Verliefd Op Mijn Broer

3.1

*Charlotte's verhaal is binnenkort te vinden op mijn profiel.*

POV Daan

Het is al een paar dagen verder, en de politie heeft nog steeds niks gevonden. Iedere dag ga ik meer kapot. Ik mis Joya zo erg. Iedere keer als mijn telefoon afgaat maakt mijn hart een sprongetje. Iedere keer hoop ik dat het de politie is om te vertellen dat ze mijn meisje terug hebben, maar nee. Tot nu toe waren het alleen maar vrienden van mij. Zij weten nog niks over Joya maar dat is maar beter ook. Ze vragen zich af waarom ik zo leveloos doe. Maar daar heb ik nog niks over verteld. 

De telefoon gaat over. Weer maakt mijn hart een sprongetje. Maar als ik op mijn scherm kijk, zie ik dat het Brandon is, mijn beste vriend. "Heey man." Zegt Brandons zware stem. "Heey." Zeg ik terug.

Ik sta op van de bank en loop naar het raam. Dikke druppels vallen uit de lucht. Het weer staat precies naar mijn emotie. Donker, watterig, zonder zonlicht. Zonder Joya dus...

"Gast, heb je wel gehoord wat ik zei?" "Ooh euhh wat?" Brandon begint hard te lachen. "Man wat heb jij? Ben je verliefd of zo?" Woede komt in mij op. Dat had hij niet moeten zeggen. "Hou je bek, jezus." Roep ik gefrustreerd. "Hoho rustig jongen zo bedoelde ik het. Waarom wordt je opeens zo snel boos?"

Ik had niet zo boos moeten reageren, dat is waar. Brandon heeft gelijk. Brandon kan moeilijk weten wat er aan de hand is. Misschien moet ik het hem uitleggen. Dan begrijpt hij teminste een beetje waarom ik sad ben.

"Sorry man, we moeten praten." Ik haal mijn hand door mijn haar. Ïs goed, ik ben er binnen een halfuurtje." Dan neemt Brandon op. hij vraagt geen eens door, hij heeft al door dat het facking slecht gaat.  Fijn zo'n vriend. Als meisjes denken dat jongens nooit met elkaar praten over hen problemen, dan hebben ze het fout. Daarom is Brandon mijn beste vriend, we praten over heel veel dingen. Het is niet dat we bij elkaar uit huilen, dat dan weer niet. Ik huil bijna nooit, alleen om Joya. Hiervoor was ik echt player en kreeg ik ieder meisje die ik wilde, maar door Joya ben ik veranderd. The badguy changed for the the goodgirl. 

Ik loop naar boven, de lange trap op. Geen zin om de lift te nemen. Ik loop door naar de deur van joya's kamer. Nouja eigelijk oude kamer. Bijna alles is weg. Alleen haar bed staat er nog. Het ziet er erg leeg uit zonder Joya. Het hele huis is leeg zonder Joya. Over twee weken zouden wij samen naar school gaan. Ik zou natuurlijk wel in een hogere klas zitten, maar ik zou haar voor kunnen stellen aan al mijn vrienden, we zouden iedere dag samen fietsen. Maar nee. Ze heeft echt kut ouders. Ze hebben alles verpest. Echt alles. "Godverdomme." Schreeuw ik. Ik trap tegen Joya's bed aan.

Maar inplaats dat het oplucht, doet het alleen maar pijn. Ik grijp naar mijn voet en wordt alleen maar bozer. "GODVERDOMME!" Schreeuw ik nu alleen maar harder. Er is toch niemand thuis dus het boeit niet. Hinkelend laat ik mij op het bed van Joya vallen. Mijn hoofd leg ik in de kussens en begin nog harder te schreeuwen. Maar haar geur kalmeerd me. Maar beter ook, anders zou ik hier alles stuk gaan slaan. En dat heeft helemaal geen zin. "Ik ben haar godverdomme kwijt!" Weer overspoelt boosheid mij. Ik ga naar die facking politie, en hun vertellen dat ze beter moeten zoeken. 

De deur bel ringt. Daar is Brandon. Eigelijk heb ik helemaal geen zin in Brandon. Maar ik kan hem moeilijk voor de deur laten staan. Dat zou gemeen zijn, want hij is hier helemaal een gekomen. Niet dat het zo super ver is ofzo, maar toch. 

Vermoeid sta ik op. Weer gaat de bel. Ik kijk snel op mijn horloge. Huh? Ik belde met Brandon tien minuten geleden. Hoe kan hij hier in een keer zo snel zijn? Hij zou er in een halfuur zijn  en nu is het nog geen eens tien minuten later. 

 Snel ren ik de trap af en open de deur. En daar staat niemand minder dan de politie...

"Daan we hebben wat gevonden." Ik wil springen rond dansen en rennen, maar inplaats daarvan blijf ik de man aanstaren. Pas na twee minuten zeg ik iets. "Kom binnen." Ik leid de politie naar de tafel. "Er is meer dat we je moeten vertellen Daan. Een raar gevoel bekruipt me. Ik heb het gevoel dat wat ik ga horen, niet echt heel erg goed nieuws is. 

De politiemannen gaan aan tafel zitten. "Oke Daan het is een lang verhaal. Wij hebben het huis bezocht waar jij en Joya vast hebben gezeten. We hebben helaas Joya niet gevonden. We hebben wel haar vader en die andere mannen opgepakt. We zijn er ook achtergekomen dat haar 'zogenaamde' vader niet haar echte vader was. Ze worden nu overhoord." Er valt even een stilte. Ik weet niet of ik nu blij moet zijn of niet, want Joya is nog steeds weg. Ze hebben alleen die gasten op gepakt. en de grootste vraag is, waar is Joya? 

"Er is nog meer wat we je moeten vertellen..." Begint de man. "Wat is er dan?" Vraag ik droog. "Jouw vader is ook opgepakt..."

"WAT?" Dat kwam hard aan. Waarom zouden ze nou weer mijn pa oppakken? "What the hell is er mis met jullie?" Ik sla hard met mijn vuist op de tafel.

"Daan, rustig blijven. Er zijn dingen over je vader die jij niet wist." Ze moeten wel een hele goede reden hebben om mijn vader gevangen te nemen, want sireus mijn vader doet helemaal niks fout. Als ze hem voor helemaal niks hebben opgepakt echt dan...

"Je vader was ook in het huis waar jij en Joya hebben gezeten." BAM. Woow dat kwam hard aan. Blijkbaar doet hij dus wel iets fout.

"Maar waarom? Dat kan niet... Jullie liegen! Waarom wil iedereen alles bij mij weg halen?" Er komen tranen in mijn ogen. Eerst mijn moeder toen Joya en nu ook nog mijn vader...

-Flashback-

"Mam? Wanneer mag je weer naar huis." Daar sta ik dan als klein jongetje van 7 naast het ziekenhuisbed van mijn moeder. "Snel lieverd." Mama aait met haar zachte hand over mijn wang. In haar hand zitten allemaal naalden met draadjes eraan. Er zit er ook een door haar neus. "Is het ziekenhuis eten wel lekker? Anders vraag ik wel aan Lois of hij een taart wil bakken voor jou?"  Mijn moeder laat een lach horen. Het is een zachte zwakke lach. Heel diep van binnen wist ik toch als zevenjarig jongetje dat ze nooit meer thuis zou komen. Maar ik wilde het gewoon niet geloven. Mama komt gewoon naar huis, dat bleef ik tegen mijzelf zeggen. "Eigelijk mag mama geen taart, maar als mama naar huis gaat dan mag Lois zoveel taarten bakken als hij wil. Dan maken jij, papa en ik er een feestje van."  "Mag ik dan ook laat opblijven?"  "Dan mag jij zolang op blijven als je wil."  Ik klom op het ziekhuisbed en ging naast mijn zwakke moeder liggen. "Het beoekers uur is voorbij."  Zegt de zuster. Snel gaf ik mama een kusje op haar wang. "Snel beter worden, mama ik hou van jou! Nooit vergeten! Ga maar lekker slapen dan wordt je beter."  De zuster heeft tranen in haar ogen. "Ik ook van jou lieverd. Zoveel. Ook van papa."  Ik gaf snel mama nog een kusje en liep daarna het ziekenhuis uit. Niet wetend dat dat de laatste keer was dat ik mijn moeder zag. Één dag later overleed ze aan kanker.

-Einde Flashback-

Het was duidelijk, niemand gunde me liefde of familie. ik wilde opstaan en weglopen, maar de politieagent hield mij tegen. "We moeten je nog iets vertellen over Joya." Gelijk zat ik weer waar ik moest zitten.

"We denken dat Joya verkocht is. We hebben papieren met informatie gevonden over de koper van Joya, een zekere Jaimy. We gaan naar hem opzoek, maar we moeten dat wel doen met veel mannen. We weten namelijk niet wat voor criminele vrienden hij heeft, of waar hij uithangt. hij heeft wel een strafblad."

Ruw veeg ik mijn tranen weg. Boosheid komt in mij op. Die Jaimy heeft mijn meisje gekipnapt. Hij gaat boeten zo hard...

A/N

Heey lieve schatjes. Ik weet het, ik heb echt heel lang gedaan over dit hoofdstuk! Maar uiteindelijk is het wel heel lang geworden:). Eerst zag ik het allemaal niet meer zitten en wilde ik dit verhaal verwijderen omdat ik het super slecht vond en er toch geen tijd voor had. Maar jullie veegde snel die gedachten weg uit mijn hoofd door jullie lieve comments en votes! Echt schatjes ik hou van jullie! En weet je wat het is, waar je geen tijd voor hebt, daar moet je maar tijd voor maken want het is bijna vakantie en VOMB BESTAAT DAN BIJNA EEN JAAR DUS HIEP HIEP HOERA! Oja en de nieuwe cover is gemaakt door @pucksel ! Dankje schaattt dit hoofdstuk draag ik aan jou op ookal weet ik niet hoe dat moet. 

big hugss babess<3 

PS hier naast staat een foto van Cody Simpson als Daan: