Stronger

H37

'Sterre, Daniël, waarom zitten we hier?' Melanie en Sophie komen aanlopen met Jack en Bastiaan.

'Dan moet je bij haar zijn.' Mompelt Daniël. Hij zit helemaal in zijn wereldje en hij heeft geen zin in een gesprek met wie dan ook.

'Nu kunnen we allemaal zitten zonder ruzie over de plekken en we hebben een tafel en uitzicht over de kuil.' Zeg ik terwijl de anderen gaan zitten.

'Okeeeee.' Zegt Sophie en ik heb al een beetje door dat ze weer een melige minuut heeft. Jack heeft hem blijkbaar ook want ze zitten samen te giechelen. Na een tijdje komen ook de anderen aanlopen en beginnen we aan onze lunch. Daniël heeft nog steeds mijn tekenboek.

'Wat heeft hij? Normaal gesproken zou hij de hele automaten leeg vreten en nu is hij aan het tekenen?' Vraagt Bastiaan. Ineens valt het de anderen ook op.

'Ja, nu je het zegt. Het is wel raar. Ik heb hem nog nooit zo druk bezig gezien op school.' Zegt Niels. Ik eet mijn lunch en ik ga met een broodje langs Daniëls gezicht.

'Nee, niet nu.' Zegt hij en hij gaat weer verder met de tekening. Iedereen begint wel met iemand een gesprek en we hebben het allemaal gezellig.

'Daniël de bel is gegaan. Kom je nog?' Vraag ik terwijl ik opsta. Hij doet het tekenboek dicht en hij houd hem stevig vast. We lopen samen naar het goede lokaal en ik wil net gaan zitten aan de muurkant wanneer Daniël me iets vraagt.

'Ster, vind je het erg als ik hier voor een keer ga zitten?' Vraagt hij en ik schuif mijn tas van de ene tafel naar de andere ernaast.

'Tuurlijk niet.' Zegt ik en ik ga zitten. Daniël legt het tekenboek neer aan de andere kant van de tafel zodat ik er niet bij kan. Hij pakt zijn tas uit en legt alles klaar voor de les. Dan draait hij zich op de stoel een kwartslag. Hij zet zijn voeten tegen de zijkant van mijn stoel en dan legt hij het tekenboek er bovenop. Hij gaat weer rustig verder. Ineens voel ik halverwege de les mijn telefoon trillen. Ik zie dat ik een app-je binnen gekregen heb.

"Wat is er met Daniël?" (Nathalie)

"Geen idee. Hij doet normaal nooit zo. Hij heeft ook nog niets gezegd tegen me. Ik vind dit zo raar." (Ik)

"Maar wat doet hij dan?" (Sophie)

"Hij is aan het tekenen denk ik." (Ik) Ik waag een poging en ik probeer over het schetsboek heen te kijken om te zien wat Daniël tekent. Hij merkt het en hij trekt meteen het boek tegen zich aan.

'Nee, het moet een verrassing zijn.' Zegt hij en ik ga weer normaal zitten.

"Hij wil dat het een verrassing is dus ik mag het ook niet weten. Laten we maar gewoon afwachten. We zien vanzelf wel." (Ik)

"Misschien heb je gelijk." (Melanie)

"Ja klopt." (Alice)

"Ja je hebt gelijk. We zien het vanzelf wel." (Nathalie)

Iedereen ruimt de telefoon weer op en we volgen de les weer verder.

'Daniël, zou je zo vriendelijk willen zijn om het tekenboek aan mij te geven en de les ook te gaan volgen?' Vraagt de docent die nu naast mijn tafel staat. Daniël geeft het boek en iedereen gaat verder met de vragen die opgegeven waren. Ik zie de docent inmiddels in het boek bladeren. Na een tijdje zakt zijn mond vanzelf open.

'Wat? Maar... Hoe... En.... Jij....' Ik kijk bang zijn kant op en Daniël doet blijkbaar hetzelfde. De docent komt onze kant op lopen en hij kijkt raar naar ons.

