Verliefd Op Mijn Broer

2.3

Er schijnt opeens een vel licht de kamer binnen. Er loopt iemand naar mij toe en begint de touwen los te snijden, behalve die om mijn handen. "Waar is Joya?" Schreeuw ik en ik werk tegen zodat de man mij bijna los laat. Maar de man is sterk, te sterk dus hij laat mij niet los. "Hou je bek en mee komen." Zegt de man en hij trekt ruw aan de touwen. Hij sleurt me mee uit de donkere stinkende kamer. "Ga eerst maar douche want zo kun je je niet bij haar verschijnen. Ik knipper mijn ogen tegen het licht en wordt in een badkamer geduwd. Het is een vieze badkamer. Ik doe de deur op slot en zoek snel naar een handdoek. Uit het raam klimmen heeft geen zin want Joya zit hier ook nog en ik ga niet weg zonder haar. Snel douche ik en trek maar mijn oude kleren weer aan die stinken. Het zweet was niet van mij gelukkig, en ik heb ook niet over mijn kleren heen gekotst, maar toch stinkt het. Ik kijk in een paar kastjes en vind deo dat ik over mij heen spuit. Beter. Ik doe de deur van het slot. Helaas, er staat iemand voor de deur die me gelijk mee trekt. We lopen een tijdje door de gangen heen. Dit is wel een groot huis. Af en toe kijk ik uit een klein raampje die voorbij komt, en ik zie dat we ver weg zitten van de bewoonde wereld. Bomen, bomen en nog een keertje bomen. Na een tijdje lopen staan we bij een deur. De deur gaat open. "Joya!" Roep ik. Het vrolijke mooie meisje met haar zwarte haren zit aan een tafel. Alleen ze is niet vrolijk en haar zwarte haren liggen slordig om haar hoofd heen. Ze is nog steeds mooi, maar er is iets. Ik kan aan haar zien dat ze niet vrolijk is om mij te zien, maar ook niet verdrietig. Ze trekt een emotieloos gezicht. Maar in haar ogen lijken wel tranen op te komen maar die knippert ze snel weg. Ze zegt helemaal niks. De man beveelt dat ik tegenover haar moet gaan zitten aan tafel. "Daan..." Zegt ze. Haar stem klinkt gebroken, maar ze krijgt een boze blik in haar ogen. Is ze nou boos op mij? Of is ze boos op die gasten die ons ontvoerd hebben? "Daan." Zegt ze weer. Ik heb tranen in mijn ogen. Het doet mij zoveel pijn om Joya emotieloos te zien, het is net alsof er geen leven meer in haar zit. "Daan, het is over." WHAT? Dit kan ze niet menen! Hoe kan ze het nou stoppen wanneer we hier in zitten? Wat hebben ze met haar gedaan? "Zeg dat je dit niet meent! Het moet van die gasten zeker! Joya dit kun je niet zomaar doen! Waarom? Waarom nu! Ze hebben je gewoon gedwongen het kan niet anders. Joya ik hou van je!" Joya heeft nog steeds een emotieloos gezicht. Zou ze dit dan toch menen. De tranen stromen nu over mijn wangen. Het maakt mij niet uit wat die mannen denken over mij. "Maar Daan, mijn gevoel is over. Ik voel niks meer. Het is gewoon over. Ik... Ik hebb.." "Wat Joya wat! Heb je een ander? " Dit kan niet waar zijn. DIT MAG NIET WAAR ZIJN! Het idee alleen al dat mijn meisje met iemand anders zou gaan. Waarom zei ze het dan niet eerder? Joya's gezicht trekt wit weg. "Joya waarom?" Ik schreeuw tegen haar. "Dit is allemaal gedaan in mijn opdracht. Ik zat aan je vast, ik was bang voor je en ik wist niet hoe ik dit moest zeggen." Dat was een klap. Zo'n harde klap. Het leek net alsof mijn hart uit mijn borst werd gerukt. Ze was bang voor me. Al die tijd. Al die tijd die zo echt voelde was gewoon nep. Nep nep nep nep. Ik wil schreeuwen. Ik heb nog nooit zoveel gevoeld voor een meisje, en zij was gewoon fucking bang voor mij. Dit was genoeg ik kon het niet meer aan. "Oke." Zeg ik. "Dit is een enorme klP voor mij, het voelde voor mij allemaal zo echt, maar het was dus niet wederzijds." Ik stond op en liep naar de deur. Ik wilde nog een keer achterom kijken maar dat deed ik niet.

Maar goed ook.

Anders had Daan Joya zien huilen.

En dan geloofde hij het niet meer

POV JOYA

Mijn hart is weg. Ik heb geen hart meer. Dat had ik namelijk aan Daan gegeven en Daan heeft het weggegooid. Eigenschuld dikke bult. Het liegen was zo moeilijk. Maar het lukt me. Ik deed het allemaal voor Daan en ik wist dat als ik zijn hart zou breken dat hij vrijgelaten zou worden en misschien na een tijd huilen weer een normaal leven zou kunnen leiden met een ander meisje. Misschien wel met Charlotte. Hij zou gelukkig zijn en de vriendin krijgen van zijn dromen hoop ik. Ik gun hem het beste en als ik daarvoor heel hard moeit lijden dan zou ik dat doen. Altijd en alles voor Daan. Ik vraag me af of mijn verliefdheid ooit nog over zal gaan. Het lot gunde ons samen geen fijne toekomst en er moest altijd wat tussen komen. Ik vraag me ook af wie me zou kopen. Zou hij jong of oud zijn en wat zou hij met mij doen? Zou hij goed voor me zorgen en mij eten geven en... Ik weet al waarvoor hij me zou kopen. Ik kon mij niet gaan verheugen dat hij goed voor me zou zorgen. Waarschijnlijk zou hij me slaan en verkrachten. Ik ril. Ik heb het allemaal over voor Daan. Als hij daardoor een normaal leven kan leiden? Hij zag er vreselijk uit. Op zij. Gezicht allemaal blauwe plekken en toen hij moest huilen wilde ik het liefst zeggen dat ik wel van hem hou en dat het moest. Maar dat deed ik niet. Ik doe er echt alles aan dat hij veilig is. Voor hem. En ik ben blij dat hij nu vrij is.

Ik voel dat iemand mij van de stoel af trekt. "Mee komen slet. Je moet je even normaal aankleden voor als die klant komt die je gaat kopen. Hij moet wel zien dat je een lichaam hebt waar je redelijk mee door kan." Mijn vader trekt mij mee door de gangen. Ik stribbel niet tegen omdat ik weet dat hij dan gaat dreigen om Daan terug te halen en te slaan. Ik word in een klein stinkend hok gegooid met allemaal hoeren kleding. Er is een klein raampje. Ik loop er heen en doe hem open voor de frisse lucht. Ik kijk uit het raampje. Ik zie dat Daan naar buiten hinkt en langzaam hinkt hij verder het bos in. Ik wil wat naar hem roepen maar ik weet dat als ik aan hem vertelde dat dit allemaal moest dat hij terug zou komen om me te helpen en dat hij dan weer gevangen genomen zou worden. Ik was in ieder geval op gelucht dat mijn vader zich aan de deal had gehouden. Ik wist dat Daan nu veilig was en dat de pijn die ik ga krijgen niet allemaal voor niets is.

Ik zoek tussen de kleren. Het zijn eigelijk alleen maar lingerie setjes. Geen eens ergens een normaal kort broekje ofzo. Ik zoek nog even door en neem maar een licht roze lingerie setje en trek het aan. Ik open een andere kast en zie tot mijn opluchting een paar korte broekjes liggen en shirtjes. Ik trek een gescheurd kort broekje aan die heel erg kort is en waar mijn komt uit puilt en een strapless shirtje. Ik loop naar de make up tafel en smeer een dikke laag foundation op. Ik heb een hekel aan dat spul maar het verbergt mijn wallen en blauwe plekken op mijn gezicht. Wat had ik te verliezen? Ik kon beter nu veel tijd besteden aan make up op doen. Dan rekte ik tenminste nog wat tijd. Ik deed een dikke laag eyeliner op en oogpotlood. Vervolgens deed ik nog een paar lagen mascara en rode lippenstift. Ik keek in de spiegel. Foundation maakt mij echt dat ik leek op een hoer. Achja wat maakt het nog uit. Mijn vader ramde op de deur. "Slet kom naar buiten hij is er." Ik hield snel een borstel door mijn haren heen en ademde die in en uit. Ik hield de deur van het slot af. "Dat is beter." Mijn vader kijkt me vies aan. Ik ril. Hij bekijkt me van top tot teen, vervolgens blijven zijn ogen hangen bij mijn borsten. Euuww. Je eigen vader. "Hij trok me mee naar een andere kamer. Voor de deur bleven we even staan. "Je klant is binnen. Je doet was hij zegt." Ik knik bang. Mijn vader doet de deur open en dan kijk ik recht in de jongen met de groene ogen en de tattoeages. De jongen die bijna mijn hele leven had geruïneerd. De jongen die me bijna had verkracht was straks mijn koper.

Oh shit.

Please

Vote

Comment

Follow