House of Cards

7

      Ayumi była bardzo punktualna. Nienawidziła się spóźniać i dlatego gdy minęła pełna godzina, stała z tacą pod drzwiami, prowadzącymi do pokoju V. Wzięła głęboki wdech i zapukała.                 Oczywiście, mogła wejść bez pukania, w końcu V był tylko więźniem, ale dobre wychowanie tym razem zwyciężyło. A była zawsze uczona, że trzeba pukać i czekać na pozwolenie.
      Mimo, że Ayumi należała do mafii, to była bardzo poukładana. Jej rodzice troszczyli się o dobre wychowanie. Dlatego dziewczyna nie przejęła wszystkich złych zwyczajów od Jacksona i reszty. Starała się z całych sił, aby nie stać się bezdusznym potworem. W świecie mafii, gangów, śmierci i narkotyków nie było to łatwe, ale dziewczyna dawała sobie radę.
      Czekała pod drzwiami dziesięć minut, aż w końcu V otworzył jej drzwi. Stanął przed nią i założył ręce na piersi. Ubrany był tylko w długie, czarne, dresowe spodnie. Z jego włosów skapywały jeszcze niedosuszone krople wody. Tors miał zupełnie nagi.
      Ayumi zwróciła uwagę na jego umięśniony brzuch i tatuaż, przedstawiający smoka, na prawej piersi. Westchnęła cicho. Zrobił na niej wrażenie i gdyby nie był więźniem Jacksona, z pewnością z przyjemnością umówiłaby się z nim. Starała się odwrócić wzrok od jego klatki piersiowej, ale nie potrafiła. Jakaś magiczna siła przyciągała ją do niego. Nie mogła się temu oprzeć.

      - Ayumi? – zapytał V, uśmiechając się lekko pod nosem. Zauważył, że spodobał się dziewczynie. – Może wejdziesz? Chyba, że zamierzasz stać tak z tą tacą.

      -Pff, wpuść mnie – mruknęła tylko, przywołując się do porządku. Była pewna, że chłopak zauważył, jej niecodzienne zachowanie. Skarciła się w myślach. Nie wolno jej było przełamać tej bariery, pomiędzy więźniem, a porywaczem.

      - Jak sobie życzysz – niczym nie wzruszony chłopak wpuścił ją do środka. Uśmiechnął się do siebie, zamykając drzwi. – Więc, co cię do mnie sprowadza?

      -Kolacja – wskazała na srebrną tacę, którą przyniosła. Znajdowała się na niej sałatka z ryżem i kurczakiem, parujący jeszcze kubek z herbatą i biały chleb, wyglądający na świeży. – Widzę, że się rozgościłeś – mruknęła i podała mu tacę. – To dobrze. Tu będziesz od teraz mieszkać.

      -Tak, tak – machnął ręką, zajmując się kolacją. – Skąd pewność, że nie ucieknę?

      -Bo nie masz jak. Jesteś w naszym domu. Nie znasz drogi powrotnej, no i przy najbliższej próbie ucieczki zginąłbyś. Po co ryzykować? – odpowiedziała z ogromną pewnością siebie.

      -Bo mogę – mrugnął do niej.

      -Nie V, nie możesz – uśmiechnęła się do niego sztucznie. – Smacznego i dobranoc. Przyjdę rano, przynieść ci śniadanie – oznajmiła i odwróciła się w stronę drzwi.

      -Ayumi, do czego wam jestem? – zapytał V, przyglądając się jej z zaciekawieniem.

      -Nie wiem V. Jackson wie. Może kiedyś się dowiesz – odparła i opuściła jego pokój, zamykając za sobą drzwi i pozostawiając go zamyślonego.

      -To będzie długa droga ucieczki – mruknął do siebie i zabrał się za jedzenie kolacji. Z początku nie miał pewności, czy posiłek nie był zatruty, ale to nie było możliwe. W końcu gdyby tak było, to Jackson nie trzymałby go tutaj. Musiał się dowiedzieć, po co został porwany. To był jego główny cel. Ale czy mu się uda?