'Waarom kijken jullie zo bang?' Vraagt hij en hij heeft het tekenboek open in zijn handen. Ik sla het boek rustig dicht.

'U mag geen van deze tekeningen laten zien. Aan niemand niet.' Zeg ik en ik draai mijn hoofd weg. In dit boek staan voorin normale en kleine tekeningen maar achterin staan tekeningen die ik heb gemaakt van mensen op straat en op school. Ik heb er ook een van Daniël in getekend. Hij is erop aan het voetballen en hij kijkt er heel gelukkig bij. Alle tekeningen die achterin het boek staan zijn zonder toestemming gemaakt en ik kan het niet hebben als iemand erachter komt.

'U mag dit echt niet laten zien.' Zegt Daniël en ik zie dat hij veel moeite moet doen om het boek niet  uit de handen van de docent te trekken. De docent, meneer Jansen, kijkt ons nog even aan maar dan geeft hij het boek aan Daniël.

'Mag ik tenminste het eindresultaat zien?' Vraagt hij en Daniël knikt. Hij gaat weer zitten zoals hij zat toen hij aan het tekenen was en gaat weer verder met tekenen. Ik maak de laatste opdracht en dan ruim ik mijn spullen vast op. Het is woensdag dus we zijn op de helft van de week. We hebben vandaag tot het 7e en we hebben ook nog een tussenuur op het 5e uur dus dat is hierna.

'Hey, gaan jullie nog mee?' Blijkbaar is de bel gegaan want iedereen is op ons aan het wachten.

'Ja, ik kom er meteen aan. Daniël ga je mee.' Hij knikt en ik help hem met zijn boeken inpakken.

'Gaat alles wel goed met je?' Vraag ik wanneer we de klas uitlopen en naar de tafel lopen waar iedereen aan zit. Het is weer pauze en ik begin bezorgt te raken over Daniël. Hij heeft nog iets gegeten naast 1 broodje als ontbijt.

'Daniël, ga alsjeblieft iets eten. Dit is niet goed voor je.' Daniël zucht maar hij legt het schetsboek en het potlood wel aan de kant. Dan pakt hij zijn eten en begint hij aan zijn lunch. Eindelijk.

De pauze is voorbij en wij zitten allemaal rustig ons tussenuur te vullen. Daniël is weer aan het tekenen en de meiden doen allemaal iets met hun vriendjes. Ik ben mijn huiswerk voor volgende maand aan het maken wanneer Daniël ineens zucht en het potlood aan de kant legt. Hij houd het schetsboek op een armlengte afstand van zich af.

'Goed, mag ik even jullie aandacht?' Vraagt hij zachter dan normaal. Iedereen kijkt verbaast zijn kant op wanneer hij gaat staan.

'Jullie kennen allemaal het tekeningen mysterie wel. Nou ik heb ze gemaakt.' Zegt hij en hij kijkt weg van iedereen.

'Het spijt me maar ik geloof je niet echt. Je doet nooit iets voor school.' Zegt Bastiaan en Nathalie slaat hem.

'Het kan kloppen.' Zegt ze en ze richt zich weer op Daniël. Daniël draait het boek om en ik zie een getekende versie van mij. Hij heeft me super realistisch nagetekend en ik kan het niet geloven. Ik kijk er met open mond naar en ik durf te wedden dat de anderen hetzelfde doen.

'Jij hebt dat getekend?' Vraagt Bastiaan verbaast.

'Ja.' Zegt Daniël en Bastiaan gaat staan en loopt om de tafel heen. Bastiaan geeft Daniël een bro-hug en dan gaat hij weer zitten. Nathalie geeft hij een kusje.

'Sorry dat ik jullie niet geloofde.' Zegt hij en hij kijkt weg.

'Maakt niet uit. Iedereen maakt fouten, schat.' Nathalie geeft hem een knuffel en gaat bij hem op schoot zitten. Ik rijk langzaam naar het schetsboek en ik raak het met ongeloof aan.

Ik ben perfect getekend, en met perfect bedoel ik perfect!