Benim Hayatım

3

Beni de kaybetmişti, kocaman bir hayat ama bana yer bırakmamıştı. Belki de bu hayatın değil beynimin oyunuydu dalga geçiyordu benimle oyun oynuyordu. Çocukken Küçükbakkalköy sokaklarında oynadığım oyunlar gibi yemyeşil bahçelerde koştuğum Kastelli’ de saklambaç oynadığım oyunlar gibi. Ben o zamanlar da kırılgan ve hemen düşen yaralanan biriydim. Arkadaşlarım kıyamaz zor oyunlarda kenarda bekletirlerdi beni. Ailemin kıymetlisi, arkadaşlarımın kırılganı, okulun ağır çekim kaplumbağası, iş yerimin ufaklığı, paşamın bebeğiydim. Beni hiç hazırlamamışlardı engellere ben engel bilmiyordum. Benim hayatım da engel Küçükbakkalköy’ de amcama giderken indiğim yokuştu. Bilmediğim bir zamanda yaşıyordum sanki daha önce yaşadığım hayat benim değildi. Neden kimse yoktu yanımda bu atasözleri şaka değil gerçek miydi?
Uyumuşum ne kadar uyudum nasıl hangi yatakta uyudum kaç saat geçmiş bilmiyorum. Uyandığımda duyduklarım korkuttu beni. Bana mı olmuştu tüm bunlar, ben olamazdım bunları yaşayan, ne olmuştu öyle bir film mi izlemiştim okuduğum kitap mıydı? Paşam canımın padişahı, uğruna ömrümü verdiğim, huzur bulduğum adam mıydı? O üzgün adam ağlamazdı benim paşam serttir. Kırılmaz hayat karşısında bu güne kadar kimseye boyun eğmemiş eyvallah dememişti. Gece yaşadığım saçma ama gerçekti. Paşam beni sakinleştirmeye çalışıyor her zamanki gibi mantıklı bir açıklama yapmaya çalışıyordu. Yorgunmuşum olurmuş böyle şeyler hafta sonu dinlenirmişim.
Tüm vücudum kasılmış titremiş baygınlık geçirmiş ve hafızamı kaybetmişim. Vücudum kasıldığında acı hissetmiş miydim, bilmiyorum. Çok ağlamışım ben zaten ağlarım hiç dayanamam çevremde olan biten şeylere, haberlere, hastalara, özellikler de şehitlere. Özelliklede devletimin milletimin girdiği uçurum, bataklık, çakal sürüsü siyasetçilere hiç dayanamazdım. Hafızamı kaybetmek yorgunluktan mı sıkıntıdan mı evet bazen unuturdum isimleri ama… Neyin tepkisi çıkıyordu vücudumdan aşk mı sarhoş yapmıştı beni. Unutmaya çalıştım gece yaşadığım korku dolu filmi ya da okuduğum alacakaranlık romanını. Beynimde bir şey vardı ama artık yerini bile elimle hissedebildiğim. Ama ben işte boş verdim her zaman ki gibi. Ben severdim kötü anılarımın üstünü çizmeyi onları yok saymayı. Kızdığım kırıldığım insanları affetmeyi. Dün gece de yaşadıklarımı unutmak istiyordum. Kaldığım yerden devam etmeye başladım hayata.