Verliefd Op Mijn Broer

3.0

Charlotte kijk in de achteruitkijkspiegel. "Oh my jezus." Haar ogen staan geschokt. Ze zet de auto langs de zijkant. De tranen stromen over mijn wangen. Maar ik maak geen geluid. Ondanks dat Jaimy later mij misschien in een hoerenhuis zou stoppen, was hij toch heel lief voor mij. Zijn liefde leek echt. En ik geloofde er ook echt in. En misschien zag ik hem niet als een jongen waar ik verliefd op was, maar als een beste vriend. Misschien zag ik hem wel als mijn vriendje? Ik weet het ook niet meer. Maar nu is hij dood, en komt hij nooit meer terug. En het is onze schuld. Als wij niet waren ontsnapt waren zij niet dood. En ik weet niet of ik wel kan leven met een moord op mijn geweten. Of beter gezegd; twee moorden.

Charlotte staat buiten tegen de auto aan. Ook bij haar stromen de tranen over haar wangen. Ze kijkt naar het tafereel dat zich achter onze auto heeft plaatsgevonden. Jaimy en Jordan worden de ambulance in gedragen. En we weten allebei dat dit onze schuld is. Misschien mishandelde hij Charlotte, maar ze heeft zeker van hem gehouden. Misschien was het een loverboy, of misschien was zij ook gekidnapt. Dat weet ik niet. Maar in allebei de situaties zou ik begrijpen dat ze van hem hield.

Ik sla de auto deur open en loop naar Charlotte. Ik sla mijn armen om haar heen. Daar staan we dan. Twee vijanden die vriendinnen werden ik een paar uur. Om elkaar te helpen, en elkaar te beschermen. En we zijn gelukkig, gelukkig dat we eindelijk van die klootzakken af zijn. Maar we zijn ook verdrietig omdat we toch iets verloren hebben waarvan we hielden.

De muziek staat vol helemaal vol. We rijden met volle snelheid over het landweggetje, en zingen keihard met de muziek mee. Nadat we Jaimy en Jordan waren afgevoerd, zijn we weer verder gaan rijden. En nu proberen wij onze verdriet eruit te zingen in de auto. Doen alsof er niks gebeurd is. Net als of wij twee vriendinnen zijn die hun zaterdag middag vieren in een auto met keiharde muziek. We hebben geen idee waar we heen moeten, dus rijden we maar ergens heen. We hebben geen gps of een telefoon om te bekijken waar we zijn, en we durven niemand op straat aan te spreken, omdat we bang zijn dat het vrienden van Jaimy en Jordan zijn. Ookal zijn die misschien nu dood.
Mijn maag begint te knorren. "Ik heb honger." Schreeuw ik over de muziek. "Waaatt?" Schreeuwt Charlotte. Ze draait de muziek wat zachter. "Ik heb honger." Zeg ik nog een keer. "Jaa we moeten eten, maar ik heb geen geld, jij?" We rijden nu nog steeds over een of ander landweggetje. Ik gok dat het 4 uur is ofzo. "Nee ik heb ook niks." "Sorry Joy, maar we moeten wel langs een huis. We hebben een telefoon nodig. Heb jij familie die je kan bellen?" Ik knik. "Ik niet." Zegt Charlotte verdrietig. Ze krijgt weer tranen in haar ogen en ik sla een arm om haar heen. "Het komt allemaal goed lieverd." Sus ik haar. "Laat die tranen maar stromen dat mag best na alles wat je hebt meegemaakt!" Charlotte heeft de auto weer stil gezet. "Jij mag ook huilen Joy! Jij hebt ook zoveel mee gemaakt. Met eerst je bloedeigen moeder die je weg doet en daarna je vader die je kidnapt en je vader niet blijkt te zijn en dan word je verkocht..." Ik laat ook een paar tranen lopen. "Mijn moeder wilde mij niet naar mijn zogenaamde vader sturen. Ik weet het zeker. Ze wilde vast mij naar mijn echte vader brengen die ik niet ken." Ik had hier al even over na gedacht. Dat zou best kunnen. Ik zou er in ieder geval nooit achter komen als ik niet met haar erover zou praten. Ze was tenslotte nog steeds mijn moeder, en zij was degene die ons uit deze shit kon helpen.

"Mijn verhaal is veel simpeler. Jordan was een loverboy. En ik ben er gewoon keihard ingetrapt. Terwijl ik wist wat loverboys waren, en diep van binnen wist ik dat hij er een was. Maar ik wilde mezelf niet geloven. Ik bleef mijzelf wijsmaken dat het gewoon een lieve jongen was die zijn gedrag af en toe niet onder controle had, en die heel veel om mij gaf, en dat dat de rede was dat hij me altijd cadeaus gaf." "Je mag alles vertellen schat als je dat wil. Gooi het eruit. Als je het niet wil is het ook goed. Dat respecteer ik." Charlotte verdient dit allemaal helemaal niet. Ik in tegendeel wel omdat ik al zoveel mensen verdrietig heb gemaakt. Echt niet normaal meer. Ik verdien pijn. Kon ik maar de pijn van zo'n lief meisje als Charlotte overnemen. Ik zou het zo doen.

"Ik wil het wel vertellen." En dan begint ze met haar verhaal.

__

Heey guys, ik weet dat dit een beetje een stom eind is van dit hoofdstuk, maar ik ga het verhaal van Charlotte uitgebreid vertellen in een ander boek genaamd; 'Verliefd Op Een Loverboy' . Hij is nog niet online maar ik ga zo snel mogelijk posten. Dit verhaal gaat natuurlijk gewoon verder, en is niet geëindigd.

VOTE

COMMEMT

FOLLOW X