Eylül Duru EREZ
O gün normal (!) günlerden biriydi. Her zamanki gibi okuldan çıkmış, eve gidiyorumdum. Aslında hiç eve gitmek istemiyor idim. Çünkü eve her gittiğimde kardeşimin hastalıktan dolayı solmuş yüzünü görmek beni çok üzüyor. Cancağızım hasta da olsa benim üzülmemem için hep gülüyor. Arada bir ağrısı çok şiddetleniyor, ama o beni ve annemi üzmemek için ''uykum geldi'' deyip odasına çıkıyor , kapıyı kapatırıyor. Kendini sıka sıka küçük çığlıklar atıyor. Onu öyle görmek beni o kadar üzüyor ki onun iyileşmesi için elimden ne gelse yaparım.
Eve doğru giderken annemi aradım. Ama annem telefona cevap vermedi. Bende beklemeye karar verdim. Kardeşimin istediği bir şey varsa alacaktım. Annemi aradıktan sonra saate bakma gereği duydum. Saat 14.06. Telefonumu cebime koyacaktım ki o anda telefonum çaldı. Kimin aradığına bakacağım sırada her yer simsiyah oldu. Ben daha ne olduğunu anlayamadan kendimi uykuya teslim ettim.
...
"Yaa anne lütfen şu alarmı kapat!"
"Anne lütfen".
Bir anda acı bir hisle kendimi yerde buldum. Düşmüştüm. Düşmenin etkisi ile gözlerimi birden açtım. Olduğum yer ne odam, ne evim, ne de bildiğim başka bir yer değildi. Etrafta her şey siyah olacak şekilde mobilyalar ve dolaplar var. O anda birinin ayak sesini duydum. Hemen doğruldum ama hâlâ yerdeyim. Kalkmaya çalışmadım. Otuzlu yaşlarda, 1.70 boylarında, saçları koyu kahverengi, gözleri de siyaha yakın bir adam karşımda duruyor. Üzerinde siyah bir takım elbise var. Adam bana bakarak
"Merhabalar Eylül hanım."dedi.
"Size Eylül diyebilirim değil mi?"
Adama karşılık veremedim, şık olmuştum. Sonunda ayağa kalkıp
" Siz kimsiniz?" dedim.
"Ben neredeyim?" diyerek ikinci sorumu yönelttim adama.
"Sakin olun lütfen.'' karşımda ki adam çok sakindi.
''Neredeyim ben? Siz kimsiniz?'' Vücudumda hem korku hem de heyecan baş gösterdi. Kalbim korkudan ve heyecandan çok hızlı atıyor.
''Sakin olun. Ben Çetin.''
''Ben neredeyim?''
Bunu son kez soracaktım. Çünkü artık içimde ki korku yerini yavaş yavaş sinire bırakmaya başladı. Ben neredeyim? Bu adam kim? Beni niye buraya getirdiler.
"Evinizden pek uzak değilsiniz. Sizi buraya getirdik çünkü size bir teklifimiz var." dedi adam odanın köşesindeki iskemleye yönelerek.
"Ne teklifi?" diye aklındakileri sordum.
"Bir kardeşiniz var. Ve hasta. Doğru mu ?" dedi adam sakinliğini hiç bozmadan. Buraya geldiğimden beri hiç dinmeyen heyecanım yine fazlalaşarak baş gösterdi
"Evet doğru. Ama benim kardeşimden size ne?" diye sert bir tepki gösterdim.
"Sakin olun. Size kardeşinizi bir ay içinde iyileştireceğiz desem ne dersiniz?"
"Hemen kabul ederim."dedim hiç tereddüt etmeden.
"O halde biz sizin kardeşinizi bir ay içinde iyileştirelim ve sizde karşılığında bizimle çalışın." dedi adam ayağı kalkarak.
