Verliefd Op Mijn Broer

3.2

POV Joya

Nadat Charlotte mij het verhaal had verteld, zijn we op zoek gegaan naar een dorp. Charlotte beweerde dat haar verhaal lang niet zo heftig wat dan het mijne, maar daar zat ze echt heel fout in. Woow wat heeft Charlotte veel mee gemaakt. Ik vind het zo sneu voor haar. Ze kan ook niet terug naar haar moeder en dat maakt mij best wel verdrietig. Moet je voorstellen; je hebt gewoon geen familie waar je heen kan, terwijl je net bent ontsnapt van een loverboy. Dan heb je toch juist mensen nodig die je op kunnen vangen en met je kunnen praten? Ze moet maar gewoon bij mij en mijn moeder komen wonen. Ondanks dat mijn moeder mij weg wilde hebben, heb ik het gevoel dat het verhaal anders is. Mijn moeder is altijd al goed voor mij geweest. Het kan moeilijk in een keer anders gaan.

We moeten echt mijn moeder bellen. Of Daan. Maar Daan is boos op mij. Dat wordt mijn moeder bellen dan maar. "We zijn bijna bij een dorp Joy." Zegt Charlotte. Ik slaak een opgeluchte zucht. Ik heb zo erg honger.

10 minuten later staan we in een wijk van het dorp. Het is een beste wel nette wijk maar geen kakkers wijk. "Zullen we dan maar gewoon ergens aan bellen?" Vraagt Charlotte onzeker. Ik knik. Beide vinden we het spannend. Maar het moet anders komen we nergens. We lopen naar het eerst huis. Charlotte drukt op de bel. De deur wordt open gedaan door een oude man. "Wat kan ik voor jullie doen?" Vraagt hij. Hij ziet er niet kwaadaardig uit. "Mogen we een telefoon lenen?" Vraag ik. Ik zie aan Charlotte dat ze het wel een beetje eng vind maar dat snap ik wel. Ik denk dat ze voorlopig wel genoeg heeft van jongens na al dat gedoe met Jordan...

"Maar natuurlijk." Zegt de oude man vriendelijk. "Kom maar binnen." Beide stappen we het oude huis binnen. De man leid ons naar de woonkamer waar zijn vrouw zit te breien aan een grote houten tafel. "Hallo meisjes." Zegt ze. "Willen jullie wat drinken?" Vraagt ze. Het is best onbeleefd maar we knikken allebei. We vergaan bijna van de dorst en de honger. "Willen jullie niet anders blijven eten? Het is rond etens tijd!" Charlotte kijkt me aan. "Ik vertrouw ze wel." Fluister ik. Charlotte ook. "Ja mevrouw dat zou fijn zijn. We komen van ver en we hebben geen geld en eten enzo." De vrouw heeft volgens mij wel door dat niet alles helemaal goed gaat met ons, anders zou ze het denk ik niet zo snel vragen. Gelukkig zijn er nog een paar lieve mensen op de wereld.

De man komt de kamer binnen met een telefoon. "Alsjeblieft dames." Hij geeft de telefoon aan. Ik pak hem aan en tik het nummer van mijn moeder in. "Meneer is het erg als we in een andere kamer bellen?" Vraagt Charlotte. "Nee natuurlijk niet, geen probleem." Hij wijst gebaard met zijn hand naar de keuken.

"Mam?" Vraag ik met een gebroken stem." "Joya? Oh mijn god ben jij dat?" Er komen tranen in mijn ogen. "Mam." Kan ik alleen uitbrengen. "Even rustig ademhalen Joya, en vertel waar je zit, ik kom je ophalen." Ik geef het adres door zonder iets van het verhaal te vertellen. Gelukkig is het een halfuurtje van ons huis vandaan.

"Mevrouw dank u voor het drinken en dat we mee mochten eten maar dat hoeft niet meer want mijn moeder komt me ophalen en is er binnen een halfuurtje."

"Geen probleem. Fijn dat je moeder je op komt halen. Jullie zijn de vermiste meisjes, ik zag jullie op het nieuws." Het nieuws? Charlotte en ik waren op het nieuws? Wow dat wist ik niet.

Een halfuur later is mijn moeder er. Mijn moeder stelde voor om er nu even niet meer over te praten en even alles te verwerken in ons hoofd. We zouden er morgen over praten had ze gezegd. Charlotte mocht bij ons wonen. Mijn moeder was in de tussen tijd in een appartement gaan wonen in Amsterdam.

Het nieuwe appartement was super mooi! Al mijn spullen stonden al in mijn kamer. Ik moest een badkamer delen samen met Charlotte. En we zouden vandaag naar de winkel gaan om nieuwe spullen te kopen voor Charlotte. School zou beginnen over twee weken en Charlotte zou naar de zelfde school gaan als ik.

"Charlotte wakker worden..." Charlotte had vannacht bij mij geslapen want ze had nog geen bed. Charlotte kreunt en draait zich om. "Laat me slapen gek." Ik klim boven op Charlotte. "Er staat ontbijt klaar en vandaag gaan we shoppen!" Charlotte's ogen vliegen wagenwijd open. "Eten! Shoppen! Omg." Ze duwt mij van zich af en begint als een lama door de kamer te springen. Ja als een lama. Heb je ooit een lama zien huppelen of zien springen? Als je dat niet hebt gezien dan moet je maar snel zo'n filmpje gaan kijken wang één ding; het ziet er debiel uit. Dus met andere woorden; Charlotte sprong heel debiel door de kamer terwijl ze "Shoppen, eteeeennn." Roept. Fijn om weer zo'n gestoorde beste vriendin te hebben. Want ik ben ook gestoord dus ik spring achter haar aan. Als een lama.

"Kom we gaan ontbijtennnnnn!" We rennen in onze pyama het appartement door. Mijn moeder zit al bij het ontbijt en kijkt ons raar aan. "Jullie rennen als lama's." Zegt ze heel droog en ze gaat weer door met haar broodje met jam te besmeren. Wij gaan aan de tafel zitten en ik kijk het appartement nog eens door. "Mam het appartement is echt leuk geworden! Dat je dat allemaal hebt kunnen doen in twee weken." "dankje schat, ik had hulp van je vader. Je echt vader."

A/N

Oh mijn knakworsten,

Zo erg sorry, geloof me ik had veel eerder willen posten maar het was weer weg en het was niet opgeslagen. Ik heb het momenteel heel erg druk met prive zaken en daardoor niet heel veel tijd om te schrijven. Ik doe echt mijn best en ik ga er voor zorgen dat het volgende stukje snel komt. Kisses xxx