Stronger

H30

Ik loop samen met Anne naar een van de zusters.

'Mag Anne mee naar Sterre?' Vraag ik aan de zuster.

'Eehm ik denk het wel. U bent toch bij haar gebleven vannacht?' Vraagt de zuster. Ik knik.

'Als iemand mag blijven slapen dan mag iedereen wel bij de patiënt komen. Dus ja, ja het mag.' Zegt ze met een glimlach. Dan loopt ze verder. Anne kijkt me aan. Ze is blij maar ook bedroeft en bezorgd. We lopen naar de kamer van Sterre en dan doen we de deur open. Anne schrikt niet en ze loopt langzaam de kamer binnen. Het is hier donker zodat Sterre gewoon wakker kan worden en geen last heeft van de zon. We gaan allebei op een stoel zitten en we kijken naar Sterre.

'Wat is er eigenlijk met haar hoofd gebeurd?' Vraagt Anne na een paar minuten. Ik kijk naar de wond.

'Ze werd heel erg gepest en die jongens hebben haar vaak geslagen. Toen is ze bij ons gekomen. Ik heb haar eerst ook lopen treiteren samen met mijn vrienden. Toen heeft ze een weddenschap gewonnen en we gingen shoppen.' Anne begint hard te lachen.

'Ze ging naar de Media Markt, niet waar?' Vraagt ze. Ik begin ook te lachen.

'Klopt ze kocht weinig dingen voor veel geld. Toen zijn we naar haar huis gegaan en we alles helpen installeren. We zagen een kast en de jongens en ik wilden die ook wel hebben. Ze heeft ze voor ons gemaakt na een aanslag van haar vader bij ons op school.'

'Hoe gaat het met hem?' Vraagt Anne door mijn verhaal heen.

'Hij heeft een drugs en alcohol verslaving. Hij heeft onze school bedreigd, nou vooral mij. Sterre heeft bijna zelfmoord gepleegd om mij te redden. Het is een echte heldin. Dat heeft ze nu ook bewezen.' Ik kijk weer haar kant op en ik vind het jammer dat ze hier op deze manier moet liggen.

'Je vind haar leuk, he?' Vraagt Anne. Ik knik en ik begin te blozen.

'Ze is geweldig. Gewoon perfect. Alles wat niet perfect is is bij haar juist perfect.' Zeg ik en ik pak Sterre's hand. Anna kijkt alleen toe. Ik leg mijn hoofd neer op het bed en ik doe mijn ogen dicht. Ik val bijna van mijn stoel af en ik ga beter zitten.

'Val niet.'

'Nee, nee. Ik was nog op tijd. Sterre, ik kan echt wel zorgen dat ik niet val, hoor.' Ik kijk Anne aan en dan heb ik door wat er aan de hand is.

'Sterre. Je bent er weer.' Zegt ik en ik val toch nog van mijn stoel.

'Heey, Anne hoe gaat het met je? Nog steeds aan die paal vast?' Anne negeert haar vragen en ze geeft Sterre voorzichtig een knuffel.

'Ik heb je gemist.' Zegt Anne zacht.

'Ik jou ook, kleintje. Maar geef nou antwoord op mijn vraag.' Zegt Sterre.

'Eerst iets anders.' Begint Anne maar Sterre is haar voor.

'Eerst mijn vragen.'

'Oké. Wat jij wit. Het gaat goed en niet goed. Papa is niet meer op aarde en mama moet de hele tijd werken. En wat dank je zelf?' Zegt Anne en ze wacht niet langer op antwoord.

'Daniël vind je leuk.' Zegt ze dan. Ik kijk haar aan met een blik die zegt meen-je-dit? Sterre kijkt mijn kant op en ik zak onder het bed.

'Hij vind je leuk leuk.' Zegt Anne. Ik word helemaal rood en ik kijk alleen met mijn ogen over de rand van het bed. Sterre kijkt me aan en Anne sluipt weg.

'Ik ga maar weer.' Fluistert ze zacht. Ze verdwijnt door de deur. Dan horen we het meisje van 8 jaar heel hard gillen en daarna lachen.

'We moeten haar nog een keer opzoeken.' Zeg ik wanneer ik ga staan.

'Ik vind jou eigenlijk ook leuk.' Zegt Sterre zacht en ik kijk haar kant op.

'Je bent anders dan elke badboy die ik heb ontmoet. Je maakt je zorgen om anderen en dat maakt jou jezelf.' Zegt ze zacht. En ik val weer om maar nu op de teddybeer van Nathalie.

'Waar komt die vandaan?' Vraagt Sterre lachend.

'Nathalie.' Ik pak de beer op en ik zet hem op Sterre's bed.

'Lieve Sterre ik kon geen kleinere vinden. Ik hoop dat je hem lekker zacht vind. Anders kan hij altijd terug naar mij, ik hoop dat je snel weer beter word. Kusjes Nat.' Leest ze lachend voor.

'Heey, Sterre. Ik hoop dat je snel weer beter word en dat we je snel weer op de been zien. Gr, Niels.'

'Hey, ster. Ik heb een knuffeltje voor je om altijd bij je te kunnen zijn. Hij heet knuffel en hij knuffelt heerlijk. Ik hoop je snel weer te zien. Sooph.' Leest ze voor.

'Heey, Sterre. Ik heb je een kus gegeven omdat je dan weet dat ik altijd van je blijf houden en dat ik dan altijd bij je ben. Stay strong, maar we weten allemaal dat je dat wel zal doen. Kusjes. Alice.' Leest ze voor.

'Melanie. Ik houd niet van schrijven dus hier heb je een telefoonnummer dat je moet bellen wanneer je dit leest en dat is dus nu. Ik verwacht een telefoontje.' Leest ze voor.

'Nou geef me maar een telefoon.' Zegt ze lachend. Ik geef mijn telefoon en ze belt het nummer. Ze brengt hem naar haar oor.

'Heey, ik moest bellen wanneer ik het bericht had gelezen en ik las het nog geen minuut geleden dus. Ja. Wat nu?' Vraagt ze door de telefoon.

'Sterre, blijf waar je bent. Niet bewegen. Gewoon blijven zitten.' Zegt Melanie aan de andere kant aan de lijn.

'Eehm oké denk ik.' Dan hangt Melanie op en Sterre gaat verder met de kaarten lezen. Wanneer ze klaar is kijkt ze me aan. Ik begin te twijfelen. Moet ik het wel of niet vragen. Wat heb ik te verliezen?

'Sterre, wil je mijn vriendin zijn?'