Stronger

H36

'Sterre, je rug!' Hoor ik Sophie achter me roepen. Ik word meteen op de grond gezet en ik voel dat Daniël achter me gaat staan. Sophie en Melanie pakken allebei een van mijn handen en ze trekken me van Daniël weg naar de kleedkamers.

'Doe je shirt uit! Nu!' zegt Melanie en ik gehoorzaam. Nathalie loopt de kleedkamer binnen.

'Shirt.' Zegt ze en ik gooi het shirt naar haar toe. Ze loopt naar een van de kranen en begint met het bloed uit het kledingstuk te halen. Sophie loopt weg en even later komt ze aan met Daniël.

'Alles oké?' Vraagt hij meteen en hij kijkt me bang aan. Ik knik en dan voel ik iets kouds tegen mijn rug aan.

'Ga op je knieën zitten.' Zegt Melanie en ze knipt het verband open. Ze bekijkt de wond zorgvuldig en dan loopt ze naar de deur van de kleedkamer.

'Niet bewegen.' Zegt ze nog voor ze de deur uit gaat. Ik gehoorzaam en ik zie Nathalie weer terug lopen met mijn shirt.

'Ik heb de vlek er zo goed mogelijk uitgehaald. Thuis moet je hem met bleek nog een keer wassen.' Zegt ze en ze hangt het shirt op zodat het kan drogen.

'Doe je BH uit.' Melanie is weer terug met een verbanddoos en ik doe mijn BH uit. Daniël gaat voor me staan en hij zakt door zijn knieën. Hij kijkt mij aan en ik hem.

'Er zit stof in en dat moet ik er eerst uit halen. Dan kan ik het pas desinfecteren.' Zegt Melanie en ze rommelt wat in de verbanddoos.

'Dit gaat heel veel pijn doen.' Zegt ze zacht en Daniël gaat op de grond voor me zitten.

'Knijp wanneer het pijn doet.' Zegt hij en ik knik als antwoord. Melanie licht haar handen op mijn rug en ineens voel ik een hele erge steek. Ik open mijn mond maar er komt geen geluid uit. Tranen beginnen te lopen en ik voel me zwak worden. Ik pak Daniëls schouders en ik trek hem naar me toe. Hij slaat zijn armen om me heen en hij laat me uithuilen.

'Oke ik ga beginnen met het desinfecteren.' Zegt Melanie en ik heb meteen minder pijn.

'Je moest jezelf weer bewijzen, niet waar?' Zegt Daniël zacht wanneer hij me weer aan kan kijken.

'Als ik zou zeggen dat je een watje was dan zou jij hetzelfde doen, toch? Of niet soms?' Huil ik. Hij schrikt en ik kerm een "Au" uit wanneer ik beweeg. Daniël trekt me omhoog en hij kijkt me aan in mijn ogen. Hij houd mijn schouders vast en ik voel dat Melanie gebruik maakt van het fijt dat mijn armen uit de weg zijn. Ze pakt verband en ze doet het om de wond heen.

'Zo, klaar. Doe dit niet nog eens aub. Je bezorgt jezelf alleen maar pijn.' Zucht Melanie en ze begint met opruimen. Ik doe mijn BH weer aan en ik doe een shirt aan dat ik meestal voor de zekerheid meeneem. Op een moment als deze is het heel handig, merk ik nu op. Ik wil de kleedkamer uitlopen wanneer ik tegengehouden word.

'Niet zo snel.' Zegt Daniël en hij draait me weer naar hem om. Hij legt zijn handen op mijn gezicht en hij haalt de restjes tranen weg die nog op mijn wangen lagen.

'Doe dat niet weer.' Zegt hij en hij geeft me een kus op mijn mond. Ik geef hem ook een kusje en dan lopen we samen weer naar de gymzaal. Iedereen staat om Wouter heen en ze kijken boos. Ik loop naar hem toe en ik leg een hand op zijn schouder. Hij schrikt en hij kijkt me bang aan.

'Sorry, ik.. Ik... Mijn... Het was niet d... De bedoeling om... Om... Om je p-pijn te d-doen.' Stotterde hij en hij geeft me voorzichtig een knuffel.

'Het maakt niet uit. Ik ben gewoon veranderd door alles wat ik heb meegemaakt. Jij kan er niets aan dien dat ik iemand geworden ben die tot het uiterste gaat.' Zegt ik wanneer hij me los heeft gelaten. Ik schenk hem een rustgevende glimlach en dan komt meneer Bosch aanlopen.

'Sterre ik denk dat het beter is dat je de komende weken niet meer meedoet aan de gymlessen en trainingen van sport, als je dat doet. Ik wil niet dat je nog meet gewond raakt dan dat je al bent.' Ik kijk meneer Bosch aan met een blik die, denk ik, meer dan genoeg zegt.

'WAT?! Maar... U... Het... Ik... Alles.... Ach laat maar.' Zeg ik en ik loop naar de banken en ik ga zitten.

'Wat is er met haar aan de hand?' Hoor ik meneer aan Daniël vragen.

'Ze is heel fanatiek en ze weet niet van ophouden.' Zegt hij en hij loopt naar me toe.

'Je weet dat hij het alleen doet om je te beschermen.' Zegt hij en hij pakt mijn handen.

'Ja weet ik. Maar zoals je zelf al zij, ik ben heel fanatiek en ik kan niet stilzitten.' Ik zucht nog even een keer en dan ga ik naar meneer Bosch toe.

'Het spijt me van mijn reactie. Is het goed als ik naar de aula ga en daar huiswerk ga maken? Ik kan hier niet veel doen.' Zeg ik en ik kijk meneer Bosch hoopvol aan.

'Nee, dat mag niet. Sorry maar het is toch bijna tijd. Ik heb nu de verantwoordelijkheid over jullie en ik wil niet dat je weggaat tijdens mijn les. Ik heb daarnaast geen ander iemand die op je kan letten. Volgende les wil ik je hier zien en dan hoor je wel wat je kan doen, oké?' Vraagt hij en ik knik als antwoord en ik ga weer zitten. Daniël komt naast me zitten.

'Je vind het niet leuk, he?' Vraagt hij.

'Tuurlijk niet. Ik voel me nu zo nutteloos. Er komen wedstrijden aan met turnen en iedereen zij dat ik hoog zou eindigen. Ik voel me slecht tegen over mijn voetbalteam, ik ben er al een tijdje niet geweest en ik heb al veel wedstrijden en trainingen gemist. Met kickboksen komen er ook wedstrijden aan en ik kan gesponsord worden en dan kan ik hoger vechten. Maar over de hockey voel ik me nog wel het slechtste. Ik ben er altijd geweest en ik ben nu meer dan alleen een medespeler. Ik ben hulp coach, ik ben aanvoerder en ik ben ook een soort trainer. In de tijd dat ik er niet ben geweest... Ik weet niet wat er allemaal veranderd is. Ik ben er niet voor ze.' Zeg ik en ik laat een zucht horen.

'Jij kan er niets aan doen, Sterre. Dat weet je.' Zegt Daniël en dan horen we dat we mogen gaan. Ik loop de kleedkamer binnen en ik doe mijn broekje uit en ik doe mijn gewone broek weer aan. We hebben nu pauze dus ik loop vast naar de aula. We zijn doorgegaan met gym tijdens de pauze. Ik loop de aula binnen en ik doe mijn kluisje open. Ik prop mijn spullen in het kluisje en dan loop ik naar het centrale deel van de aula. Ik ga zitten aan een tafel die over de kuil heen kijkt maar die niet in de kuil staat. Ik ga zitten en ik pak mijn tekenboek en ik begin met het tekenen van een veer. Eerst een steel en dan een beetje de vormen aangeven.

'Hee, het spijt me echt dat je wond weer open is en dat je nu niets meer mag doen van meneer Bosch.' Zegt Wouter ineens. Ik kijk op en ik zie dat hij is gaan zitten aan de tafel.

'Het maakt niet uit. Echt niet.' Zeg ik nog een keer en dan ga ik weer verder met tekenen.

'Oké, nou ik ga weer naar mijn vrienden. Ik ben blij dat je niet boos bent.'

'Is goed en als ik boos zou zijn dan was je er nu waarschijnlijk al niet meer.' Wouter draait zich verschrikt om. Ik begin te lachen om zijn gezicht.

'Grapje.' Zeg ik en hij haalt opgelucht adem.

'Vermoord niemand.' Roept hij halverwege de aula.

'Ik kan niets beloven.' Roep ik terug en ik ga verder met schaduw aanmaken in de veer.

'Heey.' Hoor ik iemand fluisteren in mijn oor. Ik krijg metten een warm gevoel en ik kijk naar rechts.

'Hey. Eindelijk klaar met omkleden?' plaag ik Daniël. Ik geef hem een kusje en dan komt hij naast me zitten. Hij kijkt toe hoe ik aan het tekenen ben en dan pakt hij mijn boek af en ook mijn potlood. Hij slaat de bladzijde om en begint met tekenen, met in benen als ondersteun. Ik mag het blijkbaar niet zien.