Hogwart z Tamtych Lat

Nowy Przyjaciel

Pov Diana

Roztrzęsiona dobiegam do Swojego dormitoium nie zwracając uwagi na pokonaną ilość schodów, odgadując szybko zagadke powstrzymując kumulujące się łzy wbiegam przez drzwi zasłaniając Sobie dłońmi twarz i to był mój błąd ponieważ nie zauważyłam, że ktoś przede mną stoi.

- Och Pardon ... - Mówie płaczliwie i unoszę wzrok na akurat stojącego przede mną Maxa

- Diana? Co się stało?

- Nic ... Takie ... Ja już Sobie pójdę - mówie pośpiesznie chcąc odejść kiedy jego dłoń załapała mnie za przedramie.

- Zaczekaj .. Widzę, że coś Cię trapi.

- Max to naprawde nic takiego. - powiedziałam szeptem

- Nie wierze Ci , Diano ponieważ nigdy nie widziłam Cię zapłakanej, chodz, usiądziemy na kanape będzie nam wygodniej. - chłopak złapał mnie delikatnie za rękę po czym skierowaliśmy się wolnym krokiem w strone kanapy.

- Tak rzeczywiście masz racje.

- To co powiesz mi o co chodzi, prosze Diano.

- Oui... - powiedziałam i westchenełam cieżko unosząc wzrok na bruneta który przygląda mi się badawczym wzrokiem.

- Chodzi o ... Tak naprawdę o pewnego chłopaka ... była dość nachalny? I teraz ... - spuściłam wzrok z jego twarzy kiedy usłyszałam, że cieżko wzdycha.

- Mówisz o tym ślizgonie, prawda? - robie wielkie oczy i na nowo na niego spoglądam.

- Skąd ty to wiesz?

- Ammm ... powiedzmy, że Cię obserwuje i widze, że ten ślizgon ... hmmm? upatrzył Sobie, Ciebie.

- To nie tak jak myślisz Max ... on troszeczkę mnie prześladuje. - mówie drżącym głosem i czuje jak zaczyna mi się chcieć płakać.

Przypomnienie Słów Ivana ...

- Jesteś tylko moja, rozumiesz? jesteś i będziesz...

Koniec Przypomnienia...

Przypominając Sobie jego słowa zaszlochałam cicho kiedy poczułam jak Max przyciąga mnie do Swojej umieśnionej piersi.

- Dina, Kochanie tak mi przykro odrazu wiedziałem, że coś jest nie tak. Mogę Ci jakoś pomóc? - zaczął delikatnie głaskać moje ramie kiedy instynktownie wtuliłam sie w jego pierś.

- Gdybym wiedział nigdy bym nie pozwolił mu się do Ciebie zbliżyć...

- Napawde? - zapytałam się go cicho

- Tak naprawdę. Sto procent ... był bym Twoim ochroniarzem .. Gdybyś tylko chciała ... - ponownie uniosłam na niego twarz wzrok i uśmiechnełam się prawie nie widocznie.

- Tak chcę. - powiedziałam prawie nie słyszalnie

- Chroń mnie Max , prosze.. - odezwałam się do chłopaka po czym bardziej się do niego wtuliłam kiedy on kciukiem wytarł mi spadającą łze.

- Z przyjemnością będę Twoim ochroniarzem.

- Merci. - po tych słowach wstałam wypłatując sie z jego ramion kiedy on również wstał i otoczył mnie Swoimi ramionami.

- Zjesz ze mną obiad, Diano? - zapytał mnie powoli jak by bał się, że mu odmówie, tym razem z pewniejszym uśmiechem skinełam powoli głową na potwierdzenie.

- Z przyjemnoscia Max. - on równocześnie zrobił to samo i delikatnie ujmując moją dłoń pokierował się ze mną w strone schodów które chwile temu pokonywałam z płaczem.