gaat het al wat beter met je?" Vraagt de moeder van Alyssa. "Heel het jaar gaat het uitstekend, behalve deze dag." Zeg ik somber. "Snap ik, maar ze heeft boven vast wel een goed leven en ze beschermt ons." Ik moet glimlachen. "Ik hoop het zo voor haar." En ik voel me al een stuk beter.

POV Alyssa
"Snap ik, maar ze heeft boven vast wel een goed leven en ze beschermt ons." Hij glimlacht. "Ik hoop het zo voor haar." Gelijk voel ik dat Ronald zich beter voelt. Mijn moeder heeft het goed. Ik leef nu boven als een bescherm Engel en leef een goed leven. Tevreden kijk ik naar alle mensen die hier vandaag zijn. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Blij dat ik hun mag beschermen. Ik begin een beetje rond te lopen. Ik blijf staan bij Ronald die staat te praten met Jeremy. "Ik mis haar wel. Ik zou haar beter willen leren kennen." Zegt Jeremy. "Ik kende haar voordat ze depressief werd en ze was een aardig meisje met een goed hart en luisterend oor." Jeremy moet lachen. "Jammer dat het zo is gelopen." Ronald knikt somber. Ik zie dat Harm bijna tegen Ronald aan loopt met een glas wijn. Ik ga voor Ronald staan en Harm zijn wijn valt over mij in plaats van Ronald. "Sorry gast." Schrikt Harm. "Wat is er dan?" Vraagt Ronald en hij trekt een wenkbrauw op. Als ze allebei naar beneden kijken zien ze de wijn plas op de grond liggen. Verbaasd kijken ze elkaar aan. "Ze is hier." Fluistert Ronald. Jeremy en Harm knikken. Goed opgemerkt na een jaar jongens.

-^-^-^-

POV Ronald
Het is alweer bijna afgelopen. Het was best gezellig, denk ik... of ik was gewoon sagerijnig. Vermoeid zit ik op een bank. Ik wil naar huis, maar nog een halfuur te gaan. Amber komt dan naast me zitten. "Ben je het ook zat?" Vraagt ze vermoeid. Ik knik en staat vooruit. "Jij bent echt sagerijnig vandaag, hé." Lacht ze. Ik grinnik. "Ja, best wel." Ze moet nog harder lachen. "Ik snap het wel. We moeten haar dood vergeten en haar meedragen in ons hart." "Precies dat, gewoon. Ook al gaat dat vergeten bij mij moeilijk." "Dat snap ik wel als we elk jaar een herdenking willen doen.." "En om het uur iemand een toespraak moet houden over Alyssa." Amber knikt. "We kunnen er beter mee stoppen." Zegt ze als ze diep heeft nagedacht. "Kijk, jij snapt mij." Lach ik een beetje en Amber moet ook lachen. Ja, zij snapt mij. "Jij moet toch als laatste iets zeggen?" Vraagt Amber. Ik knik. "Over... 10 minuten al. Ik ga me even klaarmaken." Zeg ik en sta op. Ik maak me klaar en ga alvast klaar staan op het mini podium met microfoon. Na een tijdje is iedereen stil. "Welkom, bij de laatste toespraak van deze soort herdenking. Aller eerst wil ik zeggen dat we met de herdenkingen beter kunnen stoppen. Zoals Amber al zei: 'We moeten haar dood vergeten en haar meedragen is ons hart'." Veel mensen zie ik knikken. "Dit wordt dus de laatste toespraak voor Alyssa in een herdenking." Dan begin ik echt mijn toespraak, "lieve, lieve Alyssa. Ik mis je o-zo erg, je wilt niet weten. Je was te goed voor deze wereld om op deze manier te sterven. Niemand weet waarom de man je wilde meenemen, want je hebt het nooit iemand vertelt. Zelfs je bloedeigen ouders niet. Je hebt jezelf opgeofferd om mij te laten leven en daar heb ik geen woorden voor. Misschien bedank woorden of verdrietige, maar ik weet niet de goede woorden. Ik weet dat je dit hoort en dat je bij ons bent. Daar ben ik al blij om. Ik zou nooit de dag vergeten dat je stierf. Dat je jouw laatste adem had bewaard voor mij. Ook nog eens de woorden: 'You are my hero'."

-^-^-^-

Is dit het einde?
Ja, dit is het einde.

Ga je nog een ander boek schrijven?
Ja, ik heb al een leuk concept verzonnen! Met in de hoofdrol: Wilbert van het kanaal Wilbo (de beste vriend van Ronald! ). Alleen dat verhaal gaat mij veel tijd kosten, want ik moet veel research doen naar het onderwerp :S.... Ik houd jullie op de hoogte met dit boek! Dus niet verwijderen uit jullie bibliotheek! :3

Komt er nog een dankwoord?
Ja, denk het wel <3.

Nu stel ik een vraag....
Willen jullie dat ik een Q&A ga doen? Zeg het in de comments <3

EN DE 800 READS ALWEER, TF?! HOE DAN ;O; <333 DANKUUU <33333

Alvast iedereen bedankt voor het lezen :) ^^ <333

~Alyssa~

(1008 woorden